Het lijstje musicalklassiekers is niet zo heel lang, al komen er natuurlijk langzaam steeds meer titels bij. Maar wie een klassieker moet noemen in de categorie “voor de hele familie”, komt waarschijnlijk uit bij een voorstelling over een weeskind: Oliver of Annie. En deze laatste voorstelling, oorspronkelijk uit 1977, is weer voor even te zien in Nederland, uitgevoerd door Spot! Theater uit Goirle. De voorstelling wordt met een dubbele cast op de hoofdrollen gespeeld. Ik zag cast Brooklyn.
Annie speelt zich af in de jaren 30 van de vorige eeuw en vertelt het verhaal van het meisje Annie, dat door haar ouders als baby werd achtergelaten bij het weeshuis van Miss Hannigan, met een brief dat zij haar later weer zouden ophalen. Als beginnend tiener kan zij hier niet langer op wachten, en ontsnapt ze uit het huis. Deze zoektocht in New York duurt niet lang en heeft ook geen succes. Binnen de kortste keren keert ze zo weer terug bij de tirannieke weeshuisbazin. Maar precies op dit moment komt Grace Farell, assistente van multimiljonair Warbucks, naar het huis om een wees uit te zoeken die de man gezelschap mag houden tijdens de kerst. Zeer tot ongenoegen van Hannigan past ze haar wensen precies aan Annie, en zo belandt ze bij Warbucks. De drukke zakenman heeft in eerste instantie geen oog voor het meisje (een wees is toch een jongen), maar Annie weet toch zijn hart te winnen, Als zij het aanbod haar te adopteren afslaat, omdat ze geen wees is, zet hij een grote zoektocht op touw, die niet alleen goedwillenden aantrekt.
Het is zeldzaam dat je al in een van de eerste scenes wordt vertederd door een van de spelers. Toch is dat precies wat er gebeurt als in de slaapzaal de kleine Morris wordt gekleineerd door bullebak Pepper (twee jongens tussen de meiden – Pepper blijkt later toch best ok). Daan van Anrooij steelt als Morris meteen je hart, en blijft dat doen op elk moment dat hij op het podium staat. (Hadden ze destijds maar Morris de musical gemaakt in plaats van het afgrijselijke Annie 2, dan had Spot! Een geweldige opvolger voor volgend jaar gehad.) Maar gelukkig maakt ook Madelief Adriaansen als de troostende Annie al snel indruk. Ze is weliswaar niet zo klein als in de tekst staat, maar verder is ze een perfecte keuze voor het meisje, die zelfs de een na grootste stuk chagrijn van de voorstelling voor zich weet te veroveren (Miss Hannigan blijft voor iedereen een brug te ver). De overige weeskinderen zijn overtuigend, en knallen bijvoorbeeld in het poetsnummer “Wat een keihard lot”.
Bram Limberger kan zijn ei kwijt in de solonummers van de harde zakenman, die van volledig gefocust op werk langzaam ook aandacht krijg voor de mensen om hem heen. Een van hen is president Eleanor Roosevelt, een kordate dame met een sterk gevoel voor humor, die van de andere politieke kleur is, en de grote problemen (vooral werkloosheid) van haar land moet oplossen. Zij wordt heerlijk vertolkt door Maartje van den Hout. Mieke Steenmetz is op haar sterkst als Hannigan als ze haar zelfmedelijden bezingt. Het lastigste karakter om mij te bekoren is “haantje” Hannigan, broer van de bazin van het weeshuis: een rol waaraan ik me vaak erger. Dat doe ik bij Youri Lavrijsen niet. Hij heeft een goede balans tussen een beetje mafheid en vooral veel louche crimineel en vertolkt de rol zo als ik hem graag zie. Met Emmie van den Hoek als Lily vormt hij vooral tijdens de oplichtingspraktijk een mooi duo.
In de voorstelling zitten ook ‘kleinere’ smaakmakers, zoals hond Sandy is een pop, die als je eenmaal op hem let, echt tot leven komt. Het maakt dat je in de tweede akte hoopt dat het beest ook weer komt aanwaaien. Ook de agent in de eerste akte is een echte smaakmaker.
Veel elementen in het decor halen de oorsprong aan van Annie, dat begon als krantenstrip. Wie er een origineel voorbeeld van wil zien kan nog tot 17 november naar het Museum of Comic Art, die een tentoonstelling heeft gewijd aan invloedrijke krantenstrips. (Little Orphan Annie leefde als krantenstrip van 1924 tot 2010). De bedden van het weeshuis zijn aan het begin van de voorstelling zijn bijvoorbeeld zwart-wit tekeningen.
Ook de musical is al op leeftijd – deze is alweer bijna 50 – en dus heeft het bronmateriaal ook het tempo van die tijd. Spot!, en in het bijzonder regisseur Tim de Ligt, weet de vaart er desondanks toch in te houden.
De zang is, zoals we van deze vereniging de laatste jaren gewend zijn: weer uitstekend, De choreografieën worden uitstekend uitgevoerd, wat de massalere scènes extra elan geeft. De liefde voor musical van het creatieve team blijkt bijvoorbeeld naar de dans-knipoog naar Les Miserables in een dansje dat de presidentiële staf uitvoert.
De voorstelling wordt gespeeld in de vertaling van Daniël Cohen, wat verwarring kan opleveren voor mensen die een recente professionele versie zagen en in hun hoofd willen meezingen. De teksten zijn echter wel sterk (ik heb me laten vertellen dat hij speciaal voor deze uitvoeringen nog eens door zijn vertaling is gelopen en deze heeft aangepast aan het publiek van deze tijd). Een lastige keuze vind ik die voor president Eleanor Roosevelt. Het bronmateriaal haakt in op de politiek van die tijd en toen was uiteraard haar man Franklin D president (al was zijn vrouw zeker ook politiek actief). Theatraal geen enkel probleem, maar ik hoop niet dat mensen ineens gaan denken dat de VS al een vrouwelijke president hebben gehad.
Tenslotte nog lof voor het mooie programma magazine. Waar veel professionele producties afscheid hebben genomen van een tastbaar aandenken en leuk bladerobject voor voor de voorstelling of in de pauze en hoogstens een QR-code leveren voor op de telefoon, heeft Spot een mooie boekwerk met foto’s en informatie.
Voor wie een middag of avond ontspanning zoekt is deze Annie een prima keuze. Ik zag met Brooklyn een fijne cast, maar heb gezien de deels bekende namen ook alle vertrouwen in Manhattan. Zelfs wie heeft deelgenomen aan de loterij en geen prijs won (of iets waarvan hij geen idee heeft wat hij ermee moet) zal opgewekt neuriënd huiswaarts keren.
De voorstellingen in Goirle zijn gespeeld, maar Annie laat haar gezicht(en) nog twee keer zien in Waalwijk. Voor de voorstellingen op 2 en 3 november zijn nog beperkt kaarten beschikbaar.
Foto’s: Frank van Gils, Annemiek Backx, Inge van Doremalen, Erik Timmermans, Fons Zijlmans (zie credits op foto’s)
