Alex is het zat. Als hij na een kortstondig avontuur met zijn zoveelste fling weer eens geghost wordt, besluit hij de lomperik lik op stuk te geven. Maar helaas, per ongeluk spreekt Alex de voicemail van een vreemde in. De voicemail is van de argeloze Bruno, qua karakter het tegenovergestelde van Alex. Alex is een vrolijke, fitte barman die trots is op zijn indrukwekkende bodycount. Bruno is een houterige architect die een rustig leven leidt.
Ook al is geghost worden een van hun weinige overeenkomsten, belt Bruno terug, waarop de mannen besluiten elkaar te ontmoeten. Ze belanden dan wel in bed, maar de volgende ochtend komen de dilemma’s. Vertrekken of blijven? Terugbellen of wachten tot de ander initiatief neemt?
De Spaanse Netflix-komedie Smiley werd in bepaalde kringen warm ontvangen, eindelijk weer eens een romcom rond gays. En dan ook nog een romcom die zich met veel fanatisme houdt aan de tradities van de romcom: het moeizame maar komische aftasten tijdens de eerste date, de verwijdering na het enthousiaste begin, het dreigende vertrek van een van de geliefden naar een ver oord en de laatste overtuigingspoging terwijl het vliegtuig al aan het boarden is.
De Queen’s English Theatre Company brengt nu een Engelstalige toneelversie van de tv-serie. Terwijl de oorspronkelijke versie de kijker overlaadt met razendsnelle dialogen als op het stampende ritme van o zo Spaanse castagnetten, klinkt de Engelse versie aanmerkelijk bedaarder. Bovendien concentreert het toneelstuk zich volledig op de romance tussen Alex en Bruno. De meeste bijfiguren zijn geëlimineerd, met als gevolg dat de twee mannen veel eenzamer zijn. Dat maakt de hoofdpersonen stukken kwetsbaarder en daarmee sympathieker. Terwijl we rond aflevering 3 van de Netflix-serie na die oneindige woordenstroom en de zoveelste kibbelpartij even op adem moeten komen, wordt in het theater het verhaal juist steeds interessanter.
Dat neemt niet weg dat regisseur Mark Winstanley zich realiseert dat Smiley een komedie moet blijven en scènes invoegt die ons aan het lachen proberen te maken. Soms zijn die geslaagd, de onderbrekingen waarbij de hetero’s in het publiek rechtstreeks worden aangesproken en worden voorzien van noodzakelijke weetjes over poppers en andere gay parafernalia. Op andere plekken zijn ze minder, zoals de weinig originele, voorspelbare passage over de verschillende soorten mannen die je kunt tegenkomen op Grindr.
Maar toch, ook al zijn we de afgelopen jaren getrakteerd op meer gay romcoms (Bros, Spoiler Alert), moeten we elke poging prijzen. Deze Engelse Smiley vernieuwt het romcomgenre dan wel ook niet, maar door aan die tradities juist braaf te gehoorzamen en daarin plompverloren twee verliefde mannen neer te poten beleeft de kijker iets verrassend nieuws. Bovendien laat deze Engelse Smiley ons kennismaken met twee talentvolle acteurs, Rodney Giano en Ties Jansen. Ze laten ons lachen, ze laten ons huilen.
