De showponies zijn terug ⭐⭐⭐⭐

In Showponies 2 wil Alex Klaasen voor de tweede keer uit de kast komen. De eerste keer kon hij er namelijk niet echt van genieten. Een aantal uit de cast staan hier wat schamper tegenover en de eerste oordelen vliegen al in het rond. Een direct vervolg wordt er aan dit verlangen niet meteen aan gegeven. Er volgt namelijk een aantal op zichzelf staande sketches. Homoseksualiteit en zeker het uit de kast komen spelen hierin zeker een hoofdrol, maar altijd uit een verscheidenheid aan typetjes en figuren. Wel kennen beide aktes een onderdeel waar het persoonlijk wordt, maar dan wordt teruggekeken naar die eerste keer. Dan gaat het over zijn jeugd en coming-out, dat vanuit het perspectief van zijn beide ouders wordt besproken en bezongen.

De sketches gaan van hot naar her, en in een enorm tempo dat je je afvraagt hoeveel kleedsters in de coulissen helpen om al die snelle verkledingen te realiseren. Soms gaat het om dubbelzinnigheden, zoals een sketch met poppen van geslachtsdelen of woordspelingen, zoals die Delfts blauwe kan de een pot (zonder deksel) blijkt te zijn. Comedy, maar ondertussen wel met een boodschap. Daarin is een la-la-la-nummer waarin een vrij onzinnige tekst met een gefluisterd ‘acceptatie’ eigenlijk precies wat deze avond doet. Soms is de boodschap wel heel duidelijk, zoals in Hommelhaat, het sterkste nummer van de avond, gezongen door een bijenkoningin. Of de schooljuf uit de regio die haar leerlingen voorstelt aan een homo, en toch wel erg teleurgesteld wordt als deze man niet aan haar clichébeeld voldoet. Iets buiten de kaders is een scene met een hoeveelheid aan nieuwe Barbie’s, waarin naast varianten in geaardheid ook Downie, Wheelie, radicale Barbie en (super actueel) klimaat neutrale Barbie langskomen. De prijs voor het mooiste plaatje, en tevens een van leukste sketches, gaat naar het Laatste Avondmaal. Precies het schilderij, en uiteraard een tafelconversatie die niet letterlijk uit de Bijbel komt. Hedendaagse voedseltrends en allergieën, en uiteraard zijn relatie tot Judas staan hierin centraal. Zelfs zijn uitgesproken wijsheden klinken als hedendaagse muziek in je oren.

De liedjes zijn sterk, zeker als het om pastiche gaat. De volkszanger bijvoorbeeld, of de variant op Catootje’s botermarkt, waarin we voorbeelden van alle letters uit LGBTQIAP tevoorschijn zien komen.
Het is makkelijk om deze show als een one-man-show te betitelen. De schijnwerper staat toch nagenoeg altijd gericht op Alex Klaasen. Toch zijn het zijn mede-castleden die voor het glazuur en de toef op deze roze taart zorgen. Afzonderlijk met de bijrollen, als aangever, maar ook als geheel als er gedanst moet worden en waardoor een inhoudelijk zwakkere momenten als de Alex Klaasen-minimusical en een scene in Bollywood-sferen toch nog het zien waard blijven. Maar het begint al bij de opening, als zij op een draaiende schijf dansen, en we op een gegeven moment in een enorme spiegel een ‘bovenaanzicht’ krijgen, en zo een klassiek musicalfilm-beeld, te zien krijgen, met een twist.

Showponies zal voor mensen uit de eerder genoemde letterreeks, en zeker de G een komisch feest van herkenning zijn. Voor hen zullen de onderliggende boodschappen ook duidelijk zijn. Degenen die erbuiten vallen, we zullen ze hetero’s noemen, hebben nog steeds genoeg te lachen en horen misschien nog nieuwe dingen. Uiteraard moet je je wel beseffen dat het hebben van een andere seksuele oriëntatie centraal staat.

Scenefotos: Tom Sebus.

Premierefoto’s: Musicalworld.nl