New York, aan het begin van de 20e eeuw. De nogal aanwezige Dolly Levi is koppelaarster: “voor al uw sociale contacten en introducties”, legt ze uit. Ze reist af naar Yonkers voor haar nieuwste project. Ze gaat bemiddelen in het huwelijk van de jonge kunstenaar Ambrosius en Geraldien. De oom van het meisje is de ‘bijna-miljonair’ Horcus ten Gelder en is fel tegen het huwelijk. Al snel wordt ons duidelijk dat Dolly een tweede motief heeft. Ze wil zichzelf koppelen aan Ten Gelder. Horcus mag dan wel een chagrijnige vrek zijn, Dolly is het zat om de eindjes aan elkaar te moeten knopen. Hiernaast volgen we de capriolen van Cornelis en Benjamin, twee medewerkers die hard toe zijn aan een avond vrij en daarom ervandoor gaan om in New York de bloemetjes buiten te zetten. Weliswaar met anderhalve dollar op zak. Tot overmaat van ramp krijgen ze kennis aan twee bevallige meiden en wat moet je als het moment daar is dat je je meisje zonder budget moet trakteren? In de resterende twee uur zien we aan de ene kant Dolly en Horcus en aan de andere kant Cornelis, Benjamin en hun meisjes wanhopig om elkaar heen draaien. Tot het onontkoombare einde zich aandient.
Hello, Dolly! is een klassieke musical met als enig motief het publiek te amuseren. En zet daartoe zang, dans, humor, spektakel in. En sterren.
Freek Bartels en Martijn Vogel spelen Cornelis en Benjamin en zijn volledig in hun element met elkaar. Sterker nog, een nieuw komisch duo is in deze voorstelling geboren. Simone Kleinsma is Dolly en het lijkt of deze rol voor haar geschreven is. Na een paar jaar een wat somberder karakter in Was getekend, Annie neergezet te hebben is Hello, Dolly! voor Kleinsma een terugkeer naar de komedie. Hoewel behoorlijk ingesnoerd door jurken met vele lagen, rent ze vrolijk rond en rolt ze met haar ogen alsof ze weer naast André van Duin in een van zijn legendarische revues staat. Het ontzag voor de diva is alom, want zelfs ongeleid projectiel Paul de Leeuw speelt zijn Horcus volledig gecontroleerd en gunt zichzelf geen enkele geïmproviseerde uitschieter. Jaren na het Judy Garland-drama Aan het einde van de regenboog blijken de twee acteurs nog steeds goed op elkaar ingespeeld.
Helaas misschien wel te goed voor het op talloze plekken gemakzuchtige verhaal. Het wordt na een kwartier duidelijk dat de begenadigde acteurs wel iets stevigers aangeboden hadden mogen krijgen om de tanden in te zetten. Een chaotische scène in het uiterst chique restaurant Harmonia Gardens verwordt tot een gordijntje-open-gordijntje-dichttoestand die aan John Lanting op een slechte dag doet denken. Een rommelige scène in de rechtbank mondt uit in een nog merkwaardiger vonnis dan dat van O.J. Simpson indertijd. En als klap op de vuurpijl zullen wij nooit weten waarom in vredesnaam Horcus in de laatste scène uiteindelijk valt voor Dolly.
Hoe kan het dan dat Hello, Dolly! een van de mooiste producties van dit seizoen is? Al vanaf de eerste scène wordt dit duidelijk. Te midden van sobere, uitgeklede musicals staat ineens deze peperdure voorstelling in de theaters. Uit de orkestbak klinkt een live-orkest. De kleurrijke kostuums ogen fantastisch en zijn met oog voor detail gemaakt. En het decor is een slimme vervlechting van echt met nep op led-schermen. Het is alsof de oude glorietijden van de musical, waarin alles mocht en kon, terug zijn. Het lijkt zelfs of Hello, Dolly! bewust ouderwets gehouden is, zich er niet voor schaamt oude roots te hebben. Bovendien heeft vertaler Jan Rot de verleiding gelukkig weerstaan om het script te voorzien van knipogen naar het heden. Zelfs de namen heeft Rot heerlijk kneuterig weten te houden: wat te denken van Benjamin Tukker en Esmeralda Poen?
Maar de prijswinner van de voorstelling is het ensemble. In de meeste scènes komen ze langs, de ene keer dienstbaar de andere keer alle aandacht opeisend. Ze werken hard, ze zingen de sterren van de hemel en als ze dansen - in choreografieën van Daan Wijnands -, vergeet en vergeeft het publiek alle missers in het script op slag. Niet voor niets is de grootste ovatie tijdens de premièrevoorstelling weggelegd voor de zogenaamde Waiters’ Gallop. In dit muzikale intermezzo met het complete ensemble als de obers van Harmonia Gardens wordt in drie luttele minuten de nieuwe - hoge - standaard gezet voor de Nederlandse musical.
