11-10 15.00 Snakes — The Musical (Leicester Square Theatre)***

https://www.youtube.com/watch?v=C69USXy0ZOY

Op zoek naar voorstelling kom je de vreemdste titels tegen. Titels waarvan je je afvraagt wat dat in vredesnaam moet gaan worden. Titels ook die me nieuwsgierig maken. In dit geval een filmtitel die ik lekker links heb laten lliggen. En zo zit ik dus met en kleine 40 mensen in de kelder van het Leicester Square Theatre, die overigens officieel the Lounge heet.
Snakes wordt gepresenteerd als de aanzet naar een megamusical. We zien de maker, in spijkerbroek en ruitjesblouse, en twee spelers, een jongen en een meisje in strakke danskleding. Het publiek heeft ook een rol. Al hoeft deze niet echt te worden gespeeld. We zijn geïnteresseerde investeerders en producenten. Zo zit hoegenaamd de producent van de musical Jaws 2 in de zaal, waarvan zij enorm hadden genoten, en waarvan ze betreurden dat het al na 2 1/2 week dicht moest. Nog altijd beter dan I Can’t Sing. Het is niet de eerste sneer naar deze gigantische flop deze vakantie.
Ik heb de film dus niet gezien en heb dus geen idee in hoeverre er wat is overgebleven van het oorspronkelijke verhaal. Wat we hier te zien krijgen is te absurd voor woorden, maar dat maakt het juist zo grappig. De megalomane plannen voor de musical, met een budget van 30 miljoen (of was het 50) die in het Palladium moet komen te staan werkt op de lachspieren, net als de doorgaans buitengewoon serieuze toon van de plannen. De jongen speelt de held en de gay steward, beiden stevig aangezet met clichégebaren. Als de schrijver zegt dat hij iemand anders voor de uiteindelijke hoofdrol zal casten, maar de rol van stewart wel bij hem vindt passen, haast de acteur zich te vermelden dat hij wel hetero is, en dat de actrice dat ook weet. Het is de aanleiding voor een doorlopende bitchfight tussen haar en de schrijver. Wicked is een teer onderwerp, omdat de heren daar op werkbezoek samen heen zijn geweest (Seperate Rooms….. Same hottub….), en de dank die zij krijgt voor haar grote aandeel in het project is een rol in het ensemble. Dat is toch wel het minste. Plannen voor een levengrote levensechte slang, getraind om de acteur in te slikken en backstage weer uit te spugen, blacklights, achtervolgingen door de zaal (publiek houdt van interactie). Een podium met 3 draaischijven, de middelste concentrisch, even komt Forbidden Broadway terug in de herinnering, maar ook hier wordt het komisch uitgevoerd.
Muziek varieert van clichénummers, naar erg herkenbare fragmenten uit Fiddler on the roof en Cabaret bijvoorbeeld, maar net even bewerkt. Maar ook een nummer ala Barbie Girl en een heel fout gay dansnummer (hier komt het hele mannenensemble op gekleed in slechts een gouden broekje). Eigenlijk mis ik het voorbeeld, want dat de schrijver zo gecharmeerd is van deze jongen begrijp ik wel. 
De voorstelling is maar 70 minuten, en wat vliegen ze voorbij, tot aan het geforceerde happy end. Ik ben zeer benieuwd of de cd slechts de nummers bevatl, of de hele show. Ik hoop het laatste; ik hoor het graag terug.

https://www.youtube.com/watch?v=Q3TCkwiTkLg

11-10 19.45 The Scottsboro Boys (Garrick)****

https://www.youtube.com/watch?v=dnSsnwORcw0

Een van de absolute hoogtepunten van mijn vorige Londen-reis, alweer bijna een jaar geleden, was The Scottsboro Boys, dat destijds in the Young Vic werd gespeeld. Het opnieuw zien van toppers heeft altijd een risico, maar ik durf het te nemen nu de voorstelling zijn West End transfer heeft gekregen. Ik kies voor vol op de actie met de dayseat op rij 1 (BB) in het midden. En merk dat je soms het bij een herinnering moet houden…..
De plek blijkt niet zo goed; het podium is wel erg hoog, en de stoelen van dit theater bieden weinig comfort. Dat is funest voor een voorstelling van ruim een uur en drie kwartier, die aan één stuk wordt gespeeld. Ook blijkt de comedy beter te werken vanaf enige afstand. Zo in your face is de bewuste overacting te overdreven, en de consumptie uit de mond van een van de spelers hou je liever ook op grotere afstand, in plaats van als douche.
Laat ik duidelijk zijn: ondanks dat deze ervaring een stuk minder was dan mijn eerste blijft het een topvoorstelling, maar ik vraag me ook af of het in dit theater wel gaat werken.

