Nu word ik toch nieuwsgierig naar die bloedeffecten…

Dank voor je leuke verslagen, interessant ook te zien hoe ieder een voorstelling anders beleeft. Maar 1 ding begrijp ik niet goed, nl. dat je Miss Saigon ongeloofwaardig vindt.
Ik heb me de afgelopen jaren een beetje verdiept in de oorlogen in Vietnam, Cambodja etc en de zaken die daar gebeurden zijn zo verschrikkelijk geweest, dat - om maar een voorbeeld te noemen - ouders inderdaad kinderen hebben moeten afstaan/hebben afgestaan omdat ze zelf geen toekomst voor het kind zagen cq het beter was voor het kind. En vrouwen die uit wanhoop een relatie aangaan met een westerling gebeurt anno 2014 nog steeds aan de lopende band.
Voor een westerling die na WOII is geboren (ook ik) is eea misschien moeilijk voor te stellen, maar de realiteit van een oorlog is veel ‘harder’ dan wij ons ooit kunnen voorstellen. Ben afgelopen zomer in Cambodja geweest en van een gids allerlei verhalen gehoord over de het lot van zijn familie in de Vietnamoorlog en de periode erna onder de Rode Khmer, dan lopen de rillingen nog steeds over de rug.  Ik denk dat ‘ongeloofwaardig’ hier echt niet op zijn plaats is.

Afgelopen zaterdag ook naar Forbidden Broadway geweest en wat hebben we genoten! Vooral het gedeelte over Les Miserables met de draaischijf (en voor dochterlief het nummer on my phone) maakten dat mijn kaken zeer deden van het lachen. Blij dat we naast Matilda en Billy Elliot (voor mijn dochter van 12 het beste te volgen) ook deze show hebben gezien!

LondonMark - 13 October 2014 03:03 PM

Maar 1 ding begrijp ik niet goed, nl. dat je Miss Saigon ongeloofwaardig vindt.

Het gaat er mij om dat ik dà­t verhaal niet geloof. Deze relatie onder deze specifieke omstandigheden, Noet zozeer dat ik denk dat dit soort dingen niet zouden gebeuren.

5-10 15.00 Damn Yankees (Landor Theatre) ***1/2
Het Landor is al sinds lange tijd een favoriete off-West End bestemming. Een prachtige Ragtime en een heerlijke Curtains zag ik bijvoorbeeld er al eerder, evenals een aantal musicalconcerten. De meest recente titel zegt me eerlijk gezegd erg weinig, maar op basis van het verleden durf ik het wel aan. Ook al is het een musical over sport, en dat is nu niet meteen mijn favoriete onderwerp (waar The Beautiful Game de uitzondering is).
Joe Boyd is een verstokte baseballfan. Als zijn favoriete Washington Senators weer verliezen van de ‘Dann Yankees’ spreekt hij het ook uit. Hij zal er alles voor over hebben als ze eens zouden winnen,  Alles?  Applegate is gezant van de duivel, en geeft hem de gelegenheid. Joe is happig, maar weet toch een escape te vragen. Op een bepaalde datum kan hij nog terug. En zo wordt hij Joe Hardy, een ongelofelijk goede speler, en in alles de tegenpool van de uitgezakte Boyd. Maar van binnen blijft hij ook de familieman, en heeft hij heimwee naar zijn vrouw.  En zo krijgt ene Lola de taak om die gevoelend bij Hardy te stillen.Want whaever Lola wants, Lola gets… Echter, de taak is niet gemakkelijk. Een lastige reporter werkt tegen, zijn nieuwe teammaten lopen met Hardy weg, en zo stijgt het team langzaam op de ranglijst. Tot uiteindelijk het moment van beslissen komt, een dag voor de belangrijkste wedstrijd, en dat blijkt tegen die tijd niet Hardy’s enige probleem.

