za 23 mei 2015 Jerry’s Girls - Jermyn Street Theatre ***1/2

https://www.youtube.com/watch?v=AFcpfsFyaLU

De avond was nog niet vastgelegd. Dit was de laatste avond dat Closer to Heaven te zien was, en voor de zekerheid had ik deze dus opengelaten. Genoeg voorstellingen als optie op de lijst, maar het betekent dat ik dit keer zo snel mogelijk terug richting West End reis. Wordt het Jerry’s Girls, een Jerry Herman muziekrevue, of ga ik toch al voor het gebruikelijke bezoek aan Billy Elliot. Dan loop ik langs het bord van Dusty, en twijfel toch weer. Uiteindelijk wordt het toch Jerry’s Girls.
Natuurlijk is Jerry Herman een bekende naam in de musicalwereld; hij heeft een aantal klassiekers op zijn naam staan, maar zijn bekendste voorstelling Hello Dolly, zag ik bijvoorbeeld nooit. Wel, uiteraard, La Cage Aux Folles, en uiteraard ken ik songs uit musicals die ik niet daadwerkelijk zag.
Jerry’s Girls staat in het Jermyn Theatre, net als het Union een minuscuul theater. Het oogt wel professioneler, al is de locatie van het toilet achter het podium (en dus vanaf 3 minuten voor aanvang van de akte gesloten) na een wat minder gelukkige lunchkeuze wel zorgwekkend. Het is aan de cast om te zorgen dat ik daar niet verder aan denk, en dat lukt ze.
Jerry’s Girls is een ode aan Jerry Herman, maar zet eveneens wat van zijn girls in de schijnwerper. Zijn hoofdrolspelers als Carol Channing, Barbra Streisand, Bernadette Peters en, vooral, Angela Lansbury. Al blijkt zijn belangrijkste ‘girl’ toch zijn moeder te zijn, die overleed voor Herman’s broadway debuut.

Jerry’s girls heeft een kleine cast. Drie zangeressen, een pianist en en multi-instrumentaliste zorgen voor deze aangename avond met een hoog ’tussen de schuifdeuren’ gehalte. Korte contacten met het publiek, en onderlinge conversaties die ongetwijfeld gescript zijn, maar toch spontaan klinken. De zangeressen zijn uitstekend. Met name Emma Barton en Ria Jones kunnen goed overweg met het materiaal, en weten hun solonummers een hoog diva-gevoel te geven. We horen af en toe Barbra bijvoorbeeld. Sarah-Louise Young is iets zwakker in haar zang, maar weet door inleving eveneens indruk te maken. Pianist en muzikaal leider Edward Court horen we af en toe ook zingen, maar maakt het meeste indruk bij het tap nummer, als hij nadat de dames zijn piano hebben overgenomen, vanaf de andere kant van het instrument het weer van hen overneemt, en gewoon blijft doorspelen als de dames zijn benen optillen. Sophie Byrne speelt een flink aantal blaasinstrumenten - het eerste nummer al de dwarsfluit en de saxofoon — en daarnaast ukelele. En als Court bij La Cage de accordeon ter hand neemt, ook nog de piano. Het voelt bijna genant als ze in haar groene jurk bij Mame’s We need a little Christmas ook als kerstboom fungeert, en dus door de cast met slingers, ballen en lampjes wordt volgehangen. Maar het oogt evengoed grappig.

De bekendste liedjes zijn die uit Hello Dolly, en natuurlijk krijgen de prachtige liedjes uit Mame en Mack & Mabel ook genoeg aandacht, maar de finale met liedjes uit La Cage Aux Folles spreekt met toch het meeste aan. Dan blijkt toch dat liedjes meer gaan spreken als ze een context hebben. En die is bij La Cage Aux Folles voor mij, in tegenstelling tot alle andere voorstellingen, wel bekend.

zo 24 mei 2015]Death Ship 666 - Leicester Square Theatre ****

Het van tevoren volledig volboeken van je Londen-trip levert een hoop voorpret op. Maar het kan ook z’n nadelen hebben. Soms wordt een voorstelling afgelast, en dan heb je geen ruimte meer om deze alsnog te zien. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij Taboo, zodat ik die voorstelling nooit in een professionele uitvoering heb kunnen zien.  Recenter was dat bij Death Ship 666, een comedy gebaseerd op Titanic en allerlei rampenfilms. Een kleine voorstelling, maar ook eentje die me wel erg trok. Bij het plannen van deze trip was het dan ook een grote verrassing dat deze voorstelling nog een keer te zien is, en uiteraard maak ik van de gelegenheid gebruik.
Ik ben wel in voor een goede parodie vol absurditeiten, en deze Death Ship 666 valt daar zeker onder. De voorstelling mag dan niet uitblinken in originaliteit — uiteraard zijn dit soort films al vele malen onderwerp geweest van parodie en persiflage — het is wel heel goed gedaan. Alle denkbare clichés komen voorbij. Acties die je als weldenkend mens nooit zou doen, als het inschepen op een schip dat nog niet af is, Death ship 666 heet en bestemming Bermuda heeft bijvoorbeeld. Uiteraard zijn de passagiers ‘excentriek’, en hebben een aantal ervan het op het schip gemunt. Uiteraard is er een held: een architect die rondloopt met blauwdrukken (van de Eiffeltoren), een trauma heeft (van beren), en een ‘love interest’ krijgt. Deze vrouw is getrouwd met een van de slechteriken, een elektricien, die het huwelijk niet consumeert. Dan is er nog een tweeling die het schip wil opblazen, een kind dat speurder is, een vrouw die vreest dat ze dood zal gaan op dit schip en dus wordt opgesloten (jawel, dit gaat uiteraard leiden tot een bekend beeld uit Titanic, zoals er meer iconische fragmenten ‘net even anders’ in dit stuk zitten. De opening is al een terugblik van een oude vrouw, Grandmother geheten, die haar kleinkind een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan, en daar niet de meest gepaste voor neemt.
Een stuk als dit vergt vet aangezet toneelspel, en daar is de cast zeker goed in. Meligheden genoeg, zoals het draaien van decordelen, om vervolgens op exact hetzelfde podiumbeeld uit te komen. De grootste verrassing is als ze plotseling in zang uitbarsten. Was ik me er volledig van bewust dat dit geen musical was, er blijkt dus wel uit te worden geleend. ’10 minutes more’ als het schip aan het zinken is; het wordt een nummer met zwaaiende vlaggen, en geïmiteerd draaiend podium. De Les Mis-song krijgt een daverend applaus.
Als na de voorstelling door één van de spelers het woord wordt genomen blijkt dit de allerlaatste voorstelling te zijn geweest, en zijn er alleen nog plannen voor een podcast. Het maakt me extra blij dit nog gezien te kunnen hebben
https://www.youtube.com/watch?v=GUzsRdP6I-w

