Nou, ik ben nog niet helemaal geland, maar ga het toch proberen een verslag te maken.
Gisterenavond heb ik vooral zitten kijken, blanco, het verhaal kende ik niet helemaal en heb vooral zitten luisteren…...met dik kippenvel.
Zodra het verhaal begint, springt Rene in het oog, wat een krachtige persoonlijkheid en ook al wordt hij ouder en zwakker, die kracht blijft hij behouden! Zijn God breng hem thuis…......magistraal!
Nurlaila, jemig, haar Geloof in jezelf wist me te raken, maar dit komt nog veel harder en meer aan, wat ontroerend, haar sterfscene is prachtig gespeeld en gezongen.
Wim, je zou bang van hem worden, ook heel sterk gespeeld en zijn dood is verscheurend ........zonder daar al te veel over te verklappen. Het is prachtig uitgebeeld zullen we het maar op houden.
Suzan, helaas de mindere factor, zeker niet qua spel, maar qua zang. Ze zingt klassiek, hoog en daar moet je van houden, haar verstaanbaarheid komt hier door in het geding helaas. Maar dat komt vast en zeker nog goed!
Freek, kort maar krachtig, een natuurtalent, geloof me, dat wordt een award voor aanstormend talent, dat kan niet anders, hij speelt echt zeer natuurlijk, zingt krachtig en straalt zijn persoonlijk heid uit!
Celine, in haar zit nog een beetje Elisa, dat past ook in de rol van stoere Eponine die toch eigenlijk een heel klein hartje heeft en ondanks haar gevoelens toch Marius helpt om Cosette te vinden.
Mooi om te zien, dat Marius haar zeker ook een warm hart toe draagt als zij sterft in zijn armen. Echt, dat duet, die sterfscene staan op mijn netvlies, het plaatje klopt totaal en je hebt echt niet meer het gevoel dat het gespeeld wordt…......brr krijg het weer koud als ik er aan denk, dit wil ik nog heel vaak horen en zien en beleven!!!!!!!!!
Carlo en Marjolein, zeer sterk, beiden, over Carlo zijn de nodige vooroordelen geweest, maar chapeaud, iedereen heeft wat mij betreft zeer zeker ongelijk! Tuurlijk zit er humor in zijn stukken, maar dat intens gemene achterbakse komt er ook prima uit.
Hun zorgen wel dat er even een vleugje ontspanning in de musical zit na alle emoties die er door je heen vliegen.
Het ensemble, ieder heeft een stuk solo, daar zitten zeker veelbelovende mensen tussen, zoals Remko en Jurko.
Het licht is soms helaas net te weinig om te zien wie er zingt en wie dat is, jammer, net een tikkie hoger en dan zie je het wel, hopelijk wordt dit nog bijgesteld, graag!!!
De muziek is moderner, je hoort inderdaad de electrische gitaar, maar ook die onwijs mooie trompet, ik houd daar zo enorm van als de muziek aanzwelt.
Op vele details is weer gelet in het decor, je kijkt je ogen uit, gelukkig mag ik hem vaker zien, want gisteren waren mijn ogen natuurlijk vooral gericht om de cast.
Die draaischijf is echt effectief in het verhaal, best pittig trouwens voor de spelers lijkt mij. Het luik was er nog niet, dat komt pas in Rotterdam 😉
En last but not least…............Jamai….....wat kan ik nog zeggen. Hij overtreft zichzelf zeker weer. Hij speelt veel emoties, verliefd, verdriet, eenzaamheid als hij als enige de barricade overleefd en blijdschap…......zijn lege tafels, lege stoelen….......door merg en been gewoon, dikke strot, pfft. Ook door de eenvoud van de scene, lege stoel en lege tafels en hij daar aan een tafel, zo broos nog na zijn herstel. En dan zingt hij dat zijn makkers schaduwen op de vloer zijn en op de muur en zij staan dan op een rij achter hem op een gegeven moment, je ziet die schaduwen dus ook…......zo mooi.
Ik hoop dat ik niet te veel verklapt heb in mijn enthousiasme, maar echt, je moet dit zelf gaan voelen, beleven, tot in het diepst van je lijf :oops: Ik ben verkocht en verknocht vanaf gisteren…....zucht!
Ik meende trouwens in het begin Jamai ook te herkennen in het ensemble, maar juist door dat licht waar ik het al over had, zie je het moeizaam, maar misschien is dat ook wel juist de bedoeling daarvan????