Een lekker frisse cast zorgt dat deze antieke musical niet oubollig aandoet. Vol ouderwetse energie, met eigentijdse grappen, en met eigentijds bloot. De lijven van de spelers mogen er zijn, zo zien we in een kleedkamerscène waarin ze slechts gekleed zijn in een handdoek. Later zien we ook nog een paar kadetjes, in een wel heel ondeugende dubbelzinnige scene. Ster van de show is Applegate, gespeeld door Jonathan D Ellis. De wat nichterige dienaar van de duivel heeft maniertjes die me erg aan de ministersassistent in Yes Minister doen denken. Hij speelt met het publiek, en breekt af en toe door de derde wand. Andere belangrijke rollen zijn er voor Ales Lodge als Hardy en Poppy Tierney als Lola.  Lodge speelt de onzekerheid van de verledenloze Hardy goed, al mist wel een beetje het oude man in een jong lichaam gevoel. Tierney heeft even nodig om volledig tot haar recht te komen. Haar introductie is niet zo sexy als zou moeten, maar ze herstelt in de loop van de voostelling.

foto van de handdoeken

Natuurlijk zit het bekende Whatever Lola wants in deze voorstelling, maar er zijn meer nummers die bekend klinken zodra je ze hoort. De ambiance van het kleine theater maakt dat alle dans vlak op het publiek gebeurt, en op de eerste rij ben je regelmatig geneigd je benen in te trekken om te zorgen dat de spelers niet struikelen. De hele voorstelling wordt ook onversterkt gespeeld en gezongen. De spelers hebben voldoende eigen karakters. De vrouw van Boyd speelt haar emoties overtuigend, en haar stereotype vriendinnen zorgen dan weer voor een mooi contrast. Een prima voorstelling.

5-10 20.00 Altar Boyz (Greenwich Theatre) ****
Ik moet de cd nog ergens hebben liggen, maar die is ergens achterin de kast beland. Maar toen ik laatst met een Nederlands regisseur onze Londen-schema’s vergelijkte (hij gaat een week later) en hij de voorstelling Altar Boyz noemde, werd ik wel weer nieuwsgierig. Dus werd Altar Boyz ook aan mijn ‘rooster’ toegevoegd.  En zo beland ik (samen met een vriend die in Londen een eenjarige musicalopleiding doet) op een zondagavond in Greenwich.
Veel weet ik niet over de show. Het gaat over een religieuze boyband, en dat is het eigenlijk. Nu heb ik wel een zwak voor uptempo boybandnummers,  dus een eventueel gebrek aan verhaal wordt vast gecompenseerd door lekkere songs.
Nu komt dat laatste wel uit. Altar Boyz heeft nauwelijks een verhaal.  De band speelt het laatste concert van de tour. Ze hebben een ingenieus apparaat om te meten hoeveel goddeloze zielen er in de zaal zijn, en ze spelen door tot de teller op nul staat. En zo worden songs gezongen met simpele teksten en een religieuze boodschap, in combinatie met de boyband moves die we vooral uit de laren 90 kennen. Dus veelal met gelijke danspasjes. Maar ook de ontstaansgeschiedenis van de band gezien vanuit de verschillende bandleden, inclusief de merkwaardige toevoeging van een Joodse jongen, wat ze een stuk sneller doen dan de Jersey Boys overigens.  De liedjes hebben eenvoudige boybandteksten met de focus op geloof en Jesus. De combinatie van religieuze symbolen en bewegingen in combinatie met de standaard boyband moves werkt op de lachspieren. Betere danssolo’s waaronder een rondje op de bilspieren, blijven indrukwekkend. Als publiek ben je niet helemaal veilig. Een enkeling wordt aangesproken, anderen krijgen een handoplegging, en (on)gelukkige is het onderwerp van een liefdesliedje, zij is het waard om celibatair voor te blijven. De dame zit schuin voor me, en gezien eerdere reacties op de show lijkt ze een bekende van één van de spelers, en ze is er dan ook niet echt ongemakkelijk onder. Ik kan me voorstellen dat ik dat niet zo fijn zou vinden. De parodie werkt tijdens deze eenakter van een kleine anderhalf uur.  Ondanks het sterke vermoeden dat het een andere draai krijgt weet een speech over anders zijn door Mark, die al wat signalen had afgeven homo te zijn (uiteraard niet expliciet) me echt te raken.
De cast is superb. Liam Doyle is Matthew, de leider van de band. Fijne uitstraling, en nu al de beste Fyero die ik nooit heb gezien. Met een CV waar verder Link en Troy op staan is deze rol ook zeker een voor de hand liggende.  Jonny Fines is uitstekend als Mark, HIj heeft die typische boyband stem. Hij doet me, ondanks een ander uiterlijk, aan Stephen Gately denken, al heeft dat natuurlijk ook met de rol zelf te maken. Faisal Khodabukus zat in het fiasco I can’t Sing, en is hier de Spanjaar Juan, een naam die inderdaad voor een paar woordgrapjes garant staat. Hij is de vrouwengek, maar ook de weesjongen die zijn ouders niet kent.  Alex Jordan-Mills is Abraham. Hij is echt een fenomenale zanger en een sterk acteur   Jamie-Ray Hartshorne speelt de impulsieve en niet bijster snuggere Luke, wiens uitspraken continu door collega’s moeten worden ‘uitgelegd’ in meer verantwoorde bewoordingen. De samenzang moet goed zijn natuurlijk en is dat ook. Zelfs zang en dans combinerend blijft het doorgaans prachtig klinken. Het publiek reageert enthousiast waardoor deze avond het grootste feestje tot nog toe is van deze trip. Goddelijk.

