De prijswinnende theatervoorstelling ‘De waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen’ van Meneer Monster heeft een vervolg gekregen. Basis is het vierde boek uit de razend populaire reeks en, de tafel van 13 volgend, is dit dus “De waanzinnige boomhut van 52 verdiepingen”.
Net als in de boeken volgen we in de voorstelling Andy en Terry, de schrijvers van de reeks, die weer eens een deadline voor een boek hebben. Andy is jarig, maar elke hint die hij Terry hierover geeft, mist doel. Terry is veel te druk met het trainen van zijn Ninja-slakken. Als uitgever meneer Grootneus ook nog eens niet belt om ze aan hun deadline te herinneren, bellen ze zelf maar. Als dit gesprek raar wordt afgebroken, gaan ze als detectives op onderzoek uit, en komen ze met een wel erg gulzige rups in een wereld van levende, levensgrote groentes terecht.
Al vanaf de eerste gitaarklank klinkt enthousiast geschreeuw uit de zaal. Het publiek heeft er zin in, en ze worden zeker niet teleurgesteld. De fantasievolle verhalen worden zo geestig en creatief tot leven gebracht, dat na afloop menigeen zich zal afvragen wanneer ze zich voor het laatst zo hebben geamuseerd. Van platte humor (scheten en een letterlijke opvatting van onderbroekenlol) tot grappige woordspelingen. Van heerlijke knipogen naar andere verhalen en theatervormen tot kolderieke verkleedpartijen met een flinke scheut slapstick. En steeds zijn er weer verrassingen achter deurtjes die deel uitmaken van de bizarre aanpak van hun problemen door het tweetal.
Meneer Monster slaagt er in de voorstelling in de wonderlijke fantasiewereld tot leven te brengen. Een decor, dat in eerste instantie toch lijkt op een uitbundig stukje huisvlijt met triplex, herbergt verrassende effecten en mogelijkheden. Terry en Andy worden in de voorstelling geholpen door technicus Bob, die naast het vooraf oplezen van de gebruikelijke telefoonwaarschuwing ook allerlei ondersteunende rollen speelt. En daar waar het met drie eigenlijk niet meer mogelijk is, wordt er opzichtig naar een oplossing gezocht. Al blijkt bij het slotapplaus er ook toch nog een zevende arm actief te zijn geweest.
Ik denk dat geen kind uit de doelgroep deze voorstelling zou willen missen. Gelukkig worden er ook schoolvoorstellingen gespeeld. Dat is dan wel weer jammer voor de ouders, want ook voor hen is dit echt een heerlijk amusant uitje, en wie is daar nu niet aan toe. Hoewel we doorgaans geen sterrenwaardering geven aan niet-musicals maakt Jeroen voor deze een uitzondering. Want als er één voorstelling ⭐⭐⭐⭐⭐ verdient, is het deze wel.
Foto’s: Sanne Peper
