Drie luttele dagen heeft Carrie de musical het op Broadway volgehouden. Datzelfde aantal dagen speelt Stichting IPA Producties een vernieuwde, vertaalde versie van de theaterversie naar het beroemde gegeven van Stephen King en de nog beroemdere film van Brian De Palma uit 1976. En weet deze amateurvereniging onder leiding van Luc Scholtze en Thijs Snoek de decennialange blamage op de musical in één klap weg te nemen. Carrie volgens IPA is ijzersterk.
Het verhaal is overbekend. Tot haar grote schok begint Carrie, een schoolgaand meisje in haar puberteit, te menstrueren. Nota bene onder de douche, in het openbaar, na een gymles. Thuis ondergaat het arme kind een zwaar religieuze opvoeding en heeft zij dus geen weet van wat haar overkomt. Zo wordt Carrie het object van spot voor de hele school. Furieus dwingt de gymlerares de klasgenoten Carrie hun verontschuldigingen aan te bieden. De meiden raken daardoor zo ernstig gepikeerd dat ze de ultieme vernedering bedenken voor Carrie. Ten overstaan van de hele school, op het schoolbal. Onwetend van het onheil dat boven haar hoofd hangt, schiet Carrie haar witte baljurk aan. Maagdelijk wit.
Dit prachtige verhaal is veel fans bijgebleven door zijn intens bloedige afloop. Maar veel indrukwekkender zijn de handelingen die de personages verrichten voorafgaand aan de bloeddoorlopen catastrofe. Onvergetelijk zijn de scènes tussen Carrie en haar van godsdienst bezeten moeder. Niet voor niets werden de actrices in de filmversie, Sissy Spacek en Piper Laurie, indertijd voor een Oscar genomineerd. Zorgvuldig en bijna sadistisch stelt regisseur Brian De Palma de climax uit door de laatste momenten voor de ramp in tergende slow-motion te laten verlopen.
De musicalversie van IPA-regisseurs Thijs Snoek en Luc Scholtze kan natuurlijk niet profiteren van filmische technieken. De verschrikkelijke vernedering van Carrie op het schoolbal speelt zich op het toneel real time af, dus in een luttele seconde. Daarom leggen de regisseurs nog meer nadruk op alle handelingen die leiden tot die ene wandaad. Handelingen van zorgvuldig weergegeven karakters met hun eigen motieven, twijfels en dwalingen.
Zo is daar Chris (Lucía Talamoni), de klasgenote die zich zo gekrenkt voelt, dat ze verandert in een nietsontziende wraakgodin, die haar vriendje Billy, met heerlijke tegenzin gespeeld door Mats de Winter, meesleept in het kwaad. Of Sue Snell (Valerie van Reeuwijk, een uitblinker), het meisje dat aanvankelijk meedoet met pesten, maar langzaam maar zeker berouw krijgt.
Maar het meest indrukwekkend zijn Carrie en haar moeder. Prachtige, intense scènes met twee wanhopige karakters die elk iets heel anders willen. Carrie wil ontsnappen aan haar gekooide leven en ontluiken, moeder Margaret wil haar kind beschermen tegen de duivel en dus kooien. Sigrid van Setten en Estra van Nieuwkoop zijn verantwoordelijk voor de hoogtepunten van de voorstelling.
Ook het ensemble doet uitstekend werk. Het is aan hen te danken dat deze voorstelling een indrukwekkende opening kent. Met de song If wordt de koers in een handvol minuten gezet: zonder omwegen naar de climax. Vooral de eerste akte excelleert in strakheid, bijna geheel vrij van afleiding.
Amateurverenigingen hebben geen cent te makken en dat is ook te zien aan de productionele waarden. Stoelen, tafels, een glittergordijn voor het schoolbal, een kaars, niet veel meer dan dat. Dit wordt allemaal gecompenseerd door voortreffelijke muziek (waar halen ze dat volle orkest op de band vandaan?), een nog doeltreffender underscore en subliem en goed doordacht licht.
Carrie de musical mag de geschiedenis ingegaan zijn als het grootste musicalfiasco aller tijden, maar dankzij IPA Producties krijgt het de revanche die de musical verdient.
