Het originele boek was een satirische roman, die veel uit de tijd van toen op de hak nam. Deze voorstelling is verplaatst naar de huidige tijd, en zo ook de satire.
Veel van onze gewoontes komen in deze voorstelling dan ook voorbij, met extra focus op het gedrag van volwassenen.
In de voorstelling is Gulliver een zeilboot, meer precies de zeilboot van Gul Lemuel, waarmee zij als tiener een reis om de wereld heeft gevaren. We maken kennis met haar als ze is uitgenodigd voor een talkshow na deze reis, maar ze laat geen zinnig woord los. Dit in tegenstelling tot één van haar vaders, die van alle mogelijkheden gebruik maakt reclame te maken voor de boot die zij zelf hebben ontwikkeld. Dat Gul allesbehalve zwijgzaam aan haar reis begon blijkt uit de vlog-beelden die we te zien krijgen. Daar is ze een zeer zelfbewuste, zeer intelligente meid die er zin in heeft. Maar net als de Gulliver uit de roman krijgt ze vier serieuze situaties voor haar kiezen.
De eerste ontstaat als haar navigatiekaarten niet blijken te kloppen en ze vastloopt op Lilliput-land, dat daarop niet te vinden is. Het meest bekende avontuur blijft in deze voorstelling ook dicht bij het origineel, al zien we Gul niet vastgebonden met honderden lijnen op de grond liggen. Dit iconische beeld is verdwenen. Wel voeren de bewoners (bolkanters en puntkanters) oorlog over hoe je een ei moet pellen. Wat het ons druk maken over kleinigheden is waarschijnlijk alleen nog maar groter geworden. Het is meteen ook het meest langdradige gedeelte van de voorstelling en ook wat ‘onmogelijke’ verwijzingen bevat als NSB-berg. Vervolgens belandt ze juist op reuzenterrein, op Brobdingnag. Hier wordt ze gedwongen nogal vernederende handelingen uit te voeren, iets wat voor een meisje dat aan haar mobiel is vergroeid (niet letterlijk, ze raakt m kwijt) een hel is. Inmiddels een stuk minder zelfverzekerd beland ze in de Cloud (logischerwijs totaal afwijkend van het boek uit de 18e eeuw), die haar in een verbeterde versie als voorbeeld voor klonen willen gebruiken. Irritant is dat ze hier de stemmen laten klinken als een soort jaren 80-computers, in plaats van het normaal zoals we gewend zijn. Pas in het vierde land, dat van de Houyhnhnms, ontvangt ze weer wat liefde, al wordt ze ook hier weer op de proef gesteld. De voorstelling eindigt behoorlijk cru, en kan zelfs voor de kwade verstaander een ongewenste boodschap bevatten.
De voorstelling wordt gespeeld door drie acteurs, af en toe aangevuld door begeleidingsband Misaka. Het zeilmeisje Gul wordt gespeeld door Iris Bakker, die de ontmanteling van een stoer zelfverzekerd meisje mooi laat zien. De andere rollen zijn voor Pádraig Turley en Nick Renzo Garcia, die zich met veel energie en enthousiasme op een velerlei karakters storten. Het decor is abstract en bestaat uit vormen bestaande uit kleine witte keramische tegeltjes. De reus is eveneens abstract, en bestaat alleen uit uitvergrote gezichtsdelen (met de acteur erin). Ronduit schitteren zijn de paardenhoofden van de Houyhnhnms.
Muzikaal wordt de voorstelling goed ondersteund, juist omdat de klanken alledaags zijn. Daar zorgt de ud wel voor, en anders bijvoorbeeld de zingende zaag die kort zijn opwachting maakt. Aan het begin leidt dat wel tot klanken en beelden met waar moet dit heen. Oeioei geluiden, een beelden van bewegende haren, iets wat zich ook pas tegen het einde van de voorstelling verklaart.
Gulliver’s Reizen is dus origineel in idee en uitvoering, maar valt in de uitwerking bij mij wat minder in de smaak. Wie zelf wil oordelen: de voorstelling is tot en met 10 maart in het hele land te zien.
Scenefoto’s: Sanne Peper
Overige foto’s: Musicalworld