zo 24 mei 2015 West End Switched Off -  St. James Theatre ***

Speciale voorstellingen hebben een zekere aantrekkingskracht. De ‘once in a lifetime’ kans wint het bij het kiezen al snel van ‘dat kan de volgende keer ook nog wel’. En dus zit ik deze avond wederom niet in één van de grote bakken, maar in een klein theater. In de Studio van het St. James Theatre speelt deze avond West End Switched Off, een concert waar een achttal zo heel bekende West End mensen musicalsongs zingen in een akoestische setting, en vaak ook nog in een aparte uitvoering, bijvoorbeeld door een geslachtswissel uit te voeren. Bekende songs worden afgewisseld met minder bekende. Zo is zijn er mannelijke versies van “I dreamed a dream”,  “Wishing you were somehow here again”, van “Fabulous baby’ uit Sister Act en eentje van Cool Rider, een show waar ik nog nooit van had gehoord. Heaven on their minds (JCS) wordt dan weer door een vrouw gezongen. Tarzan’s ‘Strangers like me’ wordt opgevolgd door Pocahontas ’Just around the River bend’.  Uiteraad is ook Frozen vertegenwoordigd. Met het afsluitende ‘Let it go’, wat helaas niet veel toevoegde aan alle versies die er al van die song zijn gemaakt, maar ook met een geweldige tango-versie van ‘Do you want to build a snowman’, inclusief Spaanse tongval.

https://www.youtube.com/watch?v=SQ82Vei7EIA

In dezelfde categorie valt een banjolele-versie van ‘You’re the one that I want’, een beetje Dolly Parton meets Grease en een nachtclub-versie van Oliver’s ‘Where is Love’.
Juist deze songs maken de avond een geslaagde avond. De nummers die minder wijzigingen hebben, zoals het bekende duet uit Wicked ondergaan onderstrepen dit alleen maar. Voor wie nieuwsgierig is: er schijnt een CD in de pijplijn te zitten

https://www.youtube.com/watch?v=Zray9UoPtB4

https://www.youtube.com/watch?v=9_V7voaiHJ0

https://www.youtube.com/watch?v=UWgoGruLQl8

ma 25 mei 2015 The 39 Steps - Criterion Theatre ****

Maandag is geen matineedag, en de enige voorstelling die wordt gespeeld op deze Bank holiday blijkt uitverkocht. Even lijkt voor deze avond via internet Sweeney Todd beschikbaar, maar de ‘vrije plaatsen’zijn niet te boeken.
Dus weer een keuzemoment, en de beslissing wordt bepaald door de lol die ik had bij Death Ship 666; ik had wel zin in nog een comedy. Een voorstelling die ik in de Nederlandse bewerking wel heb gezien, maar nooit in het Engels is The 39 Steps. De klassieke Hitchcock-film heeft een comedy-aanpak gekregen en staat inmiddels al bijna 10 jaar in het Criterion Theater, op Piccadilly Circus. Een cast van 4 personen speelt alle rollen (volgens de promo zijn dat er meer dan 1000, wat wat overdreven lijkt, maar veel zijn het er wel)., en veel van de lol heeft ook direct te maken met het wisselen van die rollen. Net als de licht marginale speciale effecten, zoals de rookmachine bij opkomende mist, een raam waardoor moet worden ontsnapt en dat met de hand wordt vastgehouden of de val vanaf een brug. Het vleugje (gespeelde) amateurisme zorgt voor extra pret: de telefoon die net even te lang wacht met rinkelen, acteurs die wel heel erg in hun rol opgaan en door een ander worden gecorrigeerd of na het spelen van meerdere rollen tegelijk net met het verkeerde hoedje eindigen. Het verhaal zelf is eigenlijk niet zo belangrijk. Grappig zijn de verwijzingen naar andere Hitchcock-films als North By North West: een aanval met vliegtuigen wordt als schaduwspel gespeeld (met schaduw van Hitchcock zelf), en natuurlijk gaat het licht net even te vroeg weer aan, zodat je ook de speler ziet. Andere korte verwijzingen zijn er onder meer naar Vertigo en Psycho, al komen meer titels in de tekst voorbij.
The 39 Steps is een zonder meer een leuke productie, al is de tekst als niet native speaker soms lastig te volgen dankzij een wel heel erg vet aangezet Schots accent. Niet zo goed als het hilarische The Play that Goes Wrong, maar zeker goed voor een kleine 2 uur lachen.

https://www.youtube.com/watch?v=lRoK0uqzrdc

Ik zie dat ik de rest van de verslagen van deze trip nooit heb gepost. (Ik ben bezig met de volgende, die wel wat korter is overigens).

di 26 mei 2015 The Railway Children King’s Cross Theatre ****
De dinsdag matinee is beperkt in keuze. Voor fans van Jersey Boys is dat niet erg, maar ik kan niet zeggen dat ik daarbij hoor. The Mousetrap is altijd een mogelijkheid, maar de prijs is me eigenlijk altijd net even te hoog om deze daadwerkelijk te kiezen. (Ik zag de voorstelling ook al eens, en ken dus de plot.) De keus valt op The Railway Children, die wordt gespeeld in een tijdelijk theater op King’s Cross Station. Vier jaar geleden zag ik de voorstelling op Waterloo, en ik herinner me een gelikte vlotte voorstelling, met als spektakelstuk het verschijnen van een echte stoomtrein.