The Scottsboro Boys is het tragische verhaal over een negental zwarte jongens dat ten onrechte wordt beschuldigd van verkrachting in Alabama begin jaren 30. De meiden doen dat om vervolging te voorkomen. Uiteraard worden ze veroordeeld, tot de dood op de elektrische stoel. Op het laatste moment gaat deze executie niet door. De verdediging was niet adequaat. Maar ook de advocaat uit Noord Amerika, die een van de vrouwen laat toegeven dat hen niets is overkomen, weet het tij niet te keren. Opnieuw worden ze veroordeeld. De staat kan zijn ongelijk niet toegeven, zeker niet als dat een nederlaag is tegen een Joodse advocaat uit het Noorden. Vele processen volgen, ontsnappingspogingen, en elke keer worden ze veroordeeld. Tot de advocaat het voor elkaar krijgt dat de vier jongsten worden vrijgelaten.  Maar voor de anderen is het lot nog minder gunstig gezind.
Een en ander wordt als een minstrelshow opgevoerd, al zijn de acteurs in dit geval allemaal echt zwart, op 1 na. Ook de blanke Amerikanen worden doorgaans door hen gespeeld, erg overdreven, zoals minstrel shows de spot dreven met de zwarte karakteristieken. De muziek is soms tragisch, maar vaak vrolijk. Tapdansen, fraaie harmonieën, het is duidelijk te horen dat de schrijvers van Cabaret en Chicago hierachter zitten. De acteurs zijn stik voor stuk prima, en lijkt volledig gelijk aan die van een jaar geleden. Extra respect voor de knul die de twaalfjarige speelt, zelfs het kleine spel zoals het rollen van zijn ogen doet hij prachtig.

https://www.youtube.com/watch?v=q5R9Q8FamM0

Met deze voorstelling zit het er weer op voor deze keer, en roept het reguliere werk, Het eerste is een klus voor Musicalworld. Als de vlucht op tijd vertrekt zit ik vanavond in de Kleine Komedie om Marijn Brouwer nummers van Charles Aznavour te horen zingen…..

Za 6 december 19.30 Victor Victoria (SEDOS) (Bridewell Theatre) ***1/2

De laatste keer dat ik in Londen was is nog niet zo heel lang geleden, en de beslissing is pas laat genomen. Dat betekent dat ik een hoop vrij recente nieuwe shows al heb gezien, en een paar andere niet kan zien. Here lies love, Assassins en City of Angels zijn volledig uitverkocht, dus die kan ik niet bezoeken.
Tijdens de zoektocht wat er allemaal speelde stuitte ik op Victor Victoria. Ik zag de voorstelling al eens in het Southwark Theatre, en ondanks dat de voorstelling op sommige momenten wat traag is, was die me wel bevallen. Vandaar dat de trip start met deze amateurvoorstelling, die die avond voor de laatste keer wordt opgevoerd in het Bridewell Theatre.
Een voor mij nieuw theater in de buurt van St. Paul’s, dus een stukje van West End af, maar ook wel een leuk theatertje, waar plek is voor zo’n 120 mensen. Kaarten waren er in twee rangen, waarbij de duurste een plaats met eigen naam oplevert op de voorste rijen. Ik zit aan het middenpad op rij twee, achter een plaats die gereserveerd is voor Norma Cassidy. En laat dat nu net een personage uit de voorstelling zijn…
In Victor Victoria maken we kennis met zangeres Victoria Grant, berooid en op zoek naar werk. Ze belandt bij Chez Lui, een tent waar Toddy werkt als entertainer. Hij heeft net een paar klanten weggejaagd, en heeft zijn laatste waarschuwing gekregen van uitbater Henri Labisse. Toddy ontfermt zich over Victoria, biedt haar een drankje aan, maar kan de rekening niet betalen. Tegen Labisse zegt hij dat hij voor Victoria een auditie heeft geregeld bij André Cassale, de beste impresario van Parijs. Als ze vervolgens laat zingen wat ze kan en pure operaklanken laat horen gelooft Libisse daar niets van, en ontslaat Toddy.
Natuurlijk was het ook een leugen, maar als beiden bij Toddy thuis aankomen (hij heeft haar al gerustgesteld dat hij homo is), ontstaat een wild plan. Victoria wordt Victor, een Poolse graaf die vrouwen nadoet. Vrouwenimitators zijn hot, en als ze het daadwerkelijk uitvoeren bij Cassale is hij onder de indruk.  Zo wordt Victor een succes, met twee bedreigingen.  Labisse kent hem als Victoria, en de kans op ontmaskering is groot. En tevens is King Marchand verliefd op hem geworden. Hij is een vrouwenveroveraar, helemaal in de war, en kan eigenlijk niet geloven dat Victor een man is. Maar Marchand is niet alleen een zakenman met een bodyguard (Bernstein), maar ook een halve gangster. Dus als het huidige liefje van King (Norma Cassidy) teruggestuurd wordt naar Chicago, klapt ze uit de school bij gangsterpartner Andretti. Die vindt het idee maar niets, en gaat verhaal halen. En dan komt alles in een stroomversnelling.
Amateur roept associaties op met amateurisme, maar wat we hier te zien en te horen krijgen is verre van amateuristisch. Een flink live orkest speelt geweldig; valse noten zijn een zeldzaamheid. Af en toe is de geluidsbalans niet helemaal goed, en gaat de zang ten onder in de muziek. De hoofdrollen Victoria en Toddy zingen en acteren uitstekend, en het enige amateur aan hun rollen is misschien bij een professionele show voor een ander plaatje was gekozen. In de bijrollen zitten tevens spelers die goed kunnen zingen, op een oude vrouw na (die ongeveer klinkt als de zwakstzingende koningin in Soldaat van Oranje). Qua acteren is het in die kleinere rollen mij soms iets te veel over the top. De dansers worden wel heel clichématig neergezet, en het ordinaire Amerikaans van Norma gaat me wat irriteren, zeker omdat het daardoor ook uitermate lastig te verstaan is. Toch is haar optreden een groot succes bij de rest van het publiek.
De dans oogt goed, al is het hier en daar iets minder soepel dan bij professionele voorstellingen hier in Londen, en ook de decors zien er goed uit. De wisselingen worden snel uitgevoerd, zodat de enige gevoelsmatige vertraging in het stuk zelf zit. Of het met Frank Wildhorn te maken heeft weet ik niet, maar alle stukken die ik zag waarbij hij voor (een deel van in dit geval) de muziek zorgde, bevatten te veel songs, waardoor het tempo wat trager wordt dan mij bevalt. Maar wederom is Victor Victoria wel een leuk avondje uit. Ook in Londen geldt dat je met een beperkt theaterbudget leuke dingen kunt zien, als je maar even zoekt.

