REP entertainment heeft al diverse klassieke jeugdboeken als musical op de planken gebracht. Dolfje Weerwolfje was al een aantal maal door andere producenten gebruikt, maar in 2016 kwam de eerste REP-musical rond dit karakter uit. Dit jaar is deze musical terug in de theaters. Ondanks een aantal oudgedienden in de cast en bij de creatives, werd de musical volledig nieuw geënsceneerd.
In deze musical maken we kennis met Dolf, die als kind te vondeling is gelegd voor de deur van de familie Vriends. Deze familie bestaat verder uit een nogal aparte vader, moeder, en zoon Tim. In de nacht in aanloop naar de zevende verjaardag van Dolf, krijgt hij ontzettende jeuk, en ziet tot zijn verbijstering dat hij een vacht en een staart krijgt, en vervolgens in een wolf verandert. Een onbedwingbare trek in kip voert hem naar de kippenren van buurvrouw Krijtjes, waar hij betrapt wordt op het verorberen van een kip. Eenmaal terug in huis moet hij eerst Tim in vertrouwen nemen, die het enorm tof vindt en zelf ook wel een weerwolf zou willen zijn. Hij noemt hem liefkozend Dolfje Weerwolfje. Dolf is minder enthousiast over deze ontdekking, en ervaart vooral de nadelen. Maar er is ook een keerzijde. Hij kan als weerwolf pestkop Nico de stuipen op het lijf jagen en met een sporttest is hij ineens de beste van de klas. Toch dreigen er problemen. Maar mevrouw Krijtjes is er van overtuigd dat die witte wolf met het brilletje Dolf is, en stuurt een verzamelaar van vreemde creaturen, een zekere meneer van Dale, op hem af. En alsof dit nog geen problemen genoeg oplevert: het meisje Nouri, waar Dolfje verliefd op is, viert haar verjaardag precies tijdens de volgende volle maan.
De rol van Dolfje wordt prachtig gespeeld door Noah Fontijn. Hij maakt meteen indruk met zijn zangstem, en is enorm ontwapenend als Dolfje, die moet leren dealen met het feit dat hij wel heel erg anders is. Quan Wassens is lekker enthousiast als zijn steun, toeverlaat en broer Timmie. Eva Franken speelt Nouri leuk, zeker waar het de ontluikende liefde voor Dolfje betreft, of waar ze de meiden uit haar klas tegengas geeft. Waar de kinderrollen subtiel en met veel gevoel worden gespeeld, zijn de volwassen rollen veelal grotesk. Dat geldt vooral voor de hysterische mevrouw Krijtjes (Bente van den Brand), de bizarre meneer van Dale (Finn Poncin), of de schoolgenootjes (Levi Vos, Lotte Slinkert en andermaal van den Brand). En in iets mindere mate ook voor de sportleraar (Poncin) of vader Vriends (Vos). Alle volwassen rollen worden door dit viertal gespeeld: de ouders van Tim, de grootvader van Dolfje, de kippen en de weerwolven. Soms zien we de transformaties op het toneel, en als het eventjes mis gaat bij het aantrekken van een jasje door Poncin, weet hij dit met wat extra gestuntel komisch uit te buiten. Het nieuwe decor (andermaal Joris van Veldhoven) is fraai. Een ring als