https://www.youtube.com/watch?v=pQSrDt0UkME

6-10-2014 Long Story Short (Charing Cross Theatre) ***1/2
Het enige toneelstuk dat op het programma staat is deze Long Story Short, Dat kan overigens nog veranderen, want er is nog één avond open. 
Het stuk start een beetje verwarrend. Neil, een hoofdredacteur wordt voor oud vuil uitgemaakt, omdat hij misbruik heeft gemaakt van een zestienjarige jongen. Wat er precies loos is moet nog duidelijk worden. Dat gebeurt aan de hand van een flashback naar een dag voor de opening van de Olympische Spelen, als de jonge Jamie uit zijn onderkomen (ik denk een of andere jeugdinrichting) ontvlucht en bij de vriendin (inmiddels ex) van zijn broer aankomt. Zijn broer is in Afghanistan ‘missing in actie’, samen met 2 collega’s (waarvan er slechts 1 van naam bekend is)  en hij wil wat doen. Geld om naar Kabul te reizen,  maar dat zit er niet in. Een ticket naar Kabul kan niet contant worden betaald. Maar het wordt verwarrender, als er tegelijkertijd een tweede flashback plaatsvindt. 1968, Australië. Een man ziet ontzettend op tegen de reis die hij moet gaan maken. Er is een of andere stemming, en hij houdt niet van verliezen. Misschien dat er al snel een naam is gevallen, maar het bijbehorende kwartje valt bij mij pas veel later. Als hij in Londen aankomt, en de naam Murdoch valt.
Ondertussen is Jamie bij de vriendin van de collega van zijn broer, die ook vermist is, beland om te kijken of zij wat weet. Dat is niet het geval, maar hij ziet er wel een foto, met daarop een bekend gezicht. Als hij die foto op twitter zet gaat alles snel. Op de redactie van Neil heeft iemand de foto op de internetpagina gezet, met de suggestie dat de derde missende soldaat wel eens de prins kon zijn. Als dit vanuit het paleis wordt ontkend zijn de rapen gaar. In een actie van damage control haalt Neil Jamie voor de camera.    En dan gebeurt het onverwachte.
Het stuk heeft even de tijd nodig om bij me binnen te komen,  maar eenmaal op gang blijft het tot de laatste minuut fascineren, Thema als wat nieuws is, het maken van nieuws en de nieuwe media die het landschap op z’n kop zetten.  Vooral Tom Gordon als Neil en Cole Edwards als Jamie spelen ijzersterk. En ondanks dat het geen musical is wordt er toch nog een nummertje gezongen.  Het bekende Bad Moon Rising.
Geen hapklare brok dus, dit stuk, maar uiteindelijk bijzonder smakelijk.

