Cinderella is in zekere zin de opvolger van Peter Pan, the Neverending story, een voorstelling die , hoewel niet neverending, lang heeft gespeeld. Maar waar die voorstelling begon als een ongelofelijk spektakelstuk, is Cinderella in alle opzichten visueel minder spectaculair. Wat is gebleven is een soundtrack die sterk gebaseerd is op bestaande nummers.
De kracht zit in eerste instantie in de sterke vertolking van de hoofrollen. Roos van der Waerden zingt prachtig en is een fraaie prinses. Ze klinkt ook mooi met de prins van dienst, Pieter Casteleyn. Ze zijn natuurlijk dood voor je het weet, maar ook Sofie de Schryver en Roel Felius zijn een mooi zangkoppel als de ouders van Ella, ook na hun overlijden. De grootste podiumpréséance heeft Isabelle Heremans als stiefmoeder. Iemand waar je bang van wordt als ze verschijnt, en met een dijk van een stem. De hysterische, nare stiefzussen (Stephania Casneuf en Susan Tonnard) zorgen voor de nodige comedy en zullen vooral de kinderen in de zaal aanspreken. De joker aan het hof is de hofmaarschalk, vet aangedikt gespeeld door Sacha Setubun. In de voorstelling is een grote rol weggelegd voor het ensemble. Met zowel klassieke als moderne dans geven ze sjeu aan de voorstelling, en zorgen voor mooie, soms indrukwekkend acrobatische plaatjes. Het podiumbeeld moet het ook voornamelijk van hen hebben. De tekeningen die verder het decor vormen, en tekeningen zijn die Ella in haar schetsboek heeft gemaakt, voldoen, maar het graf oogt pover, en de kasten die het huis moeten uitbeelden zijn ronduit lelijk. In eerste instantie lijken het ziekenhuisdeuren, als ze aan weerszijde van het bed staan, maar waarschijnlijk ging het om een thuisbevalling. Waar er tijdens deze première een prachtige koets als decorstuk werd gebruikt, is deze op het podium een silhouet ver naar achteren.
Een aantal songs zullen bekend in de oren klinken. Natuurlijk, “I gotta feeling”, wordt zelfs in het Engels gezongen, maar ´Een puur gevoel” is duidelijk terug te herkennen als de Bryan Adams klassieker ‘Everything I do, I do it for you”. De rest herleiden is lastiger, zoals bijvoorbeeld “The Fire and the Flood”van Vance Joy. Door liedkeuze en arrangementen is hiermee een passende muzikale omlijsting gemaakt. Ronduit storend zijn de vele klemfoutfouten of de woorden die met geen mogelijkheid in het ritme passen. Het lijkt of men zich hier met een jantje-van-leiden van heeft afgemaakt.
Zo laat deze Cinderella een gemengde indruk achter. Iets meer zorg besteden aan tekst en totaalbeeld had de voorstelling sterker doen overkomen, maar degenen die voor de uitvoering zorgen, doen dit gewoon erg goed. ***