Foto’s te zien op: http://www.sedos.co.uk/2014/victorvictoria.htm

Zo 7 december 15.00 Edward Scissorhands (Sadler’s Wells)*****

He could be a star for all we know
We don’t know how far he can go

Hoe vaak zal dit niet gezongen zijn over Liam Mower toen hij de rol van Billy Elliot vertolkte. Je kan zeggen dat hij heel ver is gekomen. Was hij vorig jaar nog prins in het Zwanenmeer (inderdaad de rol die ook in het Billy Elliot verhaal zit), dit jaar deelt hij de titelrol in de dansvoorstelling Edward Scissorhands. Als prins moest ik hem nog missen (hij startte in januari, ik zag de show in december), ditmaal zie ik hem dus wel in de hoofdrol. Die rol speelt hij goed; de tragiek straalt van hem af, in een show die ik beschouw als de beste vertelling die Matthew Bourne ooit maakte.
Jaren geleden was deze show ook mijn eerste kennismaking met het werk van Bourne, en het zou niet de laatste zijn. Vaak gekwalificeerd als ballet, maar zijn voorstellingen zijn veel meer dan dat. Visuele hoogstandjes, die ver weg staan van het beeld dat de term ballet vaak oproept.
Ook bij Edward Scissorhands worden alle registers opengetrokken, prachtige decors en kostuums, heerlijke visuele trucs en prachtig bewegende dansers weten het verhaal duidelijk te vertellen. En dat zonder het gebruik van gesproken woord; de enige tekst staat op het doek aan het begin van de voorstelling, en bevat weinig meer dan de standaardinleiding van een sprookje. De opening is al indrukwekkend, als een jongen die met scharen aan het spelen is, door de bliksem getroffen wordt en sterft. Zijn vader maakt als een Frankenstein een nieuwe zoon, met scharen als handen. Als tuig zijn huis binnendringt, schrikt hij zich dood en is Edward wees. Hij komt terecht in een Amerikaans buitenwijk, en wordt daar uiteindelijk opgevangen door één van de gezinnen. Daar raakt hij gewend, en als hij het snoeien in planten en haardossen buitengewoon vaardig doet lijkt hij te worden geaccepteerd. Maar Edward wordt ook verliefd op het meisje van de stoere jongen in de buurt. En dat soort jongens moet je niet kwaad maken….
De voorstelling kent wel een aantal dansscènes, maar is in zijn geheel toch vooral een vertelling zonder woorden, waar beweging een belangrijke rol speelt. De motoriek bepaalt de rol, zoals de schlemiel die probeert zijn buurman te evenaren, of de hitsige vrouw die wat van Edward wil. Fraai is bijvoorbeeld een droomscene met dansers als als figuren geknipte planten. Visueel grappig is het snoeien van een plant tot een ster, waarna er een gecoiffeerde poedel langs komt lopen, en je Edward daarna ziet kijken. Maar het is meer dan een show-off van wat ze allemaal kunnen. De voorstelling levert ontroering op, en een traan aan het eind is dan ook precies wat er bij deze voorstelling hoort. Absolute klasse, en we mogen hopen dat deze dansvoorstelling ook weer in onze regionen te zien gaat zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=m1S_qZgcdCQ