Het verhaal is een klassieker binnen de Engelse jeugdliteratuur, al zal de film zeker ook een steentje hebben bijgedragen. Het gaat over drie welgestelde kinderen, Roberta (Bobbie), Peter en Phyllis , die met hun moeder verhuizen naar het platteland, nadat vader is ‘weggeroepen.’ De volwassenen in het publiek is het wel duidelijk dat hij opgepakt is op beschuldiging van spionage; ik weet niet of de jongere kinderen dat op dat moment meekrijgen. De kinderen in het stuk hebben het in ieder geval niet door. Maar waar de kinderen gewend waren aan bediendes, moeten ze het nu alleen redden. Sterker, ze zijn arm. Het spannendste wat er in de omgeving te zien is is het station, en de kids zijn er veelvuldig te vinden. Ze zwaaien, onder andere naar een oude meneer, die ze dagelijks op de trein zien. Maar de armoede zorgt ook voor problemen. Peter besluit op het station kolen te stelen, al ziet hij het niet zo- als je ze uit het midden haalt is het toch meer mijnbouw — en wordt betrapt. Hij komt weg met een berisping van de stationschef. En als moeder ziek wordt, besluiten ze hulp te vragen aan de oude onbekende man, die ze toch een beetje kennen van de dagelijkse wuif. Moeder is furieus als ze het hoort. Andere mensen hoeven niet van hun situatie te weten. Maar het zijn niet alleen ‘domme’ dingen die de kinderen doen. Sterker, ze verrichten ook een heldendaad.

Het theater bestaat uit twee tribunes die aan weerszijde van een spoor staan. Er wordt dus naar twee kanten gespeeld, en dat werkt hier uitstekend (Ik heb dat wel eens anders meegemaakt). Podiumdelen die op de rails staan, en geruisloos af en aan worden gereden zorgen voor een gestroomlijnde vlotte voorstelling. Dan is het het huis van de kinderen, een volgend moment zijn het treinen.
De kinderen worden gespeeld door (jonge) volwassenen, wat alleen bij het jongste kind af en wat ongeloofwaardig overkomt. Grappig is ook dat een bekend gezicht de rol van stationschef speelt. Never Mind The Buzzcocks panellid Sean Hughes, comedian, speelt de rol buitengewoon integer. Kennelijk is het wel al een tijdje geleden dat ik hem op televisie zag. Hughes oogt flink ouder nu.
Natuurlijk ligt de focus bij de promotie op de echte trein in de voorstelling, maar deze trein verschijnt maar twee keer. Gelukkig dus maar dat de voorstelling zelf het zien meer dan waard is.

https://www.youtube.com/watch?v=aXadXbILMpA

di 26 mei 2015 Jason Robert Brown Live in Concert - Royal Festival Hall ****
Weer zo’n eenmalige kans. Wat doe je als tijdens je trip Guus Meeuwis een dag in Royal Albert Hall optreedt… Dan laat je dat aan je voorbij gaan. Maar als Jason Robert Brown optreedt in de Royal Festival Hall van het Southbank Centre, dan ga je daar natuurlijk heen. Een gemiddeld mens ben ik niet: Guus Meeuwis was uitverkocht, Jason Robert Brown verre van.
Ik zag de man een paar jaar terug tijdens een concert voor het National Youth Music Theatre, toen alleen met piano (en een paar gastartiesten), nu met een heel orkest van een man of 20, en, gastartiesten. Toen was ik heel benieuwd naar de man: The Last 5 Years was nogal autobiografisch, en ik heb echt een hekel aan Jamie, de man in dat stuk, in alle versies die ik er tot nog toe van heb gezien. Maar hij was heel charmant, innemend en zelfs vertederend (en dus begrijp ik Cathy wel). Een eye-opener, en ondanks een bijzonder grappig, maar ook vernietigend stuk over de man in Forbidden Broadway, blijft hij mijn sympathie houden. Ook nu toont hij zich regelmatig bescheiden en nederig. Dankbaar voor de Londense producties van Parade, realistisch over de kansen van Honeymoon in Vegas (‘die krijgen jullie waarschijnlijk niet te zien’) of bij Bridges of Madison County (“Ik heb geen plannen deze hier op te voeren, dus producenten in de zaal, de gelegenheid is er”).
De show is overzichtelijk ingedeeld in blokken per productie, waar pas tegen het einde van wordt afgeweken. De opening is voor Honeymoon in Vegas. “This is not from Parade.” Het word teen running gag. De componist dirigeert, of zit achter de toetsen, en soms zingt hij zelf. Maar vaak laat hij dat aan anderen. De lijst aan gastartiesten is aanzienlijk: Amy Booth Steel, Bertie Carvel, Cynthia Erivo, Matt Henry, Sean Palmer, Laura Pitt-Pulford, Caroline Sheen, Oliver Tompsett, Willemijn Verkaik, Eleanor Worthington-Cox en de cast van ‘13’ van 3 jaar geleden. Die zijn zichtbaar geen 13 meer, maar dat deert niemand, Eigenlijk kan alleen Matt Henry me niet helemaal bekoren; het is niet mijn type stem. Ster van de avond is Cynthia Erivo. Bij haar “I can do better than that” uit Last 5 Years wordt de tent afgebroken, al eerder ben ik zwaar onder de indruk van “Stars and the moon” uit Songs for a new World. Willemijn Verkaik zingt “I will follow”en uit “Bridges from Madison County “Another life.” Een Engelse primeur is als Brown zelf het openingsnummer zingt van Melinda, een show waarvoor hij wat ideeën heeft, maar die nog verre van af is en die zich afspeelt in de muzikale smeltkroes van New York in de jaren 70. Het nummer heeft voor mij een hoog Billy Joel-gehalte.
De zaal mag dan niet vol zitten; het publiek is razend enthousiast. Na de geplande toegift moet er nog een nummer worden gespeeld. Het wordt “Someone to fall back on”, wat ze eerder hadden geschrapt uit de voorstelling. De drummer had de muziek kennelijk al uit zijn partituren gehaald, en krijgt die van Brown. Het is tekenend voor de relaxte sfeer die het concert uitstraalt. Maar na drie staande ovaties is het dan daadwerkelijk voorbij.

