Wij bezoeken al vele, vele jaren musicals in binnen- en buitenland. En hebben in de loop der jaren helaas in NL de nodige veranderingen gezien.
Vooropgesteld, het is een moeilijke tijd financieel gezien en dat heeft altijd zijn weerslag op de entertainmentindustrie. Niet alleen in de theaterwereld - zelfs op West End en Broadway is het voor de meeste shows gemakkelijk aan tickets te komen in tegenstelling tot pak hem beet 5-10 jaar geleden - maar bijvoorbeeld ook in de voetbalwereld. Wil je regelmatig naar de Premier League is dat in de meeste gevallen geen enkel probleem, terwijl 5-10 jaar geleden alles stijf uitverkocht was.
Maar los van de crisis zijn er o.i. ook andere factoren die een rol spelen. Stage begon in NL relatief klein maar groeide in de loop der jaren door het succes al snel tot grote hoogten. Alles wat ze aanraakten leek goud te worden en de reclamemachine draaide op volle toeren.
Het succes zorgde voor meer beschikbaar kapitaal en daarmee voor meer nieuwe shows, ook omdat andere producenten opstonden en meeliftten op het succes van Stage; het aanbod werd alsmaar groter want NL was opeens een echt musicalland geworden en de toegangsprijzen stegen dramatisch. Kwestie van vraag en aanbod, de economie draaide op volle toeren. Op enig moment werd het in NL echter duurder om naar Scheveningen of Utrecht te gaan dan een ticket voor een West End show, en dat is eerlijk gezegd een redelijke overschatting van je eigen mogelijkheden.
En dan de kwaliteit, die is zienderogen achteruit gegaan. Voorheen had je voor iedere show gewoon een goede cast, dat werd door het grote aanbod aan shows steeds moeilijker. Bovendien werden de grote acteurs door Stage aan zich gebonden door vaste contracten en moesten daardoor ieder jaar gewoon aan de bak, al was de musical/rol niet per definitie geschikt voor hem of haar. Daarnaast werden steeds vaker BN-ers gecast om maar (een nieuw/jong/breed) publiek te blijven trekken. Tenenkrommende voorbeelden genoeg. En als er wel een topcast stond, dat was de hoofdrolspeler vaak niet aanwezig omdat hij/zij een eigen optreden had of tv-opnames. Diverse voorbeelden van shows waarbij Simone Kleinsma prominent op de billboards stond, maar feitelijk maar de helft van de week optrad. Dat vind ik het publiek belazeren. Kijk eens naar West End, waar ‘onze’ Willemijn nu 8 x per week op de planken staat en als ze er niet is, wordt dat netjes gemeld.
Tenslotte vinden wij persoonlijk dat het vertrek van Erwin van Lambaart bij Stage ook voelbaar is. Ik mis de passie van die man, hij wist de kwaliteitseisen in het algemeen goed in te schatten en was o.i. het perfecte verlengstuk van VD Ende.
De crisis, de afnemende kwaliteit cq het steeds meer bouwen op BN-ers en natuurlijk het feit dat wij onze theaters niet vol krijgen met toeristen helpt allemaal niet mee. Het gebeurt in NL nog maar mondjesmaat dat wij echt een superavond hebben. Love Story en Kleine Blonde Dood waren recent gelukkig stukken waar we weer eens onder de indruk waren. Maar voor het echte WAUW-gevoel reizen we liever frequent naar London en heel af en toe eens naar New York. Daar is het niveau in onze ogen nu eenmaal behoorlijk hoger en word je regelmatig van je stoel geblazen. En dan heb ik het niet alleen over de topshows. Afgelopen jaar Titanic, Colour Purple, Scottsboro boys, Sleeping arrangements, American Psycho en Candide off West End gezien. Daar zaten een aantal pareltjes tussen met een niveau dat wij ons in NL niet kunnen herinneren.
Tenslotte, dit is natuurlijk niet DE waarheid maar hoe wij eea in de loop der jaren ervaren hebben.
