Uitgestelde Londense première. Ziekte van de componist. Hoofdrolspeler die kort na de première door ziekte wegvalt. Vertraagde transfer naar Broadway. Het lijkt erop dat de sterren niet gunstig staan voor Lloyd Webber’s Love Never Dies. Toch zullen het niet die ongunstige sterren noch de muziek van Lloyd Webber zijn waar dit vervolg op The Phantom aan ten onder zal gaan. Het is het gezochte en vaak onnodig gecompliceerde plot dat de musical de das om doet.
De verwarring begint al bij de openingsscène. Onder de sfeervolle tonen van The Coney Island Waltz, wordt er een sprongetje terug in de tijd gemaakt. Wie dit sprongetje om welke reden maakt zal echter voor menig toeschouwer een vraagteken zijn. Hetzelfde gebeurt even later nogmaals bij de uitnodigingsbrief die The Phantom aan Christine stuurt: het is zelfs voor een toeschouwer die de voorloper heeft gezien, lastig te volgen wat er precies waar gebeurt op dit punt in het verhaal. Meest storend is de verwarring echter bij één van de sleutelscènes van de voorstellling: het moment waarop Christine de door The Phantom geschreven titelsong uitvoert. Dan haalt de onduidelijkheid voor wie en waarom ze dit nummer nu eigenlijk zingt alle emotie uit de prachtige song. Doodzonde. Ook in de slotscène, toch niet de onbelangrijkste, moet de bezoeker gissen naar wat nu exact de motieven zijn. In het beste geval kun je ervan zeggen dat Meg hierin op zijn minst ietwat buitenproportioneel reageert.
Het verhaal speelt zich dus af op Coney Island. Een pretpark bij New York, waar The Phantom na zijn vertrek uit de Parijse Opera is neergestreken. Met hem meeverhuisd zijn Madame Giry en haar dochter Meg: de ster van de show Phantasma die dagelijks op Coney Island wordt opgevoerd. Het is voor deze show dat The Phantom Christine Daaé - inmiddels uitgegroeid tot de diva van de Parijse Opera- een uitnodiging stuurt om een door hem geschreven lied te komen vertolken. Christine gaat op de uitnodiging in en reist samen met man Raoul en zoon Gustave per boot af naar New York. Een beslissing die noodlottige gevolgen zal blijken te hebben.
De gekozen locatie voor dit vervolg, de kermis van Coney Island, leent zich natuurlijk bij uitstek voor fraaie decors en betoverende kostuums. Op dat punt is er duidelijk niet bezuinigd op de show. Enkele scènes, zoals de proloog en die in de Phantom’s verblijf “The Aerie” , zijn beeldschone plaatjes. Helaas is dat ook wat het blijft: prachtige plaatjes waar de toeschouwer zich aan vergaapt zonder geraakt te worden door het gebeuren wat zich tussen die pracht en praal afspeelt. Kwam Ben Elton (die samen met Lloyd Webber aan het script werkte) in We Will Rock You nog net weg met de magere verhaallijn, voor Love Never Dies is het verhaal dat hij uitgewerkt heeft niet alleen te mager en gezocht het is ook nog eens op vele punten volstrekt onbegrijpelijk.
