In haar kinderjaren was Amélie Poulain niet vaak buiten op de speelplaats te zien. Sterker nog, als haar vader bij haar een verontrustend gierende hartslag ontdekt, wordt ze bijna onder curatele gesteld en zo goed als geïsoleerd van de buitenwereld. Tijdens de meetkundeles van haar eigen moeder hoort ze tot overmaat van ramp van de paradox van Zeno, die haar verdere leven zal bepalen: twee objecten kunnen nooit echt in contact met elkaar komen. Immers, om dichterbij te komen moet je eerst de helft van de afstand overbruggen, daarna de helft van die helft en zo verder. Kortom, die afstand wordt nooit nul.
Die les laat behoorlijk wat sporen na op haar kijk op intimiteit, vandaar dat ze in eerste instantie met haar goudvis een wonderlijke relatie opbouwt. Amélie wordt niet schuw, maar verliest zichzelf in een helder gekleurde fantasiewereld. Als de hormonen bij Amélie zich laten gelden en ze de raadselachtige, maar schattige Nino tegenkomt, staat die vermaledijde paradox van Zeno een toenadering behoorlijk in de weg en daarmee een kans om uit haar cocon te breken. En het is maar de vraag of het verhaal van Amélie een happy end krijgt.
Amélie de musical heeft de wereld van musicalfans behoorlijk verdeeld. Op Broadway stopte de show na lauwe recensies, in Londen was men veel positiever. Nederland heeft sinds deze maand de mogelijkheid om gefascineerd te raken van de sprookjeswereld van het meisje.
Allereerst, die sprookjeswereld. Het is bewonderenswaardig hoe één enkel decor, ontworpen door Kathelijne Monnens, zo geschikt is voor het kwinkslagrijke fantasieënrijk van Amélie. Geheel opgetrokken in meer dan vijftig tinten groen heeft het decor zo veel geheimen en verrassingen in de vorm van verborgen meubelstukken, laden, luiken en achterkanten, dat je hoopt op een bezichtiging achteraf. Dat de acteurs hun eigen instrumenten bespelen, zorgt voor een volgende verrassing, waarbij vooral de hoorn van acteur Christiaan Koetsier de muziek dat eigene geeft. En dan zijn er de oogverblindende kostuums, ook van Monnens: soms in mosterdgeel, maar verder in nog meer tinten groen, waartussen Amélie in prachtig rood toch altijd het middelpunt blijft.
Het is allemaal een zinnenprikkelend geheel met louter jaloersmakend vaardige acteurs met een schitterende Christanne de Bruijn in de titelrol, maar… Omdat de nadruk van de voorstelling zo stevig op vakmanschap rust, lijdt het geheel uiteindelijk toch aan bloedarmoede, er is steeds minder ruimte voor emotie en ontroering. Natuurlijk, al die artisticiteit laat zien hoe integer de makers zijn en hoe hard zij hebben nagedacht en gewerkt, maar in de tweede helft geldt toch ‘style over substance’. Precies daar waar het liefdesverhaal tussen Amélie en haar Nino gas moet geven, stagneert het tempo voor weer een scènewisseling vol grappigheden of een volgend kunstig gezongen en gemusiceerd liedje. Heeft Zeno dan toch gelijk gehad?