https://www.youtube.com/watch?v=ILX5Ikg1S3g

7-10 19.30 Sunny Afternoon (Harold Pinter Theatre) ***1/2

Jukebox musicals. Ze zijn er in twee soorten. Een verhaal verteld in songs van een bekende groep, zoals Mamma Mia! Of het verhaal van de groep wordt verteld op het podium, zoals een Jersey Boys. Die tweede categorie levert vaak tamelijk saaie voorstellingen op, die niet de volle speelduur kunnen boeien, zoals Jersey Boys en Buddy bijvoorbeeld. In de eerste categorie hoort bijvoorbeeld ook Our House, dqt net als Mamma Mia een geweldige show is, maar ook een vehikels met dramatische vertellingen als Viva Forever en We Will Rock You.
Sunny Afternoon is een musical met muziek van the Kinks en valt in de tweede categorie. We krijgen dus het verhaal van de band, en ondanks een paar kleine verrassingen, heeft het verhaal verder de spanningsboog van een aflevering van Bumba. De band krijgt (wurg)contract, hits, tour in Amerika, gedoe met de vakbondsmaffia en een zanger met heimwee. Binnen de band zijn ook wat spanningen, vooral rond Dave Davies, broer van de bandleider Ray. Dave is nogal een ongeleid projectiel. Ray heeft al vroeg een meisje bezwangerd, en is dus met haar getrouwd. Erg veel ingrediënten voor een spannende musical zijn er dus niet, en toch weet Sunny Afternoon nagenoeg van begin tot het eind te boeien. De overgangen en het tempo zijn goed, de spelers zijn fantastisch, en ook nog eens muzikaal. Het orkest bestaat uit twee man, natuurlijk spelen de bandleden zelf, maar ook de bijrollen nemen af en toe een instrument ter hand. Natuurlijk staat of valt het genot bij deze musical bij hoe veel je van de muziek van the Kinks houdt, en dat zit bij mij wel goed. Overigens zijn het niet uitsluitend Kinks-hits. Ik krijg de indruk dat er enkele songs zijn bijgeschreven (maar ik ken de Kinks-catalogus ook weer niet zo goed), en verder hebben ook This Strange Effect en I go to sleep, wat we kennen van Dave Berry en the Pretenders, een plaatsje in de musical gekregen.
Toppers in de cast zijn John Dagliesh en George Maguire als Ray en Dave Davies. Terwijl Ned Derrington als bassist Pete iets heeft wat hem bij mij sympathiek maakt.
Overeenkomsten met Mamma Mia zijn er tenslotte overigens ook. De titel lijkt een willekeurig gekozen hit, en op één van de bekendste songs moeten we wachten tot na het slotapplaus. Pas dan komt Lola voorbij, samen met All day and all of the night en You really got me.

https://www.youtube.com/watch?v=4FWbVOqGmkU

8-10 14.30 Dirty Rotten Scoundrels (Savoy Theatre) ****

De tweede grote show die niet meer in de tryout fase zit en wederom ontbreekt een hoofdrolspeler. Ditmaal is Robert Lindsay afwezig, de echt grote naam op de affiche. Hij wordt vervangen door Darren Bennett, die de rol niet onaardig speelt, maar gevoelsmatig toch net dat beetje extra uistraling mist die zijn rol nodig heeft.
Want Lawrence Jameson is een oplichter, die met zijn charme en fantasieverhalen vrouwen weet te verleiden hem geld of dingen van waarde te geven. Hij wodt daarbij geholpen door Andre Thibault, een politiecommissaris, die weer zo zijn bronnen heeft. Het is een beetje routine geworden, maar dat verandert als Freddy Benson ten tonele verschijnt. Hij is meer van het kruimelwerk en Jameson kijkt eigenlijk op hem neer. Maar als hij wordt achtervolgd door zijn laatste slachtoffer, die met hem wil trouwen heeft hij Benson nodig. Hij speelt een mentaal gehandicapte broer, om de vrouw af te schrikken. Dit lukt, en als vervolgens een Christine Colgate,  een zeepkoningin verschijnt, sluiten ze een weddenschap af. Wie weet deze vrouw aan de haak te slaan.
Dirty Rotten Scoundrels oogt en klinkt enorm retro. Dat het zich in deze tijd afspeelt is een beetje raar (er is onder andere een verwijzing naar Obama), want je zou zeggen dat de verzinsels van Jameson makkelijk zijn door te prikken, of andersom, dat Jameson een beter geconstrueerd verhaal op zou hangen, dan bijvoorbeeld een prins zijn van een niet-bestaand land. Maar dat is eigenlijk het enige manco. De voorstelling loopt als een trein, is bijzonder komisch, mede door het doorbreken van de derde wand. Bijvoorbeeld als tijdens een nummer vele vrouwen voor Jameson in katzwijm vallen, en daar vanuit het publiek ook een ouvreuse dezelfde gevoelens bezingt. Of een van de speelsters die aangeeft dat ze blijft omdat iemand in akte 2 haar nodig heeft. Ook erg grappig zijn de ‘fouten’ die tijdens gelikte dansscènes plaatsvinden. Een hotelreceptionist die een arm in zijn gezicht krijgt en met een bloedneus afgaat. Of mijn absolute favoriet, als het personeel de koffers van Colgate als opstapje gebruikt tijdens het dansen, en je plotseling een hondje hoort janken, en vervolgens een van de dansers met het hondenkoffertje ziet weglopen.
Dirty Rotten Scoundrels is Amerikaans in tempo, maar ook is er het onvermijdelijke voor het verhaal overbodige grote dansnummer, in dit geval een westerndans rond Oklahoma, die ietwat rommelig oogt. Dat laatste is hier niet de bedoeling, maar de chaos die later in het verhaal ontstaat is dat zeker wel. Want Dirty Rotten Scoundrels ontaardt in een regelrechte klucht. Met name de wedstrijd tussen de twee heren, maar ook andere scènes pakken erg kluchterig uit. De manier waarop er met seks wordt omgegaan maakt de voorstelling wel eigentijds. Wie net als ik de film nooit zag wordt bovendien beloond met een erg verrassend en komisch einde (en een stukje erna wat van mij nu net niet had gehoeven, maar wel typisch Amerkiaans is).
De cast is op de eerder genoemde understudy na erg overtuigend. Aan Rufus Hound is een klucht wel besteed (getuige ook eerder One Man Two Guv’nors), zeker de rol van afwisselend schlemiel en smart-ass. Katherine Kingsley is prachtig als Colgate, zeker in haar hoegenaamde onhandigheid (Zij viel eerder op in Singin’ in the Rain).
Een heerlijke voorstelling dus, die misschien wel een beetje wordt onderschat.

