Een paar bekendere musicaltitels als Beauty & the Beast en Legally Blonde staan op de erelijst van KotéKoer, maar ook veel Vlaamse primeurs, zoals de Styles & Drewe stukken Soho Cinders en Peter Pan. Stukken die zelf werden vertaald en keer op keer een sterk resultaat opleverden. Ook ditmaal werd de hand gelegd die niet eerder in het Nederlands werd opgevoerd: de off-Broadway musical The Hello Girls. Het is een voorstelling over een vergeten onderdeel van een stuk belangrijke historie. Aan Nederland ging de Eerste Wereldoorlog voorbij, en is er relatief weinig over bekend. Maar in een groot deel van Europa is het de Grote Oorlog; ook in België stierven velen in de loopgraven. Waar we in de tijd van mobiele telefoons niet bewust bij stil staan is dat ruim honderd jaar geleden de communicatie nog allemaal handwerk was. Lijnen werden verbonden door telefoonoperatoren. En als er in een oorlog iets belangrijk is is het natuurlijk communicatie. Deze musical is gebaseerd op de dagboeken van een groep dames uit Amerika, die in de oorlog die dit werk deden.
In die tijd is het leger een mannenwereld; een vrouw hoort er simpelweg niet in thuis. Toch besluit het Amerikaanse leger begin 1918 voor hen een vacature uit te schrijven voor de rol van operator. Belangrijke eis is het spreken van Frans, want in de communicatie gaat er op dat vlak veel mis, of ontstaat er vertraging. De vijf vrouwen in dit stuk worden aangenomen voor deze rol. Hoofd van het team is Grace Banker, die het werk al jaren doet en er een kei in is. Ondanks dat het een deel was van een eerdere opleiding is haar Frans niet geweldig, Dit is de reden waarom ze de coördinerende rol krijgt. Ieder van de dames heeft zo zijn eigen reden om dit te willen: van avontuur tot het helpen van het originele vaderland en zelf wat doen in plaats van ongerust thuiszitten, wachtend op bericht van haar man uit het leger. Dat deze beslissing van hogerhand tot veel onbegrip, wantrouwen en afkeur leidt in de gelederen van het leger zal niet verbazen; van betutteling is dan ook zeker sprake. Ze worden dan ook lang in het relatief veilige Cantigny gestationeerd, iets wat niet goed bij hen valt. Maar de roep om naar het front te mogen gaan is lang aan dovenmansoren gericht: vrouwen horen daar niet. Over dat standpunt lijkt iedereen die er wat over te zeggen heeft het eens, al verschilt de reden waarom heel erg. Al krijgen ze uiteindelijk hun zin en komen ze terecht tussen afweergeschut en granaten.
Hoewel de afzonderlijke scènes niet vooraf worden gegaan met een ‘lief dagboek’ heeft de voorstelling wel een dagboekstructuur. Dat betekent dat het verhaal schetsmatig wordt verteld en er op een aantal momenten geen organische overgang is, Sommige situaties en gebeurtenissen komen zo soms uit de lucht lijken te vallen. Je zou overigens kunnen betogen dat dit toepasselijk is tussen de bommen en de kogels van het afweergeschut. Een ontmoeting met een Duitse krijgsgevangene krijgt bijvoorbeeld geen introductie en geen vervolg. De boodschap van de scène is overigens misschien wel de meest actuele en indringende van de hele voorstelling; de link met het nu is snel gelegd. Nadeel is dat bijvoorbeeld een romance niet echt uitgespeeld wordt, maar dat we zo wat afstand tot de personages behouden. Soms vraag je je ook af hoe onnozel ze kunnen zijn, zoals bij het kwartier maken aan het front. Voor weinig mensen is het leger verder weg dan voor mij, maar zelfs ik had de reprimande in mijn hoofd die de groep vervolgens ook krijgt. Dat het onderwerp serieus is wil overigens niet zeggen dat het allemaal ernst is: er zijn genoeg komische momenten. Het is tenslotte het echte leven van echte mensen.
The Hello Girls is een echt ensemblestuk. Iedereen is belangrijk en de hele cast doet het geweldig. (De rolverdeling is onder dit artikel vermeld.) De invulling van hun personages, of ze nu doorlopend deel uitmaken van het verhaal of slechts een enkele scène te zien zijn is goed. Ze zij allen levensecht, ook al houden sommigen er zeer conservatieve denkbeelden op na. Die waren 100 jaar geleden nog gemeengoed, en zijn heden ten dage helaas nog niet volledig verdwenen. De dikwijls toch behoorlijk complexe liedjes worden uitstekend vertolkt, en zelfs in een moment van nood, als een micro niet helemaal meewerkt, wordt ter plekke professioneel opgelost. In het programmaboekje (zelfs dat is er weer) wordt vermeld dat hun lat gevoelsmatig hoog ligt en de eerlijkheid gebiedt te zeggen: die ligt bij mij voor deze vereniging ook hoog. KotéKoer is sinds de oprichting (en eigenlijk het jaar ervoor al, tijdens hun start met Honk! onder de vleugels van een andere vereniging) een van de beste amateurverenigingen van België, waar ik inderdaad bij elke voorstelling hoge verwachtingen heb. Verwachtingen die nooit niet worden waargemaakt en hoe onmogelijk dit soms ook lijkt, zelfs worden overtroffen.
De muziek is heeft invloeden Ragtime en jazz, hoewel er zeker ook enige algemeen toegankelijker songs in zitten. Op vele streamingdiensten is het originele album terug te luisteren voor wie een indruk wil krijgen. In tegenstelling tot beelden op youtube is er bij deze voorstelling een apart orkest onder leiding van Ruben Vanden Broucke, dat, geheel in lijn met eerdere voorstellingen, zich voorbeeldig van deze zaak kwijt.
Het decor bestaat uit een aantal rijen immense archiefkasten, die zijwaarts kunnen bewegen. Tussendoor worden essentiële decorstukken opgereden zoals de schakelborden waarop de dames werken. De scènewisselingen lopen op rolletjes. Op de achterste kastenrij worden afbeeldingen geprojecteerd uit de dagboeken, met maand en jaartal. Deze zijn voor mij niet altijd goed te zien, maar daar waar dat wel zo is, geven ze een extra verduidelijking van de scène. Menige kleine professionele producent zal jaloers worden bij het zien van dit decor.
Met The Hello Girls geeft KotéKoer dus andermaal een uitstekend visitekaartje af.
De speelperiode is helaas nog kort. De laatste voorstelling is alweer op 15 september. Locatie is het knusse CC De Dijk in Brugge.
The Hello Girls wordt gespeeld door: Floortje Joosten (Grace Banker), Zoë Nicasie (Suzanne Prevot), Joke Dumarey (Helen Hill), Lotte Cools (Bertha Hunt), Paulien Vandaele (Louisa LeBreton), Stan Sabot (kapitein Joseph Riser), Pieter Roets (generaal John Pershing), Sam Maes (Matterson en andere rollen), Bob Oeyen (diverse rollen) en Sven Vanrietvelde (diverse rollen).
