Nee, het theaterprogramma met deze wat vreemde titel is geen theaterversie van ‘Gewoon Bloot’, het voor sommige mensen controversiële televisieprogramma. Er is het hele uur lang geen blote bil te zien. De titel verwijst naar wat er volgens de drie kinderen uit het stuk gebeurt als ze niet naar vader luisteren. Want zijn wens dat de kinderen rustig gaan slapen, daar luisteren ze niet naar.
Blote konten draait om drie kleuters, gespeeld door Rabbi Jallo, Judith Schuur en Elène Zuidmeer, die in een uit elkaar gerekt drielaags stapelbed eigenlijk moeten gaan slapen. Daar zijn ze echter veel te onrustig voor. Liever beleven ze spannende verhalen: op de Noordpool bijvoorbeeld waar ze een woeste ijs(co)beer tegenkomen, zitten ze op zee in een woeste storm of vliegen ze door de ruimte. Avonturen die ook steevast eindigen met de dood. Dat hoort er gewoon bij. Als ze na een muzikale belevenis nog alle drie in leven zijn, maken ze daar ook een opmerking over. De kinderen in de zaal – Blote Konten is bedoeld voor 4+ - zullen daar niet meteen wat van denken, de wat oudere bezoeker waarschijnlijk wel. En inderdaad blijkt de voorstelling meer te zijn dan een aantal losse, grappige scènes, en werkt deze geraffineerd toe naar een prachtige climax. Elke avontuur eindigt ook steevast met een opmerking van vader dat ze toch echt rustig moeten gaan slapen (stem Jan Elbertse), zinnen die de kinderen dan vaak afmaken en daarmee de titel van de voorstelling ook een aantal keren herhalen. Soms lijken ze even te gehoorzamen, maar dat houden ze niet vol. Dan wordt de slaapkamer met de drie bedden weer zo stil mogelijk verbouwd, en slaat de fantasie toe met een volgend doorgaans spannend avontuur.
De tekst is grotendeels op rijm, en wordt gesproken in een brabbeltaal. Anders dan bij de eerdere voorstelling Jabber is de gebruikte tekst toch nog steeds behoorlijk herkenbaar als (weliswaar apart) Nederlands. Grappig voor de volwassen bezoeker zijn de verwijzingen in deze teksten. Zo komt niet alleen Herman Heijermans voorbij, maar ook bijvoorbeeld David Bowie en Neil Armstrong. Ook visueel bevat de voorstelling genoeg knipogen. Mooi is het gebruik door de kinderen van de gebruiksvoorwerpen om dingen uit te beelden. Een kussen wordt bijvoorbeeld een meeuw, en met handdoeken kun je prima huizenhoge golven uitbeelden.
Blote Konten is geen musical. Er is één rapnummer, en uiteraard is er wel ondersteunende muziek. Deels is dat steeds hetzelfde, al krijgt die per avontuur een eigen sfeertje. Hoewel zeker geen kopie, moet je bijvoorbeeld bij het zee-avontuur toch een beetje aan Pirates of the Caribbean denken, en bij het ruimteavontuur aan Vangelis’ Cosmos. We weten echter allemaal dat musical geen voorwaarde is voor een goede voorstelling, alleen schrijven we er op deze website meestal niet over.
Dat we nog steeds met Corona te maken hebben is te merken aan de zaalbezetting bij deze première. Er is plek voor maximaal 30 personen, en vrijwel allemaal zijn dit volwassenen. Hoe kinderen op het stuk reageren, hebben we dus niet kunnen ervaren. Dit publiek was unaniem lovend. Laten we hopen dat vanaf september de zalen weer vol met kinderen en hun begeleiding zullen zitten, en ook zij zowel de lach als de traan zullen ervaren. Na de zomer komt Blote Konten terug in het Badhuis in Nijmegen, en zal daarna ook op diverse andere plaatsen in Nederland te zien zijn. Voor een actuele speellijst kijk je op kwatta.info.
Scènefoto’s: Laura Luca