Sterrendag vandaag. De producties die ik vandaag ga zien worden bijzonder goed gerecenseerd. Ondanks dat de voorstellingen mij niet meteen aanspreken, laat ik me graag verrassen.

wo 27 mei 2015 High Society Old Vic ****1/2
In de middag ben ik in the Old Vic, doorgaans geen plek voor musicals, en een zaal waar ik slechts één keer eerder was. De titel, “High Society”. Er zijn de laatste tijd meer show geweest in Londen die gebaseerd waren op oude Amerikaanse musicals, en tot nog toe hebben deze me niet echt kunnen overdonderen. Singing in the Rain was niet onaardig maar verre van sensationeel, en Top Haf werkte voor mij ook niet echt. Het theater is voor de voorstelling flink verbouwd. De klassieke zaalindeling is vervangen door een vlakke vloer met rondom zitplaatsen, al zijn de meeste nog steeds wel aan de zaalkant (maar dus ook op het oorspronkelijke podium, en aan de zijkanten, onder de verhogingen waar het orkest op zit.
De afstand tot de spelers is dus klein, en dat werkt erg goed. Vanaf het moment dat de pianist op het podium de mensen in de zaal om muziektitels vraagt, en van deze nummers een mooie potpourri maakt, zit de sfeer er goed in. Dat het verhaal van de musical weinig voorstelt maakt niet heel veel meer uit. De uitvoering is om te smullen.

In High Society draait het om de welgestelde familie Lord..Tracey gaat opnieuw trouwen, wat eigenlijk niemand in haar omgeving echt ziet zitten, althans niet met de saaie George Kittredge. Vooral haar jonge zus Dinah niet. Zij is meer op de hand van de ex, die natuurlijk ook op komt dagen. Samen met een stel reporters (man en vrouw), die na wat chantage verslag mogen doen van de bruiloft. De vader van de bruid is er dan weer niet; hij heeft een affaire met een danseresje. Om gezichtsverlies te voorkomen doen ze of oom Willy de vader is. Niet heel verstandig, daar hij continu achter de vrouwtjes aanzit. Als de vader alsnog komt opdagen moet hij dus weer voor oom spelen. Deze kluchterige setting zorgt natuurlijk voor een hoop komische momenten. Toch is er ook wel wat ernst in de voorstelling, met name rond het stranden van het eerdere huwelijk, en uiteraard ook een hoop romantiek en onbegrepen liefde.
Het Songbook van Cole Porter is een solide muzikale basis. Is “True Love” me wel wat zoet, songs als “Well did you Evah”, “Let’s misbehave” en “I love Paris”kunnen me zeker wel bekoren. Het decor is fantastisch: een vleugel komt uit de vloer, (en later nog een tafel, en vleugel 2; en een miniatuurzeilboot beweegt uit zichzelf over de vloer. Met honger moet je zeker niet naar binnen gaan; de geur van de eieren die live worden gebakken zorgen nu al voor een lekkere trek.
De cast bestaat voor mij uit volledig onbekende namen en gezichten, hoewel ik er vast wel een aantal eerder heb gezien. Nou ja, er zit wel een heel bekend gezicht tussen. De rol van de vader wordt gespeeld door de Christopher Ravenscroft, die in de Ruth Rendall Mysteries de inspecteur/detective speelde, maar inmiddels een stuk oudere gelaatstrekken heeft. Maar onbekend betekent niet minder goed; allen zijn enorm op dreef. Van de oude snoeperd met het rode hoofd, tot het wel heel wijze jonge meisje. Van de charmante ex tot de onbegrepen reporter. Iedereen zit hier prefect op z’n plek.
Alleen de opening van de tweede actie, als het feest voor het huwelijk dankzij een overdaad aan drank langzaam ontspoort duurt me net even te lang. Voor de rest is dit een perfecte voorstelling. Maria Friedman heeft een topklus afgeleverd. De eerste regie van deze bekende actrice, Merrily We Roll Along, werd overstelpt met prijzen, maar ik vond die veel te groots voor het kleine Menier, meer gericht op de West End transfer die er ook kwam. Deze regie is precies goed; Nog meer transferwaardig, maar dat zal er in deze setting niet inzitten denk ik.

https://www.youtube.com/watch?v=3jxw6VuO9mw

wo 27 mei 2015 Beautiful - the Carole King Story Aldwych Theatre ***1/2

Als de voorstelling in het programmaboekje wordt aangekondigd als eentje in de traditie van Jersey Boys, de nieuwe stijl jukebox musicals moet ik even slikken. Ik vind Jersey Boys verre van geslaagd, en is voor mij juist een voorstelling die het volledig moet hebben van de gekozen nummers. Maar het kaartje is al gekocht, dus zal ik ‘Beautiful — the Carole King Story” zelf ervatren. Met de award winnende hoofdrolspeelster Katie Brayben, dus dat is mooi meegenomen.
Er zijn vanuit Nederlands perspectief wel meer overeenkomsten met Jersey Boys. Toch een ver van mijn bed artiest, waarvan je een hoop nummers kent, al is het niet in de uitvoering van de persoon op de poster. Nu is dat bij Carole King minder vreemd; ze was vooral een componiste. Wat we te zien krijgen is het gedeelte van haar levensverhaal waarin ze start met het pogen te verkopen van haar songs tot het optreden wat ze in Carnagy Hall doet. Lang lijkt het uit te lopen op een rimpelloos leven vol succes, Tot de tegenslag eigenlijk vrij verrassend om de hoek komt kijken.
Carole wil graag componiste worden, en het lukt haar aan de slag te gaan bij een hitfabriek van Don Kirshner (fraai vormgegeven als een soort fabriek met een stalen frame. Haar teksten worden door de eigenaar echter minder gewaardeerd, maar als de jonge ambitieuze schrijver Gerry Goffin type hunk) op haar pad komt, klikt het tussen de twee. Zo goed, dat ze op haar 16e al zwanger wordt. Het tweetal trouwt, en gaat ook samen werken. Hij moet het schrijven een tijd lang naast zijn reguliere werk doen, en als hij op een dag niet op tijd is, lijkt King te gaan samenwerken met de nieuwe schrijfster Cynthia Weil. Dit gebeurt echter op het laatste moment niet. Zij wordt een team met componist Barry Mann. Er ontstaat een gezonde rivaliteit tussen de twee duo’s, die allebei veel succes hebben, maar ook een vriendschap. Die zal King later hard nodig hebben.

