bndestem
Jamai Loman dé grote ontdekking in Les Misérables
21 apr 2008, 07:55 - Les Misérables, nu voor de tweede keer in Nederland te zien, wordt de musical der musicals genoemd.
Bedolven onder prijzen, door tientallen miljoenen mensen bezocht. Maar op de keper beschouwd is Les Misérables een draak, een melodrama waarin uitzonderlijk veel wordt gestorven.
Dat veelvuldig doodgaan gebeurt bij Shakespeare ook, maar diens teksten maken alles goed. De teksten van Les Misérables hebben niet dat niveau. Het is een doorgecomponeerde musical, wat wil zeggen dat er alleen in wordt gezongen.
Dat gebrek aan spelscènes doet zich niet voelen als de muziek superieur is, zoals in Cats. Maar ook de muziek van Les Misérables mist de klasse om de spanning vast te houden. Een te grote voorspelbaarheid maakt die muziek te eentonig.
Sterke, goed geacteerde dialogen hadden hier wonderen kunnen doen.
Dit alles wil niet zeggen dat bij deze voorstelling niets te beleven valt en dat de toeschouwer goed uitgeslapen moet zijn om het einde van de ruim drie uur te halen.
Zoals bij alle grote musicals van Van den Ende is de vormgeving spectaculair. De enorme barricade tijdens de Franse Revolutie, die uit twee delen wordt samengevouwen, heeft een overweldigend effect.
Ook de massascènes - bij Van den Ende krijg je echte massa’s - zijn overrompelend, vooral als het revolutionaire gardes betreft, die zich de longen uit het lijf zingen. Maar ook in de intiemere gedeelten word je als toeschouwer wel degelijk geraakt.
Niet altijd. De sterfscène van Fantine heeft ongewild iets koddigs. Je kent haar nog maar kort en dan is het opzij vallen van haar hoofd in de armen van hoofdrol Jean Valjean, niet iets waardoor je hart wordt beroerd. Maar als Valjean een smeekbede richt tot God om de jonge student Marius te behoeden in de strijd, slaat de ontroering toe. René van Kooten (Valjean) zingt dat stuk geweldig goed, met soms een glasheldere kopstem.
De cast van de eerste Nederlandse Misérables in 1991 was toen nog vrij onbekend, maar Pia Douwes, Stanley Burleson, Joke de Kruijf, Henk Poort, Vera Mann en Paul de Leeuw zijn nu vertrouwde namen.
Ook deze nieuwe cast heeft goede kandidaten. Van Kooten overtuigt, ook als acteur. Alleen als hij hard zingt, wordt zijn vibrato akelig scherp. Carlo Boszhard doet het heel goed als de schelm Thénardier.
Maar de grootste indruk als zanger en acteur maakt Jamai Loman. Hij is de grote ontdekking van deze draak met klasse.
