Als er één theaterproducent zich kwetsbaar opstelt, dan is dat Oatmilk Studio wel. Want nog voordat er ook maar een voorstelling neergezet was, gebruikte de producent in zijn manifest al termen als ‘brutaal’, ‘disruptor’ en ‘betekenisvol’. Dat lef is natuurlijk vragen aan het nieuwsgierige publiek om extra oplettend te zijn bij het debuut van het kersverse bedrijf: het relatiedrama Before After. Deze vuurdoop blijkt opvallend mild van karakter te zijn en lijkt dan ook de belofte in te lossen die óók in dat manifest staat: ‘respect voor het oude’.
Bij toeval loopt Ami haar ex-vriend Ben tegen het lijf. Zijn vreemde gedrag laat zich snel verklaren: hij is herstellende van een auto-ongeluk en lijdt aan geheugenverlies. Hij herinnert zich niets meer van Ami. In plaats dat zij vertelt van hun romantische verleden, zwijgt Ami en hoopt ze zo opnieuw een relatie met Ben te krijgen, een relatie die eerder om nog onbekende redenen verbroken werd. De voorstelling draait om de vraag of dit tweede leven kans van slagen heeft.
De ervaren Desi van Doeveren, zij straalde jaren geleden al in het juichend ontvangen Spring Awakening van M-Lab en Stage Entertainment, wordt gekoppeld aan Coen Bril, bekend van Vliegende Hollanders en De Oost maar helemaal pril als het om musical gaat. Een passende keus, Desi’s Ami is een gesettelde galeriehoudster en Coens Ben is een beginnend kunstenaar en wordt bijzonder sterk door Bril neergezet als een buitenaards wezen pardoes neergekwakt op aarde. Naast een driekoppig orkest lukt het de twee acteurs het hele stuk van bijna twee uur zonder pauze te dragen. Een stuk dat vooral een boeiend liefdesdrama neerzet, van het soort waarvan we er per jaar graag een paar willen zien. Daarbij worden we ook nog getrakteerd op aangename en mooi uitgevoerde songs, in de traditie van eigentijdse Amerikaanse musicals als The Bridges of Madison County.
Maar voor een disruptor-wannabe zijn dat wel opmerkelijk veel vertrouwde elementen. Zo is de ene helft van het paar iemand die alles het liefst onder controle wil houden en de andere een avonturier die zich bedient van familiaire uitdrukkingen als ‘sprong in het diepe’. Bovendien doet de vertelvorm ongetwijfeld terugdenken aan The Last Five Years van Jason Robert Brown. Daar wordt het liefdesverhaal vanuit het perspectief van de man chronologisch verteld, terwijl dat van de vrouw juist andersom. In Before After worden scènes van ná het auto-ongeluk afgewisseld met scènes van daarvoor.
Het decor zou je het enig echt disruptieve kunnen noemen. We zien op het toneel namelijk geen decorstukken zoals we al jaren zien, het decor wordt eerder ‘opgeroepen’ met behulp van enorme doeken. De doeken worden per scène door de acteurs aan touwen vastgeklikt waaraan ze dan worden opgehesen. Ze onthullen dan bijvoorbeeld een afbeelding van de gevel van een huis, of van een enorm rode vlek en zijn meer associaties bij het onderwerp van de scène, bijvoorbeeld ‘gaan we samenwonen, ja of nee?’. Had men misschien de hoop dat het decor het ‘derde’ karakter van de voorstelling zou worden, het concept vergt zo veel bewerkelijke handelingen van de acteurs, dat ze eerder afleiden van de scène.
Ach, leg dat manifest van Oatmilk gewoon even opzij en geniet van een aangename musical. Met respect voor het oude.
(foto’s: Annemieke van der Togt)