Er is een hoop standaard in deze voorstelling: de constructie van een ringvertelling waarin we de voorstelling beginnen met het slotbeeld: Carole King in Carnegy Hall. Voor de meeste mensen, zeker in Amerika waar de voorstelling ontstond, zal het geen verrassing zijn dat King als soloartiest veel succes had met haar album Tapestry. De mix van charmante personages, leuke dialogen, het tijdsbeeld van en ver verleden en bekende songs, in dit geval van de beide componisten duo’s. Het maakt van Beautiful een leuke voorstelling, die voor mij zeker Jersey Boys overstijgt. Al zal een tweede bezoek ook hier niet snel gebeuren. Veel van de humor zit ook in de stijl van performen van die tijd. Bij het zien van de dansjes uit die tijd van bijvoorbeeld the Drifters is het lastig niet in de lach te schieten. Net als de lol die je hebt over het niveau van de songteksten van bijvoorbeeld Be-bop-a-lula of Oh Carol (gaat dat over Carole?). En als een negatief oordeel over een song door mij wordt gedeeld, tovert dat natuurlijk ook een lach op m’n gezicht. Mann vond zijn “You’ve got that lovin’ feeling” eerst helemaal niks; ik vind het ook een draak van een nummer). Of het allemaal historisch wel klopt weet k niet, maar grappig is bijvoorbeeld het moment dat hun babysitter Eve wordt gevraagd voor een bepaald nummer, en we even later haarzelf “The Locomotion”zien doen. Natuurlijk worden key songs als You’ve got a friend en You make me feel like a Natural Woman niet vergeten.

Ook hier staat weer een uitstekende cast op het podium, en het kost me weinig moeite deel te nemen aan de staande ovatie die het ten deel valt. Want hier wordt wel alles uit de voorstelling gehaald wat er in zit, mede dankzij de indrukwekkende performances van met name Katie Brayban en Alan Morrissey als Carole en Gerry.

https://www.youtube.com/watch?v=j-MJHz7yrOw

do 28 mei 2015 Billy Elliot Victoria Palace Theatre*****
In elke langere Londen trip is er een voorstelling die ik moet zien. Ook nu de voorstelling in Nederland te zien is, is het deze middag tijd voor Billy Elliot. Uiteindelijk overtreft niets het origineel. Het plan is om op tijd bij het theater te zijn, om de beste dayseat (A10, rij midden van de zaal) te scoren, en dus is het vroeg opstaan.
Maar waar ik een dag verwacht met weinig verrassingen, blijkt dit heel anders uit te pakken. Op een tijd waarop ik normaal de eerste ben staan er al vier mensen te wachten. Gelukkig heb ik de laptop mee, en kan ik de verslagjes van de vorige dag schrijven. Als de deuren om 10 uur opengaan, zal de schade (hoe ver zit ik opzij) duidelijk worden…. Maar nee, er is een computerstoring, dus er kunnen geen kaarten worden verkocht. Geen idee hoe lang het gaat duren. En dus wordt de wachttijd langer en langer. Na drie kwartier is er goed bericht. Het doet het, om kort daarna met minder goed nieuws te komen: toch niet. Uiteindelijk is de extra wachttijd iets meer dan een uur, en is er naast het werken van het systeem nog een meevaller. De mensen voor me gaan naar de avondvoorstelling, en dus is A10 nog beschikbaar. Wel is mijn dagplanning goed in de war, en loop ik dus de hele dag met mijn laptop te zeulen. Dat de schouderband van mijn tas afbreekt maakt dat er niet aangenamer op.
Maar eenmaal in de zaal kan ik de voorstelling over me heen laten komen. Ik zou deze inmiddels van haver tot gort moeten kennen, dus verrassingen verwacht ik niet. Ik zag al een aantal onwerkelijk goede vertolkers van de rol van Billy, maar ook de niet-goddelijken hier zorgen nog steeds voor een prima show. Op het podium staat Bradley Perret als Billy, samen met Tomi Fry en Demi Lee, de voltallige originele cast is verder aanwezig. Dat betekent dus ook de beste Mrs Wilkinson die ik ooit zag: Ruthie Henshall. Weer ben ik volledig onder de indruk van wat zij met die rol doet. Tot in de details perfect als de danslerares in dit mijnwerkersdorpje. En natuurlijk met oer-oma Ann Emery. Demi Lee is lekker op dreef als Debby, en Tomi Fry zit op het randje van cheesy als Michael, maar doet het erg goed. Vooral de dressing-up scene en de opvolgende dans zijn uitstekend. Maar waar bij het zien van het castbord bekende Billy-teksten in een vet Frans accent door mijn hoofd spookten, werden deze ondeugende gedachten keihard gelogenstraft. Wederom staat hier zo’n wereldwondertje te spelen. Prachtig acteerwerk, met een buitengewoon aangrijpende The Letter, mede door geweldige lichaamstaal. Maar ook de niet dramatische scènes worden fraai gespeeld. En ook als danser is hij een topper, vol spectaculaire elementen. Een genot om naar te kijken.
Er zal ongetwijfeld een moment komen dat ik de voorstelling zat ga zijn, maar tot die tijd geniet ik er elke voorstelling weer van.

do 28 mei 2015 The Clockmakers Daughter Landor Theatre ***

Naast het grote aantal bekende West End theaters zijn er ook een paar wat verder uit het centrum waar ik graag kom. Een ervan is het Landor, eigenlijk niet meer dan een grote zaal op de eerste etage van een pub, maar de voorstellingen zijn doorgaans zeker het zien waard. Ik denk bijvoorbeeld terug aan prima voorstellingen van o.a. Ragtime, Damn Yankees en Curtains. Ditmaal staat er een gloednieuwe musical. Sterker, dit is pas de tweede voorstelling van The Clockmaker’s Daughter, en de première moet dus nog komen. De zaal zit helaas niet erg vol: ongeveer de helft is gevuld (veertig mensen?), dus tot nog toe lijkt men niet warm te lopen voor dit nieuwe muzikale sprookje van Webborn en Finn.

