Dat is allemaal te danken aan zijn schepper Jon van Eerd. Terwijl we bij zijn vorige editie (Harrie neemt de benen) het gevoel kregen dat sleetsheid zich van de vertrouwde formule meester aan het maken was, revancheert Jon van Eerd zich triomfantelijk met Zo vader zo zoon!
In het stuk heeft Harrie Vermeulen zijn intrek genomen in het huis van zijn zoon Harrie junior (Joey Schalker). Hij heeft zijn kniebanden gescheurd en revalideert een paar maanden in een rolstoel. Dit blijkt een dekmantel. Harrie wil namelijk dichter bij zijn zoon zijn, omdat hij een stokje wil steken voor de avances die personal assistant Charissa (Nandi van Beurden) maakt richting haar baas Harrie junior. Van ware liefde is geen sprake, hooguit bewondering voor Juniors status en geld. Harrie senior bedenkt allerlei plannen om Charissa in een kwaad daglicht te stellen.
Allereerst profiteert de voorstelling van een verrassend rijk script dat de aandacht van het publiek tot aan de slotgrap feilloos vast weet te houden. Weg zijn de knotsgekke, absurde situaties van eerdere Harrie Vermeulen-edities. Die waren regelmatig te mal om nog leuk te blijven. Hiervoor in de plaats zien we veel alledaagser situaties. Die keuze dwingt scriptschrijver Van Eerd de humor van de zotte taferelen te verplaatsen naar het microniveau van de dialogen. Die zijn ronduit geestig, zijn voor Van Eerds doen behoorlijk talig en doen denken aan de aanstekelijke uitspraken van die goedgebekte sitcompersonages uit de gouden glorietijd van de Amerikaanse tv-comedy’s. Waarbij Jon van Eerds Harrie Vermeulen het meest doet denken aan de meedogenloze punchlines die Dorothy Zbornak uitdeelde in heel goede afleveringen van The Golden Girls.
Vonken
Maar met een goed script alleen kom je er niet bij een avondvullende voorstelling. Daar heb je goede acteurs bij nodig. Zo is daar Nandi van Beurden, we weten al een paar jaar hoe geweldig deze musicalactrice is, maar tot nu toe speelde zij kranige, in- en intens goede mensen. In Zo vader zo zoon is haar Charissa een regelrechte haaibaai, met ambities die niet in de haak zijn. Van Eerds script is zó genereus naar deze Charissa en geeft haar bijna evenveel podiumtijd als hoofdkarakter Harrie. Nandi van Beurden neemt die plek dankbaar in, maar vooral heel vaardig. Voeg daaraan toe dat een laat maar nieuw elan in Van Eerd de acteur is ingetreden en je krijgt heerlijke confrontaties tussen deze twee tegenpolen waar de vonken van afvliegen. Confrontaties die af en toe zelfs heel Hollywoods (lees Julia Roberts versus George Clooney in Ticket to Paradise) overkomen, in de beste zin des woords. Joey Schalker, die Harrie junior speelt, heeft weliswaar een eerste akte waarin hij vooral onwetend is en alle humor zich vooral buiten hem om afspeelt. Maar als hem op twee derde van het stuk de schellen van de ogen vallen, eist Schalker zijn eigen deel van de roem heel trefzeker op. Natuurlijk geeft Jon van Eerd de trouwe Harrie Vermeulenfans een paar knotsgekke situaties, maar die beperken zich tot twee verkleedpartijen die wonder boven wonder prima passen in het verhaal.
Met Zo vader zo zoon heeft Jon van Eerd zijn alter ego Harrie Vermeulen een waardig afscheid gegeven. Het moet niet gekker worden, maar we gaan Harrie echt een beetje missen.
