Wat moet je je in hemelsnaam voorstellen als je kaarten gaat halen voor ‘Het Sprookjesbordeel’?
Dat wisten Ronny en ik dus ook niet, maar dat maakte het wel des te spannender.
Bij het Sprookjesbordeel zit je niet een zaal met mensen, er is geen enorme cast; het is zelfs 1 op 1, of in mijn geval 2 op 1 theater! Je wordt ontvangen door iemand van het theater, die zet je in een lift met stoeltjes neer. Er staat een bakje met 4 verschillende kaartjes; een mannenmond, een vrouwenmond een mannen-en vrouwenmond en een vraagteken.
Je kiest een kaartje en vanaf dat moment wordt je meegeleid naar het Sprookjesbordeel.
Iemand van het Toneelhuis haalt je op en brengt je naar een kooi (!) met een bed erin. Daar mag je op gaan liggen en je ogen worden meteen bedekt.
Vanaf dat moment ben je dus aangewezen op je overige zintuigen. Al gauw hoorde ik dat diegene die mij opgehaald had de kooi uitliep en dat er iemand anders binnenkwam.
Overigens had ik gekozen voor de kaart met de mannen-en vrouwen mond. Voordat ik het wist had ik een man aan mijn bed zitten die in mijn oor begon te ademen en zijn verhaal begon te vertellen. Halverwege kroop er een vrouw naast me op het bed die het verhaal overnam en voordat ik het goed en wel wist, was ik in een soort van trio beland!
Om en om fluisterden zij hun verhaal in mijn oren, en net als je goed en wel gewend bent aan het idee van een trio is het al weer afgelopen.
Het fluisterend vertellen, de ietwat sensuele aanrakingen, het visualiseren van de beelden die je toegefluisterd worden, het afhankelijk zijn van je zintuigen en het niet weten wie er aan je bed zitten, maaken het Sprookjesbordeel een hele aparte ervaring!
Al met al duurt het maar een half uur, maar het wel een ‘voorstelling’, een ervaring die je gewoon moet gaan beleven als dit Sprookjesbordeel bij jou in de buurt komt!