Als de voorstelling begint staan een aantal mensen rond een standbeeld van een vrouw. Een gemaskerde man vertelt over het beeld, en zo krijgen we de vertelling te zien. Een klokkenmaker heeft zijn vrouw verloren, en uit verdriet heeft hij een replica gemaakt. Maar deze blijkt niet alleen te bewegen als ze als een klok wordt opgewonden, ze blijkt ook te denken en te leren. De klokkenmaker probeert haar binnen te houden, maar het avontuur lokt, en in zijn afwezigheid gaat ze toch naar buiten. Daar botst ze tegen een vrouw op, die vervolgens haar trouwjurk in de put laat vallen. Uit schuldgevoel maakt ze een nieuwe, en deze blijkt vele malen mooier dan de originele. En zo ontstaat een buzz in het dorp; wie is die vrouw, die zo goed kan naaien. De eigenares van het naaiatelier van het dorp is nogal tiranniek en minder enthousiast. Hij wat sullige zoon is echter zeer onder de indruk van de mysterieuze vrouw, die het hele dorp verrast met mooie nieuwe jurken. Maar wat zal er gebeuren als hij of het dorp er achter komt dat de vrouw niets anders is dan mechaniek….

De vertelling heeft wel wat overeenkomsten met andere bekende verhalen. Edward Scissorhands bijvoorbeeld. De muziek is lekker, maar tegelijkertijd wordt veel te veel tijd genomen voor deze betrekkelijk eenvoudige vertelling. De duur benadert die van Les Miserables, dus er moet flink de schaar in> Het is niet alleen de duur die aan Les Mis doet denken. Ook de multifunctionele rekwisieten, die onder andere ook de bovenkant van een klok vormen, worden op zo’n manier geplaatst (handmatig), dat het wat aan de technische opbouw van de barricadedelen doet denken. Zonder opzet waarschijnlijk.

Vocaal zijn vooral de dames in de cast goed; de klokkenmaker blijkt zijn songs nog niet helemaal in de vingers te hebben en zit er regelmatig naast. Omdat de hele voorstelling onversterkt wordt gezongen, wordt bij ensemblenummers soms overgegaan in wat schreeuwerige zang, wat de (fraaie) songs niet altijd ten goede komt.
Met nog 2 voorstellingen te gaan tot de première hou ik mijn hart dus vast of dit nog bijtijds goed gaat komen. Een aardige cast, een charmante vertelling en lekkere muziek; er zijn genoeg ingrediënten voor succes. Alleen het recept blijkt op dit moment nog verre van perfect.

https://www.youtube.com/watch?v=_rNhkcpYdo4

vr 29 mei 2015 Carrie - Southwark Playhouse ***

Vanavond stond dé reden om speciaal nu naar Londen te gaan op het programma. De voorstelling Carrie in de Southwark Playhouse. Wie enige interesse in musical heeft zal ongetwijfeld weten dat de originele voorstelling van deze show hét voorbeeld is van een Broadway-flop, sterker, hoewel het cijfermatig vast niet helemaal klopt, de grootste flop ooit. Dit zal er mede voor hebben gezorgd dat de voorstelling een cultstatus kreeg, en amateur ook her en der illegaal werd opgevoerd. Ik zag de voorstelling twee keer in Nederland, en hoewel het in de opbouw geen meesterwerk is, is het zeker een interessante show, met een aantal irritant aanstekelijke nummers, en een paar fraaie dramatische songs.

Carrie is gebaseerd op het Stephen King verhaal over het meisje dat wordt gepest door haar klasgenoten, thuis wordt geteisterd door een godsdienstwaanzinnige moeder, en bovennatuurlijke krachten blijkt te bezitten. Carrie White is 17 en zit op een highschool, in het laatste jaar. Ook in de gymzaal staat ze, introvert, te schutteren. Als ze na de les onder de douche voor het eerst ongesteld wordt, denkt ze, onwetend van de oorzaak, dat ze dood gaat. Ze wordt hierom bespot door haar klasgenootjes, met name door superbitch Chris. Maar Chris’ beste vriendin Sue vindt achteraf dat ze te ver zijn gegaan. Haar sorry wordt door Carrie niet echt geaccepteerd; zij denkt dat ze weer in de maling wordt genomen. Thuis zien we haar moeder, die de vloek van bloed ziet als teken van de zonde. Mensen, kinderen, zijn in principe slecht, alleen Carrie is speciaal. En ze deinst niet terug voor de harde hand. De gymlerares is ontstemd door wat er in de kleedkamer is gebeurt. Ze dwingt de meiden die erbij waren excuses aan te bieden. Iedereen doet dat schoorvoetend en (op Sue na) duidelijk niet gemeend, behalve Chris. Haar wordt verboden deel te nemen aan het prom-feest. Chris zint op wraak op Carrie. Het schuldgevoel richting Carrie bij Sue is nog groot; zij vraag daarom haar vriend, sportheld en dichter Tommy, Carrie mee te vragen naar het bal. Hij voelt daar niets voor, maar geeft uiteindelijk toe….

Ook Carrie begint met de eindsituatie. Sue zit in het licht van een schijnwerper, en wordt ondervraagd. Wat is er gebeurd. Hoewel ze dit al eerder gedaan zegt te hebben, vertelt ze opnieuw wat er heeft plaatsgevonden. Een aantal keren keert deze ondervraging terug, steeds op andere plekken op het podium. Het publiek zit aan drie kanten, en gelukkig zit ik aan de lange zijde. Want volgens mij is de eerste etage vanaf een van de zijkanten niet goed zichtbaar. Er is veel energie gestoken om de bovennatuurlijke krachten van Carrie tot hun recht te laten komen. Als een groot deel van de zaal in de lach schiet als een van de spelers gaat zweven, blijkt het soms het doel voorbij te streven, maar veel oogt wel zeer fraai. Fraai is ook de zang. Met name Carrie (Evelyn Hoskins) en haar moeder (Kim Chriswell) klinken als klokken.

Toch moet ik deze avond beschouwen in de categorie ‘fijn om gezien te hebben”, in plaats van “een fantastische avond”. Een van de redenen is de invulling van de rol van Chris. Ik mis bij haar de uitstraling die je moet hebben om geaccepteerd te worden als zo’n egocentrische bitch. Ander probleem is de verstaanbaarheid: de muziek en stemmen zijn soms in disbalans. De zijn eigen domheidoverschreeuwende vriend van Chris, Billy, articuleert dan ook nog eens heel slecht. Ander probleem is dat het begin van de tweede akte, tussen de openingssong “A night we’ll never forget” en het begin van het feest, wel erg lang duurt.

