Sterrencast schittert in sfeervolle Nine

Dat de Oscar voor haar prestatie in “La vie en rose” niet uit de lucht kwam vallen, bewijst Marion Cotillard als Guido’s fragiele en tegelijkertijd krachtige vrouw “Luisa”. Ze is een plaatje om naar te kijken en wordt alleen maar mooier als ze haar stem daarbij laat horen. Ook Nicole Kidman hoorden we al eerder zingen (“Moulin Rouge”). Hier is zij het die als zijn muze (steractrice “Claudia Jenssen”) Guido als eerste loslaat in het prachtige “Unusual way”. Penélope Cruz is als Guido’s minnares “Carla” naief en sexy tegelijkertijd. Haar solosong is een lust voor het oog, al kon de hulp van moderne studiotechnieken in haar geval voor het oor waarschijnlijk geen kwaad.

Maury Yeston (“Titanic”) is verantwoordelijk voor de prachtige muziek die voor het eerst in de originele Broadway productie van 1982 te horen was. Die productie won maar liefst 5 Tony’s, waaronder die voor beste musical. De revival (2003 met Antonio Banderas) wist er nog eens 2 te verzilveren. Voor deze filmversie werden enkele songs uit de musical weggelaten om de voortgang van het verhaal niet op te houden. Anderzijds kregen sommige personages een nieuw nummer toebedeeld om hun karakter meer volume te geven. Ook zijn er her en der wat aanpassingen in de arrangementen. In zijn geheel genomen werkt dit prima. Het kleine slaapliedje “Guarda Luna” dat “Mamma” Sophia Loren — zij is alleen al vanwege haar belichaming van “Italië” op haar plek in deze film- voor haar negenjarige zoontje zingt, past beter bij haar en haar stem dan dat de hoge sopraansolo uit de musical dat zou doen. Ook het nieuwe “Take it all” dat Cotillard vertolkt om uiting te geven aan hoe leeggezogen door Guido ze zich voelt, is krachtig en voegt wat toe. Het enige nieuwe nummer dat ietwat uit de toon valt is “Cinema Italiano” dat Kate Huson als Vogue-journaliste “Stephanie” mag uitvoeren. Hudson blijkt over onverwachte vocale kwaliteiten te beschikken en de scene op zichzelf is een plaatje. Toch doet het nummer verhaaltechnisch en muzikaal wat gekunsteld aan.

Nine, gaat over volwassen worden en dus over loslaten. En het gaat over het kind in ons, dat sà³ms onze bescherming nodig heeft en sà³ms juist ons de weg wijst. En over hoe belangrijk het is dat die twee met elkaar overweg kunnen. Regisseur Rob Marshall weet die balans prachtig weer te geven en zelf ook aan te houden. De film ademt van begin tot eind stijl en klasse uit, gaat echter nergens over de top of juist de sentimentele afgrond in. Met dit —vooral visueel- wonderschone eerbetoon aan Fellini en de Italiaanse cinema verdringt hij zijn met Oscars overladen “Chicago” naar de achtergrond. De musicalliefhebber krijgt er een pareltje bij in de collectie. Hopelijk weet ook het grote publiek de weg naar deze prachtige film te vinden. Dat zou in ieder geval een behoorlijk prikkel voor de Nederlandse theaterproducten kunnen zijn om weer eens met een musicalversie van dit stuk te komen.

Nine is vanaf 18 februari in de Nederlandse bioscopen te zien.