Whoopi kreeg er ook één van toch wel een paar minuten. Ik snapte het ergens wel omdat het wel speciaal was dat ze ‘back in the habbit’ was natuurlijk maar ik (en volgens mij zijzelf ook) had toch wel snel zoiets van “nou is het mooi geweest, hou nu maar op, kunnen we verder met de voorstelling”.
Wat ik vooral irritant vind is als het op momenten gebeurt dat het gewoon niet past. In dramatische musical zitten vaak ook wel 1 of meerdere applauusmomenten, maar wanneer het daarbuiten gebeurd haalt het je uit het verhaal en mist het publiek wat of worden de spelers opgehouden.
Bij SYTYCD deed Junes aan het eind van zijn Dance for your Live een tapdancestuk. Heel leuk, maar na een paar seconden hoorde ik er al niets meer van doordat het publiek heel hard begon te klappen en joelen. En daar was het dus absoluut het moment niet voor. Daar heb ik me wel even aan geërgerd.
Het valt me trouwens wel op dat er tegenwoordig vaak na elk nummer en soms zelfs na eleke scène geklapt wordt en ja, dat haalt het me echt wel uit het verhaal.