Na de voor de regelmatige theaterbezoeker bekende aankondigingen knalt De Brief voor de Koning er meteen vol in. Een gevecht tussen twee jongens en twee ridders. Rood, is dat slecht (bloed) of juist goed (hart). Iedereen die bekend is met het verhaal weet het antwoord al; voor wie het nieuw is is het even gissen. Er is in deze nieuwe musicalversie ( script Kiki Jaski) duidelijk niet gekozen voor een chronologische vertelling, maar om het in het midden van het verhaal te starten. Hoe het zo gekomen is, komen we te weten door een conversatie tussen de twee jongens. Wel is meteen duidelijk dat een brief met een boodschap heel belangrijk is.
De jongens blijken Tiuri en Piak te heten en elkaar nog niet zo heel lang te kennen. Tiuri blijkt zoon van een dappere ridder te zijn, die zijn enige kans om ridder te worden misloopt omdat hij een andere ridder in nood te hulp schiet. Hij moet een brief naar de koning (van Unauwen) brengen, terwijl overal gevaar op de loer ligt. Bij een kluizenaar heeft hij Piak ontmoet, die zo in de natuur is opgegroeid dat hij ook dierlijke methoden gebruikt. Ruiken, en likken. Piak wordt vanaf daar zijn gezelschap bij deze nagenoeg onmogelijke queeste, dankzij een heel gevaarlijke tegenstander.
Het decor bestaat uit delen die in en uitgeschoven kunnen worden, in de lucht hangt een groot cirkelvormig rad, en er zijn houten, zeilbootachtige vormen. Abstracter dan dit kan het niet worden. Maar het is het decor van een hoop acrobatische toeren, soms spannend, dan weer komisch. Een vlekkeloze timing zorgt ervoor dat er geen brokken worden gemaakt. Hoogtepunt is de oversteek over een wilde rivier in een lekke boot, waarvoor het cirkelvormige object dat lang in de lucht hangt, naar beneden zakt.
De casting is perfect. Silyan El Kattabi weet mooi te balanceren tussen onzekerheid en kracht als Tiuri. Roman Brasser maakt van Piak, met al zijn eigenaardigheden, een geloofwaardige knul, die je meteen in je hart sluit. Het ensemble van Patrick Martens en Lisse Knaapen vertolkt allerhande rollen, en zorgen zo voor zowel spanning als comic relief. De ene schurk is angstaanjagend, zoals Slupor, de andere juist lachwekkend. Grappig zijn de leeftijdsreferenties: “kan een schildknaap (rol Patrick Mertens) zo oud zijn”. Lisse Knaapen heeft als Slupor ook het meest indrukwekkende nummer, dat perfect wordt uitgevoerd. Waar het aan het begin muzikaal even schrikken is, blijkt de voorstelling gelukkig genoeg fijne songs te bevatten.
Of het boek van ruim 60 jaar oud door de hedendaagse jeugd nog makkelijk te lezen is, kan ik lastig beoordelen. Ik heb er, toen ik nog jong was, van gesmuld. Natuurlijk mis je dan elementen uit het boek in deze vijf kwartier durende voorstelling, maar tegelijkertijd staat deze op zichzelf als een huis. Een voorstelling die je eigenlijk niet mag missen.