Een niet helemaal geslaagde musical dus van een bijzonder interessant verhaal. Ik kijk nog steeds heel erg uit naar wat de amateurs van Koté Koer hier dit najaar van maken. De preview van die voorstelling was intenser dan wat ik hier heb gezien.

https://www.youtube.com/watch?v=oeUdzYADrQg

za 30 mei 2015 Bend it Like Beckham Adelphi Theatre ***1/2

Het is alweer de laatste dag in Londen. Deze middag staat Bend it Like Beckham op het programma. Weer een nieuwe Engelse musical gebaseerd op een film. Nu ben ik niet zo’n filmkijker, en net als bij Betty Blue Eyes en Made in Dagenham heb ik alleen de show om te beoordelen. De musical zit nog in de try outs, al zit de première er wel snel aan te komen. Het betekent bijvoorbeeld wel dat het programma nog een song-lijst bevat. Deze wordt meegeleverd op een apart papiertje. Bij het zien van de voorstelling snap ik ook wel waarom. Er zijn er simpelweg nog steeds te veel.

Bend it like Beckham gaat over een jonge meid Jess van Indiase afkomst, die niets liever doet dat voetballen. Ze wordt ‘gescout’ door een Engelse leeftijdsgenote Jules, die bij een meidenvoetbalteam zit. Dat ziet ze wel zitten, maar haar ouders voelen daar niets voor. Die vinden het tijd dat ze volwassen wordt, en gaat denken aan trouwen. Vooral haar moeder is daarin zeer stellig: ze moet de Indiase keuken leren, zodat ze een goede vrouw kan zijn. Dit wordt nogal aangewakkerd omdat haar oudere zuster Pinky, qua gedrag wel behoorlijk westers, gaat trouwen. Met een partner, waarvan de ouders haar eigenlijk niet goed genoeg vinden. Als Jess volgens de (zeer aantrekkelijke) trainer inderdaad een aanvulling voor het team blijkt te zijn, besluit ze het stiekem te gaan doen. Maar het komt uiteraard uit, en zorgt voor een hoop problemen. En door misverstanden, en achterklap komen een hoop relaties op het spel te staan.

Het decor spreekt me niet heel erg aan,maar is wel functioneel, vooral in de afwisseling tussen de straat (aan de ene kant lelijk, en aan de andere kant ook weer niet lelijk genoeg) en het stadion. De huiskamer, met de running gag van de verlichting, spreekt me wel heel erg aan.

De cast is heerlijk. Dan hebben we het niet alleen over hunk Jamie Campbell Bower, die er ondanks een afgrijselijk kapsel nog steeds appetijtelijk oogt, maar vooral over het spel, dat heel natuurlijk is, waar de valkuil van uitvergroting levensgroot is. Een geinige speciaal effect (letterlijk) met een bal

Bend it Like Beckham is dus vooral een voorstelling over de botsing tussen traditionele Indiase cultuur en de hedendaagse westerse, al zijn er ook uitstapjes(bijvoorbeeld rond de moeder van Jules). Dit heeft bijvoorbeeld gevolgen voor de muziek, die soms wel heel erg ‘Bombay Dreams’ is. Het verhaal zit goed in elkaar, al is het misschien in totaliteit wat zoet. Toch is het onvermijdelijk dat er een hoop stereotyperingen de revue passeren. En dat voelt niet altijd even goed. Ook zijn er te veel songs om bepaalde emoties te verwoorden, waardoor de voorstelling, zeker in de tweede acte, puntigheid mist. Dan blijkt ook de score van Howard Goodall niet van constante hoge kwaliteit.

Bend it Like Beckham heeft hele sterke momenten, maar moet nog steeds ingedikt worden. Zo ver in de try outs is het wel zorgwekkend dat dit niet is gebeurd. De voorstelling is wel heel sympathiek. Toch denk ik de volgende Made in Dagenham gezien te hebben, en niet de volgende Matilda.

https://www.youtube.com/watch?v=iolISZZlAw0

za 30 mei 2015 Gypsy Savoy Theatre ****1/2

De laatste voorstelling van de trip, speciaal aanbevolen door Anthony Drewe (die naast me zat tijdens een van de voorstellingen van Soho Cinders in Brugge), en hij was niet de enige. Helemaal gerust ben ik er niet op: ik vraag me af of Gypsy me wel zal kunnen bekoren. Echt een liefhebber van oude musicals ben ik namelijk niet, al heeft High Society me eerder deze week enorm verrast.
Ja, maar het is Sondheim (tekst)… zou je kunnen zeggen. Maar ik ben niet idolaat van Sondheim; Sunday in the Park with George heeft een tijdlang gediend als middel tegen slapeloze nachten. Ja, ik vind Sweeney Todd wel geweldig (en dat ik voor de speciale kleine voorstelling daarvan geen return heb kunnen scoren blijft jammer). Vandaar dat ik de diva van vanavond wel ken: Imelda Staunton was geweldig als Mrs Lovett. Zij speelt Rose, min of meer een miniplaybackshow moeder avant la lettre. Zij laat haar kinderen optreden in allerlei shows, en vooral de jongste June,is de oogappel en het meest getalenteerd. Maar ondanks de dromen die Rose heeft ter verbetering van de act, blijft deze toch maar van het niveau ‘zozo’. Als op een gegeven moment June de kans krijgt een opleiding te volgen als ze stopt met de act, is Rose onverbiddelijk. Het is haar kind, en zij weet wat het beste voor haar is. Uiteindelijk vlucht June bij haar moeder vandaan, en moet de minder getalenteerde Louise het doen. Nu is zij haar moeder’s oogappel. Maar de act wordt alleen maar slechter, en op een gegeven moment komen ze in het nachtclubcircuit terecht. Louise is natuurlijk veel beter dan de strippers, in de ogen van Rose, maar als geldnood en een weggevallen nummers samenkomen, moet Louise dit werk doen. Al mag ze natuurlijk niets laten zien….