Zo 6 december 19.00 Christmas with Lee Mead ***

Het einde van een korte tour voor Lee Mead, die hem langs een aantal minder aansprekende paatsnamen had gevoerd, levert hem een op het oog vol Garrick Theater op. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we kennismaakten met Mead, als deelnemer aan de Engelse televisiezoektocht naar Joseph, en uiteindelijke winnaar van het programma, maar het heeft hem nog steeds een vaste fanbase opgeleverd. Het is dringen bij de deuren, die nog niet open zijn, en als Mead in de lobby langsloopt is het gillen. Na afloop zal een deel ook bij de artiestenuitgang te zien zijn, daarbij bij mij herinneringen oproepend aan de voorstelling van David Essex, toen het daar ook al zo druk was, al waren dat dan weer bakvissen op leeftijd.
De voorstelling heeft iets ongedwongens. Mead lijkt oprecht blij met de volle zaal, en ook het bezoek van zijn mede castleden van de serie Casualty, die met de bus uit Cardiff naar Londen zijn gekomen (en daar zeker een kwartier te laat aankwamen). Voor die liefhebbers; Mead heeft een jaar bijgetekend bij Casualty.
De songlist is veel gevarieerder dan je op basis van de titel zou verwachten. Er worden wel een aantal kerstliedjes gezongen, maar er is ook ruimte voor materiaal van zijn aankomende album, liedjes uit het MGM tijdperk, zoals Singin’ in the rain en Luck be a lady. Dit laatste nummer zingt hij met één van de twee gastartiesten,  Stephen Rahman-Hughes, lid van Teatro en nu spelend in de tourversie van Rock of Ages.  De andere gastartieste is Amanda Henderson, coacteur in Casualty, maar ook een prima zangeres (Ze had ook een rolletje in de Les Mis-film).  Ze is zeer nerveus, maar of dat komt door de volle grote zaal of de collega’s blijft ongewis. Het optreden zelf lijdt er niet onder.
Eigentijdse nummers komen ook aan bod. Fix You komt met een anekdote rond het ontmoeten van Chris Martin in de sportschool, en een korte opmerking rond pijn bij zijn scheiding, zijn bewondering voor John Legend lijdt tot een matigere versie van All of me. En we mogen zijn nieuwe pasgekochte pak, omdat zijn maatkostuum met stomerij en al was verbrand. Laten we aannemen dat dat waar is, de rest van de onverwachte dingen zijn volgens mij minutieus gepland. Dat Stephen in een prachtige kersttrui met belletjes opkomt en er ook een voor Mead heeft, of de haperende sneeuwmachine die sneeuw aan het eind ook de zaal in spuit.
Natuurlijk is zijn de grootste successsen deze avond ook van de partij. Close every door is mijn persoonlijke favoriet, maar ook zijn eerste auditienummer Anthem komt voorbij, leidend tot een staande ovatie. En als ex-Fiyero zingt hij ook Dancing through life en (samen met Henderson) As long as you’re mine. Zijn Bring him home kan me dan weer niet zo bekoren.
Het slot is dan weer precies een mooie samenvatting van de show. Een kerstnimmer vloet over in Any dream will do, het nummer dat hij al 3000 keer had gezongen, zoals hij ons eerder op de avond had voorgerekend.
https://www.youtube.com/watch?v=vRbAW9vH7OY

