Zal de liefde toch sterfelijk blijken ?

Dan kan de muziek nog afkomstig zijn van de meest gevierde musicalcomponist van de vorige eeuw, dan kunnen de scènes op zichzelf nog zo prachtig zijn: als de toeschouwer niet betrokken is bij de personages waar het verhaal om draait, ontbreekt het de voorstelling aan een hart. Dat schijnt het creatieve team zich na de gemengde kritieken in de Engelse dagbladen ook te realiseren. Reeds eerder werd bekend gemaakt dat er aan show gesleuteld zal worden voor haar -inmiddels ook al weer uitgestelde- Broadwaypremière. Het lijkt echter onbegonnen werk om daarmee het kernprobleem op te lossen. Waar de toeschouwer in het orgineel kon meegaan in de naïviteit van Christine, de charme van Raoul, de strenge rechtvaardigheid van Madame Giry en het verdriet van The Phantom laten al deze karakters hem in het vervolg koud. Sterker nog: het is niet alleen dat de karakters niet weten te raken, hun motieven zijn vaak volledig onduidelijk. Daar zal geen herschrijving verandering in kunnen brengen, tenzij men het hele verhaal overboord gooit en simpelweg van voren af aan begint, maar dat lijkt een utopie.

Ondanks het jammerlijk falende script verdient deze voorstelling niet alleen maar kritiek. Alleen al om dat daarmee de fantastische hoofdrolspelers tekort wordt gedaan. Ze hebben niet veel materiaal om speltechnisch uit te kunnen blinken, dus kunnen Sierra Bogges (Christine) en Ramin Karimloo (Phantom) hun ziel en zaligheid in de zang leggen. En dat doen ze dan ook. Karimloo heeft een mooie, warme volle stem die hij fraai inzet in "'Til I hear you sing" en Bogges overtuigt met name in haar loepzuivere uitvoering van de titelsong. Daarnaast behoort de muziek tot het betere en meest gevarieerde dat Lloyd Webber geschreven heeft. Alhoewel genoemde nummers dé showstoppers van de voorstelling zijn, is het werk in zijn algemeenheid prettig om naar te luisteren. De vraag blijft natuurlijk of een andere componist dan "Sir" Lloyd Webber ermee weggekomen zou zijn om een oud nummer als titelsong te gebruiken. De song is reeds jaren geleden door operadiva Kiri Te Kanawa (toen onder de naam The heart is slow to learn) opgenomen en was ook in de oorspronkelijke versie van The Beautiful Game (als Our kind of love) te horen. De prachtige melodie van de song rechtvaardigt waarschijnlijk dat het hier nogmaals hergebruikt wordt.

De productie zal het in Londen, geholpen door de bekendheid van de componist en de enorme marketingcampagne, nog wel enige tijd volhouden. Het is echter twijfelachtig of de voorstelling de oversteek naar New York uiteindelijk zal maken. Het zou zomaar kunnen dat in dit geval het "van uitstel komt afstel"-gezegde bewaarheid zal worden. Als ze al op Broadway beland, dan zal de show hier minder dan in het Verenigd Koninkrijk kunnen leunen op de bekendheid en populariteit van Lloyd Webber. Hier zal de musical zichzelf moeten verkopen. Bijkomend probleem daarbij zal zijn, dat een bezoek aan de voorstelling voor iemand die het orgineel niet kent, minder voor de hand ligt. Ook dat verkleint het potentiële aantal bezoekers. Kortom: het zou zomaar kunnen dat, hoewel de musical zelf anders predikt, de liefde uiteindelijk toch sterfelijk blijkt te zijn en Love Never Dies een voortijdig einde tegemoet gaat.