Ondanks anderhalf jaar pauze heeft de reprise van De Jantjes grotendeels dezelfde cast behouden. Het was dus te verwachten dat de sfeer van de voorstelling uit 2012-2013 ook in deze versie hetzelfde zou zijn. Dat is ook zo. ‘De Jantjes’ steunt op een professionele cast die goed zingt en acteert, en natuurlijk zijn de liedjes voor een groot gedeelte klassiekers. Dat geldt overigens ook voor de bezoekers van de voorstelling, hoewel er toch ook nog wel wat jonge gezichten tussen zaten.
Toch is er wel een opvallende wijziging. Met de komst van Stephan Mooijman is de rol van Blauwe Toon totaal anders ingevuld. Waar Rick Sessink als Toon in de vorige versie toch een van de Jordanezen was, is deze Toon echt een buitenstaander, een student die te veel zuipt. Dat geeft een andere dimensie, die erg goed werkt, mede door een overtuigende vertolking. Ook de monoloog in de tweede akte, waarin hij tegen de gewoontes tekeer gaat is indrukwekkend. Rick Sessink is in deze versie overigens Schele Manus, een rol die in 2012 door Job Bovelander werd gespeeld.
De andere nieuwkomer is Dick Cohen, die als de barman ome Gerrit lekker botst met Tante Piet (Ellen Evers), maar verder een aardige kerel is. Vooral als de majoor, een korte rol in de tweede akte, is Cohen lekker op dreef. De nieuwe ensembleleden Esmée Dekker en Maarten Redeker zijn eveneens prima op hun plek.
De Jantjes is een stuk vol nostalgie waarvan je moet houden. Met de uitvoering is in ieder geval ook bij deze reprise niks mis.
