Jennifer Hudson redt Aretha Franklin-biografie Respect ⭐⭐⭐

Tina Turner, Gloria Estefan en Elton John zijn de revue al gepasseerd. En Madonna komt eraan. Biografieën van popartiesten zijn op dit moment razend populair. Tina en Gloria op het musicalpodium. Elton John en straks Madonna in de bioscoop. Aan dit rijtje wordt vanaf vandaag Aretha Franklin toegevoegd: Respect beschrijft het luxeleven van de legendarische soulzangeres in het racistische Amerika van de jaren 60.

Succesvolle soulzangeressen lijken allemaal hetzelfde leven te leiden. Door de week vertoevend op uitgestrekte katoenvelden, elke zondag meegesleurd naar de kerk. Daar beginnen ze schuchter mee te zingen met het kerkkoor, om zich langzaam maar zeker te ontwikkelen tot de luidste zangeres. Al vroeg zwanger vallen zij voor de verkeerde man, die uiteraard voorzien is van losse handjes. En eenmaal beroemd en gevierd zijn er de onvermijdelijke conflicten met op geld beluste platenbazen en de onweerstaanbare verlokkingen van de fles.
 
Het opvallende aan de gefilmde biografie van Aretha Franklin is dat we al deze elementen terugzien. Alleen van de andere kant. Aretha woont niet in een sloppenwijk, maar in een riant vrijstaand huis met genoeg gezond eten. Aretha leeft wel te midden van katoenvelden, maar ze rijdt er in een glimmende auto dwars doorheen, hoofdschuddend uit het raam turend gehuld in een bontjas. Als ze genoeg heeft van het trieste tafereel, draait ze het autoraam dicht.


Copyright 2020 Metro-Goldwyn-Mayer Pictures Inc All Rights Reserved
 
Deze kwinkslag is voor de film een zegen en een vloek tegelijk. Voordat we een zucht slaken bij het zoveelste rags-to-riches-cliché, verbazen we ons over de dure spullen van de familie Franklin. Maar nadelig voor de film is dat Aretha op die manier obstakels heeft die wel meevallen. Toegegeven, haar man slaat haar. Maar collega Tina Turner moest jarenlang huiselijk geweld doorstaan omdat ze economisch afhankelijk van Ike was. Aretha pakt daarentegen met een gevulde portemonnee haar boeltje en neemt haar kinderen mee. Haar platenbaas is eigenlijk een poeslieve man met de beste bedoelingen. Aretha gaat vaak de confrontatie met hem aan om soms onduidelijke redenen.

Dat Aretha’s leven makkelijker is geweest dan dat van Tina, is haar gegund. Maar een film met een held die nauwelijks tegengas krijgt, is weinig boeiend. Terwijl het gegeven van een vrouw van kleur die zich in het racistische Amerika van de jaren 60 kan hullen in een dure bontjas, voor een gedreven filmmaker hét ultieme startpunt is voor een intrigerende film.

Dat Respect met zijn lengte van tweeënhalf uur de kijker toch in de stoel houdt, is vooral te danken aan het vakmanschap van hoofdrolspeelster Jennifer Hudson. Dan is het een uitkomst dat een biografie van een muziekmaker geheel tegen dramaregels in op de raarste plekken wordt onderbroken van zang en dans. Hudsons stemgeluid is anders dan dat van Franklin en ze probeert het ook niet na te doen. Toch staan Hudsons versies van I say a little prayer, You make me feel like a natural woman en de titelsong als een huis. Dat de ooit zo schuchtere American Idol-kandidate ook nog een aardig eind komt met acteren, is een bonus.