Do Not Hesitate van regisseur Shariff Korver was al beroemd ver voor zijn première. De film is de Nederlandse inzending voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film. Toevallig speelt dezelfde Joes in de Nederlandse film die het vorig jaar echt wist te brengen tot de nominatielijst, het Bosnische Quo Vadis, Aida. Beide titels zijn oorlogsfilms op het eerste gezicht heel verschillend – Quo Vadis, Aida is grootschalig, Do Not Hesitate is klein – maar ze hebben hetzelfde diepe effect op de kijker.
Dominosteen
Drie soldaten bevinden zich in een woestijn in een niet nader genoemd oorlogsgebied. Ze hebben de opdracht gekregen om een defecte tank te bewaken totdat een helikopter het voertuig komt ophalen om het te repareren. Het gevaar kan zich in elke hoek verbergen en door een beoordelingsfout schiet een van de drie per ongeluk een geit dood. Niet veel later meldt zich de eigenaar, een jongen van tien, twaalf, die een schadevergoeding claimt. Hij krijgt vijftig dollar, maar daarmee is de kous niet af. Erger nog, het is de eerste dominosteen in een reeks van steeds rampzaliger gebeurtenissen.
Vredestichter
De kracht van Do Not Hesitate zit niet in de aard van de rampen, maar in de interactie tussen de drie soldaten wier bravoure steeds meer afbrokkelt onder de hoogspanning. Mooi om te zien is hoe de keurige en overzichtelijke verdeling van de verschillende karakters, de een is agressief, de ander gelaten, de derde is de verbinder, langzaam maar zeker blenden. De acteurs zijn stuk voor stuk ijzersterk, Spencer Bogaert, Tobias Kersloot en Brauers zelf. Joes Brauers valt het meeste op, omdat hij de dankbaarste rol heeft: aanvankelijk als zachtaardige vredestichter (hij geeft de jongen eten en drinken) zien we hem in elke scène dichter bij het moment komen dat bij hem de stoppen doorslaan.
Epiloog
Een thriller is pas een waardige thriller als muziek en beeld bijdragen aan de spanning. In Do Not Hesitate wordt slim gebruikgemaakt van een 4:3-beeldverhouding om de steeds benauwdere sfeer te benadrukken. En hoe kort de film ook is, Do Not Hesitate ziet ook nog ruimte in die spaarzame 91 minuten om naast louter spanning ons ook in een uitgebreide epiloog nog een indrukwekkende les over oorlog en vooral het ingezette kanonnenvlees te lezen. De camera is overduidelijk smoorverliefd op Joes Brauers, vanaf de allereerste scène op zijn jongenskamer tot aan de laatste verraden de beelden een haast anatomische nieuwsgierigheid naar de acteur.
Ondertussen kan het publiek vaststellen dat Joes een veelbelovende camera-acteur is. Straks in Dagboek van een herdershond staat hij samen met tientallen collega’s en tal van toeters en bellen op een enorm toneel. Hoe hij zich daartussen staande houdt en hoe hij twaalf jaar na Kruimeltje gaat zingen, zal ons benieuwen.
(Foto’s: September Film)