https://www.youtube.com/watch?v=VhX9N2t9sUM

8-10 19.30 The Infidel (Theatre Royal Stratford East) ****1/2

Na een geweldig leuke middag moet ik snel naar Stratford, een theater met geode herinneringen aan prima pantomimes, maar ook aan het brandalarm van afgelopen decembertrip met als gevolg dat ik niet bij mijn baggage kon komen.
The Infidel is opnieuw een musical op basis van een film die ik niet heb gezien. Het verhaal is behoorlijk onwaarschijnlijk, met een absurd einde, maar het biedt een kapstok tot prachtige satire. De voorstelling is nog in try-outfase, maar dat is niet te merken. De voorstelling loopt als een trein.
De voorstelling gaat over Mamud Nasir, een getrouwde moslim zoals velen. Geen extremist, geen fanatie moskeeganger. Zijn zoon Rashid wil trouwen met Ji-Ji, maar laat haar moeder nu net hetrouwd zijn met een haatzaaier Arshad Al-Masri, Er moet dus een goede beurt gemaakt worden. Mahmud belooft dan ook aan zijn zoon mee te gaan naar een protestmars tegen het Gaza-geweld die door Arshad wordt geleid. Maar als Mahmud in een oude doos zijn geboortebewijs vindt, doet hij een onaangename ontdekking. Hij blijkt geadopteerd. Als hij probeert te achterhalen hoe hij heet volgt een nog schokkendere: hij heet Solly Shimshillewitz, en is dus Joods. Als hij niet veel later een conflict over een parkeerplek met Lenny Goldberg in een Moslim-Jood discussie ontaardt, bekent Mahmud dat hij ook een Jood is, en wat zijn naam is. Lenny Goldberg herkent de naam, maar als Mahmud hem probeert te bezoeken verhindert een rabbi dat. Hij moet eerst maar eens leren wat Joods zijn is. En dus gaat Lenny hem trainen. Een van de eerste testcases is een bezoek aan een Bar Mitswa. En natuurlijk blijkt dat op dezelfde dag als de protestmars. Als hij per ongeluk zijn muts afzet valt het keppeltje op, en om verdere vragen te voorkomen doet veegt hij er zijn kont mee af, om hem daarna in brand te steken. Maar we zien dat dat gefilmd wordt. Thuis heeft Mahmud niets gezegd, zodat zijn vrouw achterdochtig wordt. En zo werkt Mahmud zich steeds verder in de nesten.
De voorstelling steekt de draak met extremen van allerlei aard. Zelfs UKIP krijgt aan het eind nog een veeg uit de pan. Maar uiteraard ligt de focus op Joods en Moslumextremisme. Het gebruik van liedjes werkt daarbij erg goed, omdat de angel er een beetje wordt uitgehaald. De songs zijn in allerlei stijlen. Van disco tot gospel, van rock ‘n’ roll tot standaard musical, van bluesrock tot ska. De pauzefinale over het uitroepen van de Fatwa zou muzikaal niet misstaan in het portfolio van Madness, een relatie die ook onmiddellijk wordt gemaakt door het bijbehorende dansje. Allerhande zaken komen aan de orde. Van de overeenkomst tussen Joodse en Moslimmannen (inderdaad de vorm van het geslacht met een diavoorstelling van deze vormen) hoe sexy een boerka is, maar ook bijvoorbeeld het protesteren tegen de Linkse berichtgeving tegen Israel. Clichees vliegen in het rond, en hier en daar balanceert de voorstelling op het randje, maar gaat er net niet overheen.
Leuk om te zien is dat de voorstelling ook wordt bekeken door diverse geloven. Er zitten hoofddoekjes in de zaal, en ook zij blijken achteraf te hebben genoten.

The Infidel is wel een voorstelling waar je voor in de stemming moet zijn. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat ik in een andere bui er met kromme tenen in de zaal had gezeten. Maar gelukkig.. niet dus.

https://www.youtube.com/watch?v=E1ks0QEX5r4

Leuk dat je in DRS nog net Rufus Hound hebt gezien. Die is inmiddels - volgens zeggen vanwege onenigheid met Robert Lindsay - met de noorderzon vertrokken. Ik zag de show vorige week woensdag en toen speelde al zijn understudy Gavin Alex, waarvan inmiddels bekend gemaakt dat hij de rol overneemt tot 11 november als Alex Gaumond (geweldig!!) het van hem over zal nemen. Gavin Alex deed het overigens heel goed, hij heeft een grappige uitstraling, acteert overtuigend en heeft een goede timing. Zijn performance werd terecht enthousiast ontvangen.
Robert Lindsay vond ik echt buitencategorie, vanaf het moment dat hij opkomt heeft hij het publiek in zijn macht, je zit ademloos te kijken en bij alles wat hij doet krijg je spontaan een grijns op je gezicht, wat zet hij deze rol goed neer.  Ik heb al met al een heel onderhoudende avond gehad en zat overigens vooraan op rij BB stoel 5/6 (2e rij) voor opmerkelijk genoeg de m.i.  lage prijs (via de officiele site) van Euro 42,50!  Ik kan deze plekken iedereen aanraden.

De verslagjes zijn diezelfde avond of de volgende ochtend geschreven, en ik plaats ze in brokjes om niet ineens om een overkill te voorkomen. Ik had inderdaad op het forum hier gelezen dat Hound per direct gestopt was enige dagen geleden. Voor mij was hij de topper, maar zoals geschreven, ik miste een stuk charisma bij de understudy van Robert Lindsay. Jouw enthousiasme over Lindsey bevestigt dat ik daar wel wat heb gemist.

9-10 14.30 Billy Elliot (Victoria Theatre)*****

Vaste prik bij een wat langer bezoek aan Londen is natuurlijk Billy Elliot. Nog steeds gewoon de beste show van Londen. Elk bezoek weer levert het me een ontlading van emoties op, een lach en een traan, en toch elke keer weer bewondering voor het enorme talent dat de jonge spelers in deze voorstelling hebben. De eerste keer had ik de originele CD-Billy Liam Mower in de laatste maanden van zijn speelperiode, nu kan ik zeggen dat ik ook de DVD-Billy live heb zien spelen. En dat voor hem is gekozen is volkomen begrijpelijk, wat een enorm talent staat hier op het podium. Een prachtig acteur, een heel behoorlijke zanger en een uitstekende danser. Opvallend is dat hij niet al zijn grappen momenten groots uitspeelt, maar soms ook gewoon klein houdt, wat erg goed werkt. En mijn God wat kan deze Elliot Hanna gillen…

Billy wordt ter zijde gestaan door Zach Atkinson als Michael en Demi Lee als Michael en Debbie. Beiden zag ik al eerder en beiden zijn gewoon erg goed. Mijn hart in deze voorstelling ligt nu eenmaal bij Michael, en Atkinson is zowel de showjongen als het breekbare knulletje dat dat gevoel oproept.

https://www.youtube.com/watch?v=wxrwaLcHmEc

Ik heb inmiddels ook al heel wat invullingen gezien van Mrs. Wilkinson, maar die van Ruthie Henshall is van een uitzonderlijke klasse. Sommige accenten lijken net even anders dan bij voorgangers, en de show is er alleen maar nog beter op geworden. Ze zorgt er tevens voor dat vader Deka Walmsley boven zichzelf uitstijgt.
Een briljante show, waarvan het te hopen valt dat de Nederlandse versie een beetje in de buurt weet te komen. Ik hou mijn hart nog harder vast dan ik al deed.