Ma 8 december 19.30 Potted Sherlock (Vaudeville Theatre) ***

Vorig jaar heb ik enorm genoten van Potted Panto, dat de eigenschappen en vaste titels van Pantomimes gigantisch op de hak nam. Het Potted team bestaat uit Dan en Jeff, een comedy-duo waar Jeff de aangever is, en Dan de clown. Het grootste succes destijds van deze Daniel Clarkson en Jefferson Turner was Potted Potter, alle boeken van Potter in zestig tot tachtig minuten; de voorstelling groeide met het uitkomen van meer delen. Nu is er dus Potted Sherlock. Dezelfde heren, nu aangevuld met een dame, doen alle Sherlock Holmes-verhalen in 80 minuten. De voorstelling is de eerste in Londen, na eerder op de Edinburgh Fringe te hebben gestaan. Mijn hoge verwachtingen na Potted Panto kunnen helaas niet worden waargemaakt. Juist omdat het vooral meer van hetzelfde is.
De voorstelling begint met Dan en Jeff pratend over de voorstellng. Jeff stelt voor alle vier de romanverhalen over Sherlock Holmes te doen, en Dan gaat daar overheen. Alle verhalen, ment het publiek op en zo wordt besloten. Maar Dan heeft zich niet gerealiseerd dat de ander vijf boeken maar liefst 56 verhalen bevatten. Maar ze kunnen niet meer terug. Dus maar snel in de rollen van Holmes en Watson Traditioneel spelen ze alle rollen, dus moet Sherlock van het podium af om mrs Hudson te kunnen laten verschijnen, maar Dan doet dat pas na lang aandringen. Als hij eenmaal van het podium af is verschijnt echter een vrouw (Lizzie Wort) ten tonele, voordat ook Dan als Hudson opkomt. De extra speler leidt weer tot duscussie tussen de twee, waarop Dan nog iemand uit het publiek haalt om ook mee te doen. Uiteindelijk gaat dat niet door en wordt ze alleen her en der nog als naam in de voorstelling gebruikt. De drie wisselen regelmatig van rol, waarbij Jeff regelmatig de klappen krijgt, en Dan regelmatig de minder handige dingen doet, en de kus tussen Irene Adler en Holmes uiteindelijk bij Dan en Jeff belandt. Hij komt een aantal keren verkeerd op als Moriarty, als er wordt gevraagd om ‘More tea’ en ‘More Arty’ wordt gezegd.
60 verhalen vertellen in 80 minuten is natuurlijk schier onmogelijk; dus komt het vooral neer om de titel en de plot in een regel te zeggen. Er is wel wat variatie daarin; zo vertelt Lizzie Wort er een aantal om te bewijzen dat ze wat van Sherlock Holmes weet. Een aantal zitten in een lied, waarbij vooral het slotlied wel leuk is gedaan. Een medley van bekende nummers zoals We didn’t start the fire, maar ook 9 to 5, 3 is the magic number en 2 become 1.  De 60 verhalen worden namelijk ook afgeteld.
Dat betekent ook dat de voorstelling vooral bestaat uit zaken eromheen. Een paar van de bekendste zaken krijgt wel wat meer tijd, en dan zeker de meer opvallende elementen. Zoals het uitproberen of een pil giftig is op de hond van de buren in Study in Scarlet, de slang uit the Starspeckled band wordt poppenspel en de soms wel erg makkelijke deductie (één voetafdruk is een man met 1 been in Sign of four.
De voorstelling heeft leuke momenten, maar toch voelt de voorstelling niet helemaal goed. Alsof onderwerp en vorm niet goed aansluiten. Het hoge ‘familiegehalte’ van de humor past ook niet goed bij de zaalbezetting, die toch vooral grijze golf is. Misschien is dat nog aanpassen, en lukt het de show beter in te kleuren voor ‘opening night’. De eerste avondproblemen werden overigens wel leuk opgelost. Als al vrij in het begin een laatje niet lekker opengaat terwijl er snel een bel uit tevoorschijn moet komen, zegt Dan: Come back tomorrow. We’ll have that fixed, alvorens snel weer in de scene door te gaan. Dat de spelers lol hebben straalt er ook aan alle kanten van af. Een mep die niet geoefend was, of het met water onderspuiten van Jeff (jawel, de Reichenbachwaterval) wat onder het mom van ‘Wind in the Willows’ (de andere voorstelling in dit theater) speelt niet vanavond behoorlijk uit de hand loopt. Ook grappig zijn de steeds niet op Holmes van toepassing zijnde catchphrases, waarschijnlijk een hint richting het ‘Elementary’, wat Holmes in de boeken nooit schijnt te hebben gebruikt,
Bij vlagen is de voorstelling dus erg leuk, ondanks en dankzij allerlei zijstappen. Maar als geheel voelt het toch niet als een geslaagde voorstelling.
https://www.youtube.com/watch?v=5cex2cKh6-Y

