De televisieserie is nog steeds razend populair, en de eerdere theaterbewerkingen waren al een groot succes. Ook in deze voor theater moeilijke tijden keert Brandweerman Sam terug in het theater. Met fikse decors en decorstukken (die deels natuurlijk hergebruikt zijn), een flinke cast en een gloednieuw verhaal, boordevol liedjes en dans.
In dit verhaal is vrijwel iedereen in de ban van de georganiseerde schattenjacht, op basis van de legende van de schat van de piraat Piekepolder Piet. Norbert heeft zichzelf al omgedoopt tot Schattenjager Puk, en er verschijnen ook een paar fanatieke Piekepolder Piet-fans: Raddraaier Roos, en Haaientand Harrie, die allebei zichzelf de grootste fan vinden van de piraat. Ook brandweerman Elvis, Goudzoeker Elvis, had graag meegedaan, maar hij heeft dienst. Jenny houdt in de kazerne de wacht op de vrije dag van commandant Staal, en Brandweerman Sam houdt samen met Elvis toezicht. Uiteraard wordt er gewezen op de veiligheidsregels op en rond het water, en voor de spanning in deze theatershow is het te verwachten dat de zoektocht niet helemaal vlekkeloos zal gaan. Dan moet Brandweerman Sam weer ingrijpen. Dat blijkt als het weer omslaat en dichte mist richting het eiland drijft, en de drie schatzoekers niet luisteren naar de oproep terug te komen.
De show kent een flink aantal liedjes, en vaak zit er ook nog een dansje bij. Hierbij valt meteen op hoe strak deze worden uitgevoerd door de spelers die van top tot teen zijn ingepakt om zo veel mogelijk op de televisiesterren te lijken. Natuurlijk is hun bewegingsvrijheid beperkt, maar het oogt allemaal heel flitsend. Hierbij blijven ze wel in karakter. Voor zowel de komische noten als het opzwepen van het publiek zijn er de twee mensfiguren Roos en Harrie. Sandra Dijkstra en Stijn Mac Gillavry acteren al een behoorlijke tijd in het theater voor de jeugd, en ze weten dit dan ook ten volle uit te buiten. Natuurlijk staan de andere stemmen op band, en daar blijkt de zaalbezetting toch af en toe wat gelatener reacties op te roepen als er moet worden meegedaan. Zeker instructies die niet direct tot de zaal gericht zijn, maar verwerkt in liedjes worden minder goed opgevolgd.
De decors ogen eenvoudig, maar zijn duidelijk, en de speciale effecten die worden gebruikt zijn behoorlijk effectief. De rook die de mist maakt, en zeker (voor de meelevende ouder kan het volgende als spoiler worden ervaren) als het ook rook van een brand blijkt te zijn. Beste speciale effect hoort bij het enige vervoermiddel dat we niet te zien krijgen: een helikopter van licht en geluid.
De verhaallijn is duidelijk, en wordt goed opgebouwd, al eindigt het een beetje rommelig als alle eindjes aan elkaar moeten worden geknoopt. Er mag worden geroepen (ziet iemand …), meebewogen of gedanst. En uiteraard zijn de figuren levensgroot te zien. Alles wat een beetje Brandweerman Sam zich kan wensen speelt zich in deze 50 minuten in het theater af. De gebruikelijke fotomomenten na de voorstelling, normaal deel van de theaterbeleving, zijn vanwege Corona dit seizoen natuurlijk geschrapt. De energieke, flitsende show die overblijft is voor de doelgroep evengoed nog een feestje.