https://www.youtube.com/watch?v=f4pQL9VQHf8

9-10 19.30 Made in Dagenham (Adelphi)***

Van ene historische staking naar de andere. Eerst de mijnwerkers, nu de Ford-vrouwen. Naast deze duidelijke overeenkomst hebben ze ook nog eens logo’s die op elkaar lijken, rode letters op een witte achtergrond, maar het contrast kan niet veel groter zijn. Het is opening night, ik behoor tot de allereerste bezoekers die deze gloednieuwe musical mag aanschouwen. Een leuke kans natuurlijk, al betekent het wel dat ik met rij L van de Dress Circle een niet zo heel goede plek heb.

opening is wat aan de lange kant, maar veelbelovend. Rita O’Grady heeft een druk leven dankzij een gezin met twee kinderen, en een man. Een switch naar de set van de Ford-fabriek levert de eerste twijfel op. Het nummer is heerlijk, maar vormgeving kan me niet bekoren. Panelen in de vorm van bouwdooselementen van een auto komen nogal gekunsteld over. In het verloop van de show komt gekunsteld wel vaker terug in mijn gedachte, zoals de lichtgevende letters die soms in het decor zitten.

Het is 1968, en de dames die de bekleding van de Ford-auto’s maken wordt een loonsverhoging ontzegd. Het is duidelijk een mannenmaatschappij, en ook de vakbondsvertegenwoordiger van de vrouwen, een man, neemt ze niet helemaal serieus. Maar als Rita O’Grady mee wordt gevraagd naar een overleg blijkt ze niet op haar mondje gevallen, en eist ze gelijke betaling. Als aan deze eisen niet tegemoet wordt gekomen, gaan de dames in staking. In Londen worstelt premier Wilson met de arbeidsproductiviteit van het land, en stelt staatssecretaris Castle aan om het probleem op te lossen. Als de Amerikanen erbij komen verhardt het conflict. Wetend dat ook Eddie O’Grady voor zijn inkomen afhankelijk is van Ford gooien ze de fabriek dicht. De druk in het gezin O’Grady neemt inderdaad toe, ook omdat Eddie vindt dat Rita te weinig tijd heeft voor haar gezin. Maar Rita krijgt ook steun uit onverwachte hoek: de vrouw van de manager van de fabriek.

De voorstelling zit vol met grappen,al zijn ze niet allemaal even goed te verstaan, en zijn er veel weinig memorabel. Vooral de karikatuur van Wilson is bijzonder grappig, maar ook de soms wat kattige conversaties tussen de vrouwen in de fabriek pakken komisch uit. Dat geldt ook voor de gesprekken tussen de mannen, al is dat vooral te danken aan een uitgesproken, misplaatste superioriteit tegenover vrouwen.

Ondanks de vele techniek op het podium wordt het tijdsbeeld goed gepakt. Dat komt deels door de muziek, die in soms een beetje op Hairspray lijkt en de kleding uiteraard. De presentatie van een nieuw Ford-model geeft de tijd ook goed weer, al doet de ‘bioscoopreclame’ voor de aanvang van de tweede akte weer wat gekunsteld aan. Het is niet het enige moment dat de plank wordt misgeslagen. Als er bij de aankomst van de Amerikaan ook een leger soldaten in een jeep binnenkomt is de vraag of het budget voor deze voorstelling niet te groot is geweest. Dat had een mooie reden geweest om deze onnodige en vast kostbare scène te schrappen. Ook de drie botsauto’s om aan te geven dat ze in Eastbourne zijn lijken mij volledig onnodig.

Made in Dagenham is zeker niet de nieuwe Billy Elliot, maar eerder een nieuwe Betty Blue Eyes. Een sympathieke productie, met name dankzij het hoofdpersonage, de sympathieke bijrollen en de maffe prime minister maar ook één in de categorie net niet. Dat laatste is vooral te danken aan het deels gekunsteld ogende decor, een gebrek aan homogeniteit met idiote uitwijdingen als de entree van de Amerikaanse baas, en een wat erg gemakzuchtige manier van het verhaal afronden. Natuurlijk is deze voorstelling nog te lang, en moet er nog wat worden ingedikt en geschrapt,  dat zal wel goed komen, maar ik vrees voor de drie eerder genoemde missers. Sterkste punt van de voorstelling is de score van David Arnold, componist van onder meer recente James Bond-muziek en televisieseries als Sherlock en Little Britain. Het is te hopen dat er een CD opname van komt.

