Tick Tick Boom! is de “andere” musical van de betreurde Jonathan Larson (1960-1996) die postuum bekend werd met RENT. De show stamt van ervoor en begon als “rock monoloog” in 1991, uitgevoerd door de componist zelf. Na zijn dood en het ongelooflijke succes van RENT werd de voorstelling bewerkt tot een stuk voor drie acteurs en liep het met redelijk succes Off Broadway (met Raul Esparza) en in het Londense Menier Chocolate Factory (met Neil Patrick Harris).
Tick Tick Boom! vertelt het verhaal van Jonathan, een jonge componist die vlak voor zijn dertigste verjaardag wanhopig op zoek is naar succes, maar vooral naar zichzelf. Het stuk is sterk autobiografisch: Larsons passie voor muziektheater, zijn drang naar vernieuwing en honger naar succes blijkt uit bijna elke scene. Zijn idool Stephen Sondheim speelt een grote rol. Niet alleen heeft Tick Tick Boom! wel wat weg van Sondheim’s Company; er zit ook een geweldige pastiche op zijn “Sunday in the Park” in. In de voorstelling was Jonathans vriendin Suzan ooit danseres, maar geeft tegenwoordig les, terwijl zijn beste vriend Michael het acteren heeft ingeruild voor een goedverdienende baan bij een reclame bureau. In de week voor zijn dertigste verjaardag moet Jonathan beslissingen nemen: moet hij doorgaan met zijn moeizame artistieke zoektocht naar vernieuwend muziektheater, of toch kiezen voor een gezin met Suzan en een baan als die van Michael?
In de versie van nieuwe producent Bastiaan Roeters wordt het New York van eind jaren 80 verruild voor het Amsterdam van 2014. Dit werkt meestal heel redelijk, al is het vreemd om de hoofdpersoon te laten wachten op telefoon van Henny Vrienten in plaats van Stephen Sondheim (toch een klein klasse verschilletje qua muzikaal voorbeeld…) en hem te laten dromen over zijn producties op het Leidseplein in plaats van kijkend naar de reclames op Times Square. In de oorspronkelijke versie speelt een HIV infectie een belangrijke rol; dat is in het huidige Amsterdam natuurlijk geen levensbedreigende ziekte meer. Maar verder blijkt uit de bewerking en vertaling van regisseur Koen van Dijk dat de show de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan. De muziek van Larson doet natuurlijk denken aan RENT, maar laat vooral zien hoe veelzijdig hij als componist was. Hij schakelt moeiteloos van country naar rock naar powerballad. Eeuwig zonde dat hij zo jong gestorven is, wie weet wat hij allemaal nog voor moois had kunnen maken.
De cast van drie personen weet moeiteloos te overtuigen. John Vooijs is misschien niet de eerste aan wie je denkt bij een twijfelende componist, maar hij speelt en zingt zijn rol met verve. Hij heeft de vertelrol en heeft precies de goede dosis arrogantie om van Jonathan een interessante man te maken (want om eerlijk te zijn: die is wel heel erg met zichzelf bezig). Hij heeft het juiste rock-randje voor een score als deze en heeft, na een moeizame eerste vijf minuten, een lekker naturel qua spelen. Naast hem krijgen Renée van Wegberg en Sander van Voorst tot Voorst alle ruimte om te stralen. Hun (dubbel)rollen zijn wat vetter aangezet door de regie en ze buiten die volledig uit. Van Wegberg maakt indruk in de weergaloze solo “Kom bij je Zinnen”, zonder twijfel de sterkst vertolkte powerballade van het seizoen. Van Voorst tot Voorst is ontroerend als zijn personage moet inzien dat zijn leven een totaal andere wending neemt dan verwacht.
Tick Tick Boom! is de eerste voorstelling van Tresore Producties; een initiatief van Bastiaan Roeters. Het is fantastisch om een nieuwe producent te hebben die durft in te zetten op kleinschalige kwaliteit. Tick Tick Boom! is Roeters eerste musicaldroom, een keuze die zeker niet voor de hand ligt en in het huidige musicalklimaat een groot risico met zich meebrengt. Het is juist dan fijn om te kunnen constateren dat zijn inspanning in ieder geval op artistiek gebied volkomen geslaagd is. De show ademt passie voor theater en doet je verlangen naar meer. GAAT DAT ZIEN!
De Dailymotion-versie van deze reportage:
