De bloemen staan natuurlijk al klaar voor Renée Fokker, Wolter Weulink, Jonathan Demoor en Marcel Jonker, die deze woensdagavond hun feestelijke première beleven. Deze avond krijgen wij te zien of ze die wel echt waard zijn. En gelukkig, dat blijkt inderdaad zo te zijn.
In de musical gaat het over twee broers, die in eerste instantie gefascineerd raken door de NSB. Dirk de ‘slimste’ van de twee, die een opleiding tot dokter volgt, blijft in de ideologie geloven, en zien we op een gegeven moment zelfs als SS-er in Westerbork. Voor Louis is het al snel over als zijn (aanstaande) vriendin Leah joods blijkt te zijn: hij sluit zich aan bij het verzet. En zo komen de twee jongens, ooit heel close, tegenover elkaar te staan.
Wolter Weulink profileert zich in eerste instantie wel als doktersstudentje van die tijd. Dirk is ietwat afstandelijk, zonder dat dat ten koste gaat van hartelijkheid. Wolter heeft met een zangsolo een hoogtepunt in de show, en pakt die kans met beide handen.
” alt=”“>
Qua karakter is er al een contrast met de joviale Louis, die zich als automonteur wel de mindere voelt van zijn broer, maar daar niet onder lijdt. Jonathan Demoors hartverwarmende vertolking laat je Louis in je hart sluiten, en neemt je als publiek mee door de ellende van de Tweede Wereldoorlog die hij moet doorstaan.
Renée Fokker is vanaf minuut één de liefhebbende moeder, wier warmte in ieder geval uitstraalt tot rij 12, maar waarschijnlijk ook tot de achterste rijen. Net als de pijn als ze laat in de voorstelling iets moet onthullen wat ze liever verborgen had gehouden.
Marcel Jonker is in geen velden of wegen te bekennen, zo lijkt het, maar schijn bedriegt. Wat de absolute schoft van het stuk, de Duitse officier Schultze, is nu weldegelijk dezelfde man die de rol ook in Puurs vertolkte 5 jaar geleden. Een andere uiterlijk, maar het gevoel dat hij oproept blijft hetzelfde. Hij is nog steeds een meester in het spelen van schurken.
40-45 blijft een meesterlijke voorstelling, waarbij het oorspronkelijk Vlaamse verhaal knap is omgezet in een geloofwaardige Nederlandse setting, zonder dat het zo aanvoelt. Met de rijdende tribunes wordt knap en snel van perspectief gewisseld, en wisselen intieme scenes (waarbij we Eva Berhitu (vandaag invallend als Leah) en Niniane Everaert als Dirks vriendin Marie zeker nog moeten benoemen – zij spelen ook zo fraai) en massale zich mooi af. Sommige ervan grijpen je letterlijk bij de keel, en eentje doet mij naar een zakdoekje grijpen.
Een officiële sterrenwaardering is al gegeven door collega Frans: van mij krijgt deze net als de Vlaamse gewoon 5 sterren.