Sympathie voor deze voorstelling was er ook vanuit het publiek, dat het een staande ovatie gaf, Maar hoe serieus moeten we dat nemen, als ze eerder bij de aankondiging van een technische showstop ook al hard klapten.
https://www.youtube.com/watch?v=qXVCe9wEMos

10-10 19.30 Lord of the Flies (Sadler’s Wells)****1/2

https://www.youtube.com/watch?v=pd-cjVTapCk

De redden om deze trip nu te doen is deze voorstelling. Ik ga al een paar jaar naar de ‘ballet’voorstellingen van deze regissseur, en elke keer ben ik weer onder de indruk. Toen ik in een eerdere brochure had gelezen dat hij deze titel had uitgevoerd baalde ik al als een stekker dat ik dat niet gezien heb. Want Lord of the Floes blijft een goede herinnering aan de boekenlijst van de Middelbare School. (Dat ik nauwelijks meer boeken lees geeft al aan dat het merendeel van de herinneringen niet zo goed is.) En wat een geluk, het is teruggekomen en omdat het maar een paar voorstellingen zijn die er worden gespeeld, beketent het ook dat ik in februari al deze voorstelling boekte.

Nog een prerrige verrassing: voor deze specifieke voorstelling is er een gesprek met Matthew Bourne en de dochter van de schrijver van het boek, William Golding. Lord of the flies begon als een Schots project om jongeren die nog nooit (professioneel) gedanst hadden een voorstelling te laten doen. Lord of the Flies is dan een logische keuze, daar het een jongensverhaal is, al is het tegelijkertijd lastig omdat er in de voorstellingen van Bourne geen tekst zit. Maar nu is dit project dus opgepakt in 13 theaters in het Verenigd Koninkrijk. We zien dus professionals in de hoofdrollen, en een ensemble van een aantal profs en 24 amateurs. De schrijver blijkt verzot geweest te zijn op gevaar, met name door te varen op scheepswrakken (en dochter moest mee). Golding zelf schreef meer over jongens omdat hij vond dat hij deze beter begreep (ex leraar op een jongensschool), en dat werd door de dochter ook wel beaamd/ Niet heel veel nieuwe informatie verder, maar leuk om de mensen, en vooral Bourne gezien te hebben.

Ik denk niet dat mensen die het verhaal niet kennen het verhaal ook echt kunnen volgen. Wel de grote lijnen, en dat herken ik wel van andere van zijn voorstellingen. Het oogt allemaal weer prachtig, en de amateurs, waaronder een aantal echt jonge gasten, doen het prima. Het oorspronkelijke verhaal is wel verplaatst, van een eerstortend vliegtuig en een onbewoond eiland naar een theater dat op onverklaarbare wijze ineens van de buitenwereld is afgesloten. De karakters zijn gebleven, de verhaallijnen zijn gebleven, alleen soms aangepast aan de situatie. We zien Ralph, de normale jongen en oorspronkelijke leider. We zien Piggy, de niet serieus wordt genomen, en ook gepast, en die een vriend is van Ralph. We zien de vage Simon, die het eerst ‘het beest’ ziet, in dit geval een binnengedrongen volwassene. Dan is er Jac, die het gezag van Ralph ondermijnt, en uiteindelijk zijn tegenstander wordt. En de tweeling die alles samen doet (een uiteraard gegeven in een dansvoorstelling).
Waar de sfeer in eerste instantie speels en vrolijk is verandert deze langzaam. Het treiteren neemt toe, en de onderlinge verhoudingen. Jack is al snel de leider van de pleog die voor het eten zorgt. Eerst is dat theatervoer als chips en ijsjes, later wordt een varken (waar die vandaan komt? Speelden ze Betty Blue Eyes) gevangen. Een drama kan niet uitblijven….
Lord of the Flies is een indrukwekkend dansspektakel dat de reis al meer dan waard maakte. Deze kerst wordt Edward Scissorhands opnieuw opgevoerd: mijn eerste kennismaking met Bourne. Ik joop ook daar weer bij te kunnen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=RNazBK6rwrg