“Niet zo heel lang geleden en niet zo heel ver hiervandaan (afhankelijk van je perspectief)…” Beuk is een sprookje, vol slapstick-geweld en, voor wie het wil zien, een voorstelling het dilemma over van wie de natuur nu is. Beuk uit de titel is houthakker (Kim van Zeben). Ze krijgt het aan de stok met muis Sjef en Arend de uil. (Verwarrende naam? Hij heeft ook nog een zus die Merel heet en die verder in de voorstelling niet voorkomt).
In Beuk worden allerlei theatertechnieken uit de kast gehaald. Zo beginnen we met een schaduwspel achter doeken, vlot afgewisseld met poppen zodra er achter het doek vandaan wordt gekomen. Vele hulpattributen zijn zo plat als een dubbeltje, waar dan weer geestige dingen mee worden uitgevoerd. Zo is wordt een kettingzaag uit de beschermhoes gehaald door deze om te draaien, om deze vervolgens de starten en met geestige machinegeluiden (inclusief tekst) gas te geven en verschijnt bijvoorbeeld ook een barst in een fles als ermee wordt geslagen. Geluidseffecten als er bijvoorbeeld dingen worden weggesmeten maken het komische plaatje compleet.
In de voorstelling speelt de uil een bedenkelijke rol. Beuk heeft zijn boom omgezaagd om er zijn huis van te maken, maar als hij vervolgens niet bij Sjef terecht kan, wijst hij aan Beuk juist zijn boom aan om om te zagen, en dat gebeurt ook. Beide dakloze dieren besluiten vervolgens onderdak te zoeken bij Beuk, die daar niet op zit te wachten. De jacht op de muis, die steeds wel weer een plekje vindt zorgt voor doldwaze achtervolgingen, die dan weer met een muis op ongeveer ware grootte, en dan weer met een menshoge muis plaatsvinden. (Rogier in ‘t Woud in kostuum). De pop van de uil wordt soms door de een, soms door de ander bespeeld. Het blijkt uiteindelijk ook Arend die voor de dramatische ontknoping zorgt.
Het is een voorstelling die leuk is voor jong en oud. Speciaal voor hen is er bijvoorbeeld een kaas- variant op de verjaardagstaart waaruit een schaars geklede dame omhoog springt, zoals bijvoorbeeld in Lucky Luke strips voorkomt, geknutseld als een waar paard van Troje. Voor de jongere bezoekers is het ook een spannend verhaal, waar à la Roald Dahl de tere kinderziel niet helemaal gespaard wordt. Zo raakt de muis zijn staart kwijt.
Vooraf werd aangekondigd dat de voorstelling wat was aangepast vanwege een blessure bij Rogier in ’t Woud, opgelopen tijdens iets te veel beuken tijdens de ty-outs, maar de voorstelling gaf nergens het gevoel dat er minder gas werd gegeven. Het was een onvervalst feestje.
