My Fair Lady vertelt het romantische verhaal van het eenvoudige meisje Eliza Doolittle die door professor Higgins tot een echte dame wordt opgeleid zodat zij in hofkringen niet wordt herkend als een meisje uit een sloppenwijk. Dit allemaal naar aanleiding van een weddenschap die Higgins afsloot met zijn goede vriend Kolonel Pickering. Higgins neemt Eliza in huis om haar les te geven en langzaam ontstaat er een intense relatie tussen de elitaire professor en het vrolijke bloemenmeisje.
Sou dat nou niet salig zijn
De rol van Eliza Doolittle wordt gespeeld door Celine Purcell. Voor Celine een rol waarbij ze alles uit de kast mag halen en ze heeft zich dan ook goed voorbereid. Niet alleen heeft ze extra zanglessen genomen, ook werd Simone Kleinsma ingeschakeld om haar les te geven in het plat Amsterdams. Het is leuk om Celine eens in een andere rol te zien dan dat we van haar gewend zijn. Met name in de 1e acte is ze lekker pinnig en ordinair en tiert ze er lustig op los tegen Higgins. Maar helaas is haar accent niet overtuigend. Het klinkt te geforceerd en echt plat Amsterdams is het niet. Of de regisseur er ook voor heeft gekozen om het accent echt Amsterdams te laten zijn is niet geheel duidelijk. Het verhaal speelt zich af in Londen, dus het doet er ook niet zo heel veel toe dat het accent niet Amsterdams klinkt. Maar feit blijft dat het niet natuurlijk klinkt en dat ze soms moeite heeft, met name tijdens de zang, om het accent vol te houden. Als Eliza eenmaal de omslag gemaakt heeft van straatmeid naar een echte dame, dan merk je meteen dat deze kant van de rol Celine veel makkelijker afgaat, met name qua zang. In de nummers ‘Het Spaanse Graan’, ‘Kom terug en dans met mij’ en ‘Zonder jou’ kan ze laten zien wat ze vocaal in huis heeft en dan staat ze er ook als een huis.
Thom Hoffman maakt met My Fair Lady zijn musical debuut. Hij speelt de rol van Professor Higgins. Een vrij pittige rol want Higgins staat bijna de hele avond op het podium en heeft behoorlijk veel tekst. Het gaat Tom erg goed af, hij is lekker sarcastisch, super arrogant en zelf ingenomen, recht voor zijn raap en doet qua onbeschoftheid niet veel onder voor de straatschoffies, behalve dat hij dan wat beter articuleert. Aan zijn zang moet echter nog wat gewerkt worden want dat klinkt meer als gesproken tekst dan dat hij zingt.
Goede vriend van Higgins is Kolonel Pickering gespeeld door Hugo Haenen. Jammer genoeg een erg kleine rol. Pickering is wel veel op het podium aanwezig, maar heeft weinig tekst en wel gesteld een half solo nummer. Je vraagt je dan soms ook af wat de toegevoegde waarde van het karakter is. Niets ten nadele van Hugo hoor, maar hij heeft veel meer in zijn mars dan dat hij in deze rol kan laten zien.
Een andere relatief kleine rol, maar wel eentje die voor een hoop gezelligheid zorgt, is die van Alfred P. Doolittle gespeeld door Bob Fosko. Het is niet alleen een erg humoristische rol waarbij er flink tegen het ‘burger fatsoen’ aan geschopt wordt, ook zijn nummers ‘As het effe kan’ en ‘Als ik straks de kerk maar haal’ zorgen ervoor dat de zaal volop meeklapt.
Je bent fantastisch
Iemand die op de premi�re avond waarschijnlijk zeer ontspannen in de zaal heeft gezeten omdat de ergste stress een paar weken ervoor heeft plaatsgevonden, is Cocky van de Huikelom . Zij ontwierp de kostuums voor My Fair Lady. Haar inspiratie haalde ze uit kostuumboeken, films en fotoboeken van die tijd. Een van de aspecten waar Cocky zich flink op mocht uitleven zijn de hoeden. Aangezien er niet zo heel veel musicals zijn met hoeden heeft ze voor My Fair Lady lekker kunnen uitpakken. Van kleine zwarte dameshoedjes, tot petjes van straatschoffies tot uitbundige en vooral grote hoeden die de creme de la creme van de Engelse Adel draagt tijdens de paardenraces op Ascot.
Je zou kunnen denken dat My Fair Lady wat te oubollig is voor deze tijd, maar niets is minder waar. Het is een voorstelling vol humor en die zit dan vooral in de gesproken teksten. Ook de taal zelf wordt flink op de hak genomen als Eliza tijdens de paardenraces op Ascot met de rijke lui een conversatie probeert gaande te houden. De articulatie is zeer overdreven, maar werkt wel erg lachwekkend.
Daarbij heeft My Fair Lady ook een aantal zeer sterke en aanstekelijke nummers waardoor de voorstelling nog lang in je hoofd blijft hangen.
Enig puntje van kritiek is misschien dat de voorstelling wat lang duurt, met name het einde van de 2e acte. Daar had best wat meer vaart in gemogen.
Neemt niet weg dat het een vermakelijke avond uit is en dat Stage Entertainment een goede keuze heeft gemaakt om deze voorstelling weer uit het stof te halen.
