Prinses Arabella is ontsproten in het brein van Mylo Freeman, die een serie prentenboeken rond haar maakte. Gemotiveerd door de gedachte van meisjes van kleur die, gezien alle voorbeelden, dachten dat een prinses altijd wit zou zijn, ontstond zo deze prinses van kleur. Na de boeken is er nu dus ook een musical, die uiteraard hetzelfde uitgangspunt heeft. Mocht je van mijn generatie zijn: het is inderdaad dezelfde Mylo Freeman, die in 1991 een bijna hit had met het jazzy soulnummer Missing Colours, en een opvallend fraai naamlogo had destijds.
De voorstelling begint meteen interactief, als Omi het podium betreedt met een “Goedemiddag”. Zij introduceert ons in het land Eldoria, en legt de gedragsregels van het land uit. Instructies over hoe het publiek zich dient te gedragen, maar ook de strakke regels voor de bewoners, waaronder dus ook de meisjes die centraal staan in het stuk. Prinses Arabella heeft het heel gezellig met vriendinnen Adinda en Jahkini, maar overtreden wel de regels als ze het zeer aanstekelijke “Alleen zijn” zingt. Want er mag in het land alleen maar het volkslied worden gezongen, dat zij nogal saai vindt, en als we het horen, horen we inderdaad een plechtige hoogdravende song zonder veel schwung. De eerste minister probeert de meisjes in toom te houden bij afwezigheid van hun ouders vanwege staataangelegenheden, en grootmoeder Omi (die Mylo heet) komt Arabella ook op haar plichten wijzen. Waar ze in eerste instantie streng lijkt, blijkt al snel uit een ‘sprookje’ dat ze vertelt dat ze wel snapt wat Arabella voelt, maar is er nog steeds wel van overtuigd dat veel regels de enige manier is om het koningshuis in stand te houden. Zal Arabella volharden in haar weigering op deze manier troonsopvolger te worden, of gaat Omi buigen. De voorstelling geeft het antwoord, mede dankzij een wonderlijk harnas die wijze woorden spreekt als je over zijn hand wrijft.
Ondertussen blijft de voorstelling interactief. Er mogen knipbewegingen gemaakt worden (lintjes knippen is een vak), er wordt om advies gevraagd, en gevraagd naar wat je later wilt worden. Het tempo is hoog dankzij de energieke kinderen, die geweldig worden gespeeld door Sarah-Jane Wijdenbosch (Arabella), Elise Wanner (Adinda) en Sherefa Yorks (Jahkini). Geweldige zangeressen, die zowel solo als samen klinken als een klok. Jeannine la Rose is streng als Omi, maar je voelt bij haar toch wel een warm randje. Die warmte is er zeker niet bij de eerste minister, die in eerste instantie wordt voorgesteld terwijl ze niets meer is als een kostuum: een hoekig kostuum, dankzij schoudervullingen waarvan ze zelfs in de jaren 80 zouden zeggen: “is dat niet wat veel?” Een kostuum dat geheel in zicht wordt aan een uitgetrokken door Elise Wanner, waardoor het karakter voor de jongsten in het publiek toch net wat minder eng wordt.
De duur van de voorstelling is precies goed. Het is wel jammer dat waarschijnlijk daardoor een gesprek tussen Omi en Jahkini, die aangeeft niet, zoals Arabella wel doet, naar haar dromen te luisteren niet helemaal de diepgang krijgt die het zou verdienen.
Muzikaal is de voorstelling zeer eigentijds, dankzij de songs van Glen Faria (wel te horen als harnas, niet te zien). Op wat referenties naar bekende songs, die allen soul en R&B zijn na, is deze voorstelling over prinsessen niet ineens heel anders dan degene die eerder zijn gemaakt. Op natuurlijk dat ene uitgangspunt na: prinses zijn is niet voorbehouden aan witte mensen. Een voorstelling die met liefde lijkt gemaakt, met liefde en enthousiasme wordt gespeeld en die het publiek vrolijk en met een warm hart achterlaat.