De cast is fenomenaal. Imelda Staunton is geweldig als de wispeltuirige egocentrische Rose, die waarschijnlijk echt gelooft dat ze het beste met haar dochters voorheeft, en die vriend Herbie (Peter Davidson, een voormalig Dr Who?), die met haar wil trouwen, aan het lijntje houdt. Ook Louise wordt fraai vertolkt door Lara Pulver, die ik nog ken uit The Last 5 Years. De voorstelling is erg grappig, en tegelijkertijd ook behoorlijk schrijnend. Er komen aardig wat bekende songs voorbij. Everything’s coming up roses bijvoorbeeld, of Let me entertain you (niet de Robbie Williams song uiteraard). Waar ik dankzij het lange intro de vrees had dat deze avond heel lang zou gaan duren (de voorstelling duurt 2 uur en 3 kwartier), vliegt deze, als er acteurs op het podium staan, voorbij. Maar van mij mogen de muzikanten de ouverturebladmuziek bij beide aktes wel grotendeels thuis laten liggen. Het is een klein minpuntje op een fantastische afsluiting van de trip.

Tevreden, zeer zeker. Al had ik graag nog wat dagen gehad om bijvoorbeeld Peter Pan en Bugsy Malone te gaan zien. Maar goed, je kunt ook niet alles zien wat je wilt..
https://www.youtube.com/watch?v=YPGTDEkLVE8

Een betrekkelijk kort tripje Londen dit keer, met wat laatste kansen om voorstellingen te zien. De eerste daarvan is weliswaar geen must see, maar als je dan toch hebt besloten te gaan, pak je die toch even mee.

Za 5-9 14.30 You won’t succeed on Broadway if you don’t have any Jews (St. James Theatre) ***

De titel herkennen we natuurlijk als een tekstfragment uit een lied uit Spamalot. Maar dit is een soort concert met songs van Joodse componisten, geknipt in blokjes van een decennium (het begin gaat iets harder). En zo komen veel bekende, en een paar minder bekende songs voorbij, beginnend bij Gershwin (I got rhythm en Summertime), en eindigend bij Krieger (One night only uit Dreamgirls). Uiteraard komen bekende namen als Berlin, Sondheim, Kander & Ebb, Jonathan Larsen en Jason Robert Brown voorbij.
Vocaal is het meestal dik in orde. Een enkele keer mag het wat vibrato’s minder, maar de vertolkingen mogen er over het geheel genomen zeker zijn. Wel valt het visueel wat tegen. Ik zie een raar lichtplan met acteurs die richting hun spots lopen, en ook de beweging oogt veelal nogal kneuterig en amateuristisch. Gek genoeg valt dat nog het meest op bij Fame, waar een aantal halsbrekende toeren worden uitgehaald, en het toch niet spectaculair oogt. Het meest kneuterig oogt dan weer Be our Guest, met suf dansje met glanzende zilveren borden. Uitzonderingen zijn er ook, als een lied ook echt een verhaal meekrijgt. Zo zijn Getting married today (uit Company natuurlijk), en Four jews in a room (uit William Finn’s March of the Falsetto’s) zeker de hoogtepunten; Chicago is met een stel shirtloze dansers ook zeker leuk om te zien. Aan de andere kant blijft het wel een genot voor het oor; alleen de Rent-medley komt niet helemaal uit de verf.
Een aardig begin dus van de trip, met een reisje door de musicalgeschiedenis. Met als afsluiting, als je het niet meer verwacht, toch ook nog de titelsong.

https://www.youtube.com/watch?v=PF2mzE4ZUhg

Za 5-9 19.30 Grand Hotel (Southwark Playhouse) ****

Het komt niet zo heel vaak voor dat ik in Engeland een voorstelling zie die ik eerder alleen in Nederland heb gezien. Zo’n uitzondering is vandaag Grand Hotel. Het Southwark Playhouse is een plaats van gemengde gevoelens. Ik heb er uitstekende voorstellingen gezien van Titanic en Victor Victoria, maar ook een middelmatige Carrie en een ronduit verschrikkelijke Mack & Mabel, waarbij de regisseur was vergeten dat hij het publiek aan alle kanten had gezet. Grand Hotel heeft ook weer publiek aan meerdere kanten, al is het in dit geval de Railway Children-opstelling. Publiek dus aan weerszijde, en een langwerpig speelvlak in het midden.
Er wordt wel goed naar beide kanten gespeeld, maar met zo’n langwerpig speelvlak waar je dicht op zit weet je ook dat je af en toe naar de voorstelling zit te kijken als naar een tenniswedstrijd. Continu met je hoofd heen en weer, zeker aan het begin van de voorstelling.
Grand Hotel is een luxe hotel anno 1928. We ontmoeten een aantal gasten van het hotel, en de onderlinge ontwikkelingen. Meest ontroerend is de Joodse boekhouder, die dodelijk ziek is en het echte leven nog even wil leven. Hij weet te ontroeren. Dat doet ook de verlopen ballerina aan het einde van haar carrière. En ondanks zijn bedenkelijke gedrag weet zelfs de baron, die geldproblemen heeft en daarom manipuleert en steelt, ook nog sympathie op te roepen. Een en ander wordt min of meer verteld door een dokter/kolonel met een oorlogsverwonding. Hij levert bitter cynisch commentaar, en zet af en toe ook nog een spuit morfine in zijn arm.
Ook deze voorstelling klinkt als een klok, al is de verstaanbaarheid niet altijd even goed. Zeker als de andere kant op gezongen wordt is het soms lastig te verstaan, en van de tekst van de assistente van de ballerina heb ik nauwelijks een woord kunnen verstaan. Er wordt veel gedanst (zeker in vergelijking met de Nederlandse versie), en soms oogt dat nogal hysterisch. Het podium is ook soms nogal vol, zodat je niet meer weet waar je kijken moet (en dan ga je dus tennis kijken). Naar het einde toe wordt het visueel ook wel erg artistiekerig, met aan het slot een scene waarvan de bedoeling in de context (agressie aanloop WO 2) me wel duidelijk is, maar die ik graag toch wat minder kunstzinnig vormgegeven had zien worden. Al met al was het toch zeker een geslaagde show, met wat kleine minpuntjes.

Mocht je het nog willen zien? Dan is het jammer maar helaas, dit was de laatste voorstelling, met een grotendeels staande ovatie (een schril contrast met die ene volwassene die vanmiddag was gaan staan en door het zwaaigedrag overduidelijk bij 1 van de castleden hoorde) en gevoelsmatig veel herhalende bezoekers.

https://www.youtube.com/watch?v=heJENw7r08E