Oudewater staat deze twee weken in het teken van The Sound of Music. Tot en met zaterdag 23 april is sporthal de Noortsyde omgetoverd tot een heus theater. Het is een bekend verhaal. Natuurlijk, het verhaal van de musical, maar ook het steeds moeten uitstellen vanwege corona. En zo kan het gebeuren dat deze amateurs in hetzelfde theaterseizoen dezelfde titel spelen als professionals. Als we beide producties op insteek vergelijken, blijft deze voorstelling dichter bij het bronmateriaal en invulling van de rollen> Zo appelleert deze aan de charme van de titel, die de mensen al decennia weet te betoveren. Er zit wel één eigenaardigheid in, maar daarover later meer.
Wat kunnen we nog vertellen over The Sound of Music. Vooruit, er zijn altijd mensen die het verhaal nog niet kennen. Het is 1938, en het opkomende nazisme zorgt in Oostenrijk voor flinke spanningen. In deze tijd moet postulante Maria haar beschermde omgeving van het klooster verlaten en de wereld ontdekken. Ze wordt gouvernante van de zeven kinderen van kapitein Georg von Trapp, trots Oostenrijker die niets van Duitse inmenging moet hebben. Deze man is nauwelijks thuis – zijn kinderen doen hem te veel aan zijn overleden vrouw denken – en verblijft veel bij Elsa Schräder, de beoogde huwelijkskandidate. Een man van discipline, die zijn kinderen met een fluitje roept. Dit veroorzaakt meteen een botsing met Maria, die het anders wil doen, en zo ook vrijwel meteen de harten van de kinderen verovert. Zelfs de zestienjarige Liesl, die verliefd is op postbode en vindt dat ze geen gouvernante nodig heeft, weet ze om te turnen. Ze laat ze spelen en zingt met ze. En dan is er de charmante oom Max, sjacheraar en profiteur van de voorzieningen in huize von Trapp, en geliefd bij de kinderen. Hij organiseert een muziekfestival en wil dolgraag dat de kinderen mee gaan doen, iets wat hun vader absoluut niet wil. Er blijken echter grote veranderingen aan te komen, als er chemie blijkt te zijn tussen Maria en de kapitein, en de Anschluss een feit wordt.
The Sound of Music heeft een prachtige opening met een nonnenkoor, die voortreffelijk wordt vertolkt. Beginnend met acht nonnen, waarna er steeds meer bijkomen, krijg je het gevoel alsof er geen einde komt aan de toestroom, wat het ook nog eens tot een schitterend plaatje maakt. Bij haar entree weet Marijn van Amstel-Okkerman je meteen te overtuigen als de wat dromerige novice Maria. Waar veel rollen dubbel zijn bezet heeft zij twee weken lang een professioneel speelschema – de vijfde voorstelling in vijf dagen en de zesde deze zelfde avond - wat extra respect verdient bij zo’n zware rol. Geo van Heijningen heeft als kapitein von Trapp een fraaie ‘Edelweiss’ in huis. De kinderen von Trapp bij deze voorstelling spelen en klinken geweldig (Thomas van Gent, Tessa Slootjes, Tim Kuiper, Susanne Metsch, Lizzy Ricken en Fien de Groot) , met een fantastische Liesl (Koosje Bunnik). De opening van de tweede akte geeft Christianne Terlouw als moeder overste de gelegenheid haar zangkwaliteiten en stembereik te laten zien met een schitterende vertolking van ‘Hoe hoog de berg lijkt’ (Climb every mountain). Het enthousiasme van de gehele cast is aanstekelijk, hoewel natuurlijk niet iedereen een carrière in de showbusiness is misgelopen.
Het decor is heel eenvoudig, en leunt sterk op de uitstekende projecties die de diverse locaties verbeelden. Deze worden dan aangevuld met rekwisieten, wat een in zijn totaliteit mooi podiumbeeld oplevert. Het gebruik van een professionele muziekband had een muzikaal strakkere voorstelling opgeleverd, maar het live-orkest, zichtbaar door een zijwand van deuren met veel glas, zorgt wel voor een sfeervol geheel.
Bij het spelen van klassieker is altijd de vraag in hoeverre je hier nog dingen aan mag veranderen of toevoegen. Natuurlijk, je mag als festival-act best een komisch koebellen-nummer uit AltenWasser laten komen, of oom Max, gespeeld door een Coop-supermarkteigenaar, een zin met coöperatieve samenwerking laten uitspreken, om eraan toe te voegen dat dit geen reclame is. Maar kapitein von Trapp vooruit laten kijken naar 2022 voelt nogal geforceerd en not done. Tegelijkertijd levert het prachtige, ontwapenende, breekbare en emotionele versie op van ‘Edelweiss’, als de felrode Nazivlaggen veranderen in gehavende versies van de Oekraïense, in zacht geel en blauw. Kippenvel gegarandeerd, tranen optioneel. In dit geval dus een gevalletje voordeel van de twijfel, waar een aantal keuzes in de nationale tour versie dat zeker niet hebben gekregen.
Na Ciske de Rat in 2019 heeft Treatief weer een mooie, groots opgezette voorstelling gemaakt. Wederom in een regie van Dennis de Groot wordt het maximale gehaald uit deze spelersgroep, die zo lang heeft moeten wachten tot ze eindelijk mochten spelen. Woon je in de buurt, ga dan kijken. Je doet er hen en jezelf veel plezier mee.
