Sweeney Todd — genialiteit in het kwadraat!
Dat was het eerste wat bij me op kwam toen ik gisterenavond laat deze film had gezien.
Cast, sfeer, score: briljante combi!
Het kleurgebruik, de muziek van Stephen Sondheim, de sfeer, de verhaallijnen, de spanningsopbouw, het plot. En — geniale scène — the dream of Mrs. Lovett.
Ik ben een grote fan van de combinatie Johnny Depp/ Tim Burton, maar ook Sweeney Todd bewijst weer dat dit een gouden duo is. Voeg daarbij de rest van de cast, Helena Bonham Carter (die ik door haar eigenzinnige rollen ook steeds interessanter begin te vinden), een altijd even indrukwekkende Alan Rickman, een onherkenbare duizendpoot Sacha Baron Cohen en een (hé; flashback!) even gluiperige Timothy Spall die we allemaal uit Harry Potter kennen als zijn even zo onsympathieke voorganger Peter Pettigrew en een onwrikbare basis voor een stevige film is gelegd.
De stijl van de film is even duister als het verhaal met alleen af en toe flashbacks naar de lichte zonnigheid van eerdere tijden, toen Sweeney Todd nog Benjamin Barker was en de ‘demon barber of Fleet Street’ nog een gewone kapper was die het haar van zijn klanten doorsneed en niet hun keel.
Ondanks de sinistere en duistere taferelen blijven de karakters menselijk: Sweeney zelf, Mrs. Lovett, zelfs aanstichter tot al het kwaad Judge Turpin. Stuk voor stuk laten de acteurs menselijke trekjes van hun personage zien en geven hun karakter diepere gelaagdheid mee.
Voeg daarbij dat ik alle zangstukken ook nog buitengewoon goed gezongen vind (zeker als je bedenkt dat dit niet in de eerste plaats zangtechnische acteurs zijn en de muziek van Sondheim ook nog buitengewoon veeleisend is) en deze film is verreweg een van de beste in zijn genre de afgelopen tien jaar.
Het bloed vloeit rijkelijk en af en toe flink over de top, maar dat is typisch Burton en in zijn stijl kunnen we dat oogluikend accepteren.
De film laat slechts één vraag open waar ik graag antwoord op heb: hoe loopt het met Johanna af. Het moment dat ik vreesde dat ook zij haar eind zou vinden zorgde voor het enige moment dat ik dacht: als dat zo is, ga ik het een rotfilm vinden. Niet omdat ik Johanna nou zo indrukwekkend vond (het arme kind mocht niet meer doen dat achter het raam een nachtegaaltje zitten tentoonspreiden), maar omdat dat in de lijn van het verhaal wel een heel cynische plotwending zou zijn.
Al met al was het echt een geweldige film waar ik niet voor niets zo lang naar heb uitgezien.
Ik wil ‘m op dvd. Special Edition.
Nothing ’s gonna harm you
