Ik weet niet of deze voorstelling hier thuis hoort, maar er wordt in geacteerd, gedanst en gezongen dus wat mij betreft hoort het bij musical. Ik heb deze voorstelling gisteren gezien in de Lawei in Drachten voor minder dan halflege zaal. En daar begrijp ik echt niks van. Het is werkelijk een fantastische voorstelling over een vrouwenkoor dat na 20 jaar weer bij elkaar komt voor een reünie concert. De dames hebben in die 20 jaar nogal wat meegemaakt en dat laat zijn sporen na. De voorstelling komt wat traag op gang door een vrij lange monoloog van Petra Laseur waarvan je denkt, waar gaat dit heen. Later blijkt dat de monoloog wel degelijk een functie heeft.
De volgende twee uur (zonder pauze) zit je op het puntje van je stoel. Bekende songs die geweldig worden uitgevoerd. Er is heel veel ruimte om te lachen, maar de voorstelling weet zeker ook te ontroeren en heeft een rauw randje. Alle actrices spelen hun rol met verve maar de ster van de avond was voor mij zonder meer Elise Schaap. Zij speelt een vrouw met ernstige psychische problemen en doet dat zowel ontroerend als bijzonder komisch. Daarnaast zingt ze geweldig en haar versie van Purple rain heeft me ademloos doen luisteren.
Wat mij betreft een voorstelling die het verdient om avond aan avond uitverkocht te zijn. Aan mij zal het niet liggen. Over twee weken zijn ze in de Martiniplaza in Groningen en daar ben ik zeker weer van de partij.
Wil je een leuke avond waarin je zowel dubbel ligt van het lachen als wordt ontroerd? Ga dan naar deze voorstelling. Daar krijg je geen spijt van. 😊 Het publiek dat gisteren in de zaal zat riep volmondig We want more bij het slotapplaus.
We want more. |
|
|
|
|
|