Di 9 december 13.30 Mother Goose (Hackney Empire)**1/2

Aan de spelers ligt het niet, de aankleding evenmin, maar wel aan het script. Deze Mother Goose is vooral een lange zit met veel te veel karakters die allemaal tijd nodig hebben. Het blijkt nog niet zo lang geleden dat ze dit stuk ook al speelden, maar kennelijk heeft niemand toen met succes gemeld dat het minder geslaagd is. Of het zijn aanpassingen geweest die ervoor zorgen dat het ditmaal niet zo heel erg goed is. Een goede fee Charilty heeft een slechte fee Vanity als zus. Ze strijden met elkaar. In het middelpunt van de strijd staat mother Goose die een zoon Billy heeft, en de goedheid zelve is. De zoon is verliefd op prinses Jill, maar die is voorbestemd te trouwen met prins Jack, die weer vooral van zichzelf houdt. Dan is er nog het trieste boevenpaar baron Barmy en zijn neefje Frightening Freddie. En natuurlijk de gans Priscilla, die door de goede fee aan mother Goose wordt gegeven (nou ja, niet echt gegeven) om haar in slechte tijden te ondersteunen. Deze gans kan namelijk gouden eieren leggen. Maar dat maakt van mother Goose een ander mens. En als blijkt dat datgene wat zij wil niet met geld te koop is, namelijk schoonheid weet Vanity daar gebruik van te maken.
De kostuums, decors en speciale pakken zijn goed verzorgd. Meeste indruk maakt een enorme gier bij het begin van de tweede akte, die een duistere variant is van een scene uit de eerste, toen met ganzen uitgevoerd. Mother Goose verandert elke scene van kostuum, en is bijvoorbeeld te zien in een Schots referendumkostuum, en in een Dora the Explorer-pak, inclusief pratende rugzak, De hoofdrollen worden allen vertolkt door mensen die all eerder een pantomime in Hackney deden. Van Sharon D Clarke heeft iedereen wel eens gehoord. Is het niet als KillerQueen in We Will Rock You of Oda Mae in Ghost, dan is het wel als stem op de megahit Devotion, een nummer dat ook in deze pantomime voorbij komt. Clive Rowe is een bekende naam die ik niet meteen kan plaatsen, maar hij blijkt onder andere in The Light Princess te zien te zijn geweest. Hij speelt mother Goose en kan in die rol vocaal de strijd aan met Clarke, en met Susie McKenna, die als Vanity ook een flinke power mag laten horen. Ze blijkt dan ook een betere vertolker dan schrijver. Darren Hart is als Freddie door zijn straattaal-accent nauwelijks te verstaan voor een buitenlander; kennelijk geldt dat niet voorde gemiddelde grammarschool-leerling. Want uiteraard is deze matinee gevuld met schoolkinderen, die de longen uit hun lijf schreeuwen en ook nog precies weten wat ze moeten roepen als reactie op wat er op het podium gebeurt. Dat was ik al lang weer vergeten….
https://www.youtube.com/watch?v=FoWkvR6CDHA

Di 9 december 20.00 Ghost Stories (Arts Theatre) ****

Als ervaren pretparkhalloweener valt het niet mee mij aan het schrikken te maken. Ik heb eigenlijk alle trucs wel gezien, en geniet vooral van hoe het eruit ziet, en hoe het wordt uitgevoerd. Dus als er een theatervoorstelling is die 15+ is en stevig waarschuwt dan is de belangstelling ook gewekt, maar niet omdat ik denk echt te gaan griezelen. Dat blijkt niet verkeerd ingeschat, maar dat niet iedereen er zo gemakkelijk mee omgaat merk ik uit de reacties in de zaal. Een groep jongeren die voor me zit zit vooraf al een beetje met elkaar te klieren om de spanning van zich af te bewegen. Zij schrikken regelmatig hoorbaar, en na afloop zit een van hen op de grond achter de leuning. Kennelijk werd het haar echt te veel. Maar ook de stoere jongen reageert zichtbaar opgelucht dat het is afgelopen, om langzaam weer in zijn oude gedrag te vervallen. Er wordt gevraagd niets weg te geven over de voorstelling, dus veel meer dan dat het begint met een lezing van een vrij sceptische professor, die een aantal voorbeelden aanhaalt zal ik er niet over zeggen. Wel dat vooral de jongste acteur Chris Levens indruk maakt en zijn verhaal mede hierdoor wel het meest spannende is. Een voorstelling die een aanrader voor iedereen die van griezelen houdt en er gevoelig voor is, of wie houdt van simpele maar mooie effecten.

https://www.youtube.com/watch?v=nfAFTHD64C0

Oeaaaah!
Ik twijfelde van de zomer om te gaan..
En ik weet het nog steeds niet!
Wel tof dat iedereen zo netjes z’n mond houdt!

Wo 10 december 14.30 The Book of Mormon (Prince of Wales Theatre)****1/2

Een show die ik al een keer eerder zag, en nu ik veel recente shows toch al heb gezien is het een mooi moment de voorstelling nog eens te bekijken. Dat betekent dus bekende gezichten als Stephen Ashfield als elder McKinney en Chris Jarman als de zelfbenoemde generaal, maar ook in het ensemble meen ik mensen te herkennen. Alexia Khadima speelt ook nog steeds, maar is deze voorstelling niet van de partij, En natuurlijk worden beide hoofdrollen door voor mij nieuwe acteurs gespeeld: Billy Harrigan Tighe als modelelder Price en A.J. Holmes als de schlemielige elder Cunningham. Beiden komen uit Amerika, en doen niet onder voor hun zeer sterke voorgangers. Zeker Holmes is fantastisch als Cunningham, grappig, meelijwekkend en vertederend; hij weet alle snaren te beroeren. De voorstelling zelf staat nog steeds als een huis, al kent het muzikaal ook een paar zwakkere momenten, zeker in de tweede akte. Het blijft wonderlijk dat een voorstelling met een dergelijk Amerikaans onderwerp zo’n succes is in Londen, maar de show verdient het wel.

wo 10 december 19.30 Memphis (Shaftesbury Theatre) ***1/2

Memphis, jaren 50. De blanke Huey Calhoun komt in een zwarte undergroundtent binnen en wordt daar natuurlijk weggekeken. Als dat niet lukt beginnen de gasten te vertrekken,maar hij weet ze te overtuigen te blijven. Hij is gek van de Rhythm en Blues muziek en keert er later ook terug, flirt met Felicia, de zus van de eigenaar en belooft haar op de radio te krijgen. Ondertussen gaat het helemaal niet goed met de 12 ambachten 13 ongelukken werkcarrière van Huey. Er dreigt weer ontslag in het warenhuis waar hij werkt, maar weet nog een laatste kans op de platenafdeling te versieren. Hij wil muziek draaien in de winkel en zo die plaat verkopen. Ondanks dat hij meer dan zijn target haalt, wordt hij toch ontslagen, want Negro-muziek hoort natuurlijk niet in een net warenhuis thuis. Hij zoekt een baan als diskjockey, en ziet zijn kans schoon als de huidige dj even moet plassen. Ook hier dreigt hij weer buiten te worden gesmeten, maar dankzij veel enthousiaste reacties mag hij toch blijven, en wordt hij populairder en populairder. Thuis is moeder minder enthousiast na een brief die per baksteen door de ruit is bezorgd. Felicia verrast Huey thuis met haar eerste single, maar een woedende moeder smijt het enige exemplaar stuk. Dus zit er maar een ding op. Het live op de radio brengen.
De show komt over als de vertelling van een authentiek verhaal, wat betekent dat het meer een ‘en toen.. en toen..’ vertelling is dan een knap in elkaar gezet verhaal met een grote spanningsboog, maar niets blijkt minder waar. Ondanks dat er inspiratie is gehaald bij bekende personen is dit hele verhaal fictie. En voor fictie is deze vertelling echt niet goed genoeg.
Maar de voorstelling heeft een belangrijke troef, en dat is de cast. De energie die zij uitstralen is ongekend, en doet me denken aan Our House en Loserville, twee shows die tot mijn favorieten aller tijden behoren. Dat gaat deze voorstelling niet, dankzij het matige verhaal en het genre muziek dat ik niet echt geweldig vindt. Maar de uitvoering is om te zoenen. Beverley Knight is natuurlijk een heel bekende zangeres, en klinkt ook nu weer als een klok. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele cast, zeker voor iedereen die een solo heeft. Killian Donnely heeft als Tony in Billy Elliot noch als Raoul in the Phantom erg veel indruk bij me achtergelaten (en in The Commitments had ik zijn understudy), maar hier weet hij dat wel te doen. Hij speelt deze rare snoeshaan Huey geweldig,
Memphis is dus als musical niet zo geslaagd, maar weet als voorstelling wel indruk te maken. Dankzij de energie, de fraaie acrobatische toeren in sommige dansen, en het einde dat dan als enige toch een beetje verrassend genoemd kan worden.

https://www.youtube.com/watch?v=VwgT6oQYA20

Ik zal als stille meelezer in dit topic dan even mijn mond niet meer houden 😊. Bedankt Jeroen voor de mooie verslagen, ik lees ze elke keer met veel plezier door. Jammer genoeg kan ik budgetgewijs niet vaak naar Londen, maar het is fijn om die actuele musicalervaringen te mogen ‘meemaken’. Dat er niet gereageerd wordt, wil niet zeggen dat er niet gelezen wordt. Doe vooral verder en ik hoop binnenkort nog eens een reisje naar Londen te mogen maken. Je verslagen (naargelang wat er nog speelt) zullen dan zeker van pas komen voor mij!

do 11 december 13.30 Jack & the Beanstalk (Greenwich Theatre)***1/2

Een theater waar ik al een paar jaar lang de pantomime zie is het theater in Greenwich. Met beperkte middelen en geen opvallende stuntcasting wordt er elk jaar een leuke voorstelling neergezet. Dit jaar is het niet anders. Wat wel anders is dit jaar is dat er een vriend in het ensemble zit; ik herken hem onmiddellijk als de voorstelling begint met de schaduw van een reus. Alle elementen voor een pantomime zijn aanwezig. De lelijke travestiet in de vorm van de moeder van Jack, de bekende hits die in de voorstelling zijn verwerkt, de flauwe grappen, de actuele verwijzingen naar de regionale (parkeerplek in Greenwich of de landelijke politiek (UKIP), de kijk uit achter je-s, de oh yes-oh no discussie, het roepen bij personages ( het Jack Jack Jack komt er wel gemakkelijker uit dan het wel erg onterechte What a hottie bij zijn moeder), het boe-en bij de slechterik, en de bruiloft als applausmoment. Opvallend is het schattige koetje in een wel erg lelijke omgebouwde winkelkar, en de fantastisch fraaie reus, die de erg jonge bezoeker wel een beetje angst zal inboezemen.
Het script doet het originele verhaal wel een beetje ondersneeuwen. Centraal staat de liefde tussen de onhandige Jack en burgemeestersdochter Jill. Uiteraard ziet haar vader dat niet zitten: zijn dochter met die stumper, die ook nog is de zoon is van een wanbetaalster. Maar mede dankzij de bonenfee komt Jack’s ware aard naar boven. Uiteraard wordt er naar een happy end toegewerkt, met een paar mierzoete en soms behoorlijk onverwachte wendingen. Hoogtepunt is de pauzefinale, waar de Bohemian Rhapsody met een paar minimale tekstaanpassingen perfect in de voorstelling past. Ook gaaf is de spiegelact tussen moeder en de dan nog slechterik van het stuk.

foto

do 11 december 19.30 Matilda (Cambridge Theatre)*****

Wat valt er nog te zeggen over deze bijna perfecte voorstelling. Wederom fantastisch gespeeld, wederom een understudy voor Rudolfo (die ditmaal erg goed is overigens), een prachtige kindercast inclusief Matilda, die wel wat minder goed te verstaan is dan ik gewend ben. Ondanks de twee inkakmomentjes in de tweede akte (Quiet en de solo van Miss Honey) een geniale voorstelling. Deze Revolting Children zit voorlopig wel weer even in mijn hoofd.

vr 12 december 13.30 Snow White & the Seven Dwarfs (Richmond Theatre) ****

De derde panto tot nog toe, en ook de beste. Dat lijkt best vreemd, want het is in grote lijnen dezelfde panto die ik twee jaar geleden in Wimbledon zag, en toen anderhalve ster minder kreeg. Dan blijkt toch weer hoe belangrijk de hoofdrolspeler is. Want de boze stiefmoeder is deze keer Jerry Hall, en hoewel zij ook geen acteerwonder is, ze doet het veel beter dan Priscilla Presley destijds. Wat is gebleven zijn de decors (inclusief de geweldige spiegel), een gedeelte van de wat oudere songs Sweet Dreams, House of fun/Our house en Beneath your Beautiful, en een deel van de dwergen-cast is volgens mij ook hetzelfde. Ook komen de bekende Disneyliedjes uit Sneeuwwitje weer terug.
Natuurlijk zijn er ook aanpassingen. GangnamStyle is eruit en vervangen door een Elvis Presley-medley. Happy zit er als lied in, er zijn verwijzingen naar Frozen, de actuele politiek en de regionale situatie, maar vooral de grappen zijn verrassend sterk. Bij Jerry Hall zitten er bijvoorbeeld een aantal Stones-titels in de tekst verborgen. Dat geldt ook voor het ensemble, dat erg sterk danst (en ook nog eens een genot is voor het oog, waar ze herkenbaar zijn althans. Want ze spelen bijvoorbeeld ook de thriller-achtige monsters.
Een mooie heldere vertelling, met de nodige Pantomime-uitstapjes, al ontbreekt wel de travestiet met de uitbundige jurken. Maar die heb ik dus helemaal niet gemist.

https://www.youtube.com/watch?v=yb3fOUDq9No