Op de valreep, nét voor de première, is hij eindelijk te horen: het Nederlandstalige castalbum van Tarzan.
Op de ronde hoeken na is het net of je het originele Broadwaydoosje in handen houdt, maar bij de eerste tonen hoor je al het verschil. Óf het Nederlandse orkest meer muzikanten óf de producers hebben gekozen voor een zwaarder geluid. (Volgens het boekje trommelt Phil Collins zelf overigens niet mee…)
Door al dat extra gewicht klinkt de opening veel indrukwekkender, wat weer mooi past bij het wilde gedoe in het begin van de voorstelling. Maar zwaar betekent ook vaak log en (te) langzaam. Het pittige ‘Son of Man’ wordt een kuierend ‘Mensenkind’. Ook merkwaardig is ‘Bij mij moet je zijn’ (Who better than me?), waarin het lijkt of het geluidsspoor van de percussie bijna helemaal weggedraaid is. Zanger Clayton Peroti komt op het album wél beter uit de verf dan tot nu toe op het toneel.
Ook Chaira revancheert zich met haar ‘Jij woont in mijn hart’ (You’ll be in my heart) op het album, heel terecht hier op het forum Chaira’s probleemnummer genoemd. ‘Het moet, het moet’ is het nummer dat in het Nederlands écht beter klinkt dan het origineel, waar de acteurs - vooral de man - behoorlijk aan het overacteren zijn. Jeroen Phaff is de absolute ster van de eerste akte en Het moet Het moet is ZIJN nummer.
Chantal is prima op dreef, alleen jammer dat bij ‘Van zo ver’ (Waiting for this moment) haar stem te veel galm krijgt. Waardoor haar overenthousiast van plantje naar plantje rennen, wat log overkomt. Of galmt het er in het oerwoud? En heeft niemand Chantal tijdens de opname kunnen waarschuwen dat het woord ‘bijzonder’ met een Z is en niet met een snoeiharde S?
Ron is en blijft mijn favoriet. Maar ik hoor hem liever live dan op het album. Heeft dat misschien ermee te maken dat de opnames zo vroeg waren? Misschien wel veel te vroeg, omdat na een aantal try-outs de zangers meer doorhebben waarover ze zingen? Los van de interpretatie is Rons stem af en toe wel heel vreemd gemixt. Bijvoorbeeld de opening: met galm alsof hij God is. Maar op ‘Maar wat is het dan’ (Different) klinkt Ron samen met Chantal perfect. Zo ook ‘Verloren verleden’ (Everything that i am), maar daar waren ze iets te snel tevreden met de slotzin ‘Ik ben een mens’. Een heel cruciaal moment in het stuk, Tarzan neemt namelijk een moedig besluit, maar op het album spreekt Ron die woorden bijna uit als een vraag. Funest.
Over de vertaling wil ik geen steentje bijdragen, daarover wordt hier genoeg gediscussieerd. Bovendien zijn de oorspronkelijke woorden van Phil Collins zelf al niet heel bijzonder, wat te denken van ‘Oh the power to be strong and the wisdom to be wise’? ‘Garbage in, garbage out’ werd mij altijd op school geleerd.
Concluderend, het album heeft niet de door Erwin van Lambaart beloofde ‘vernieuwing’ ten opzichte van het origineel, maar wél heel mooie interpretaties door Ron, Jeroen en Chantal. Een mooie herinnering, maar het haalt het niet bij de live voorstelling.
Groeten, Huib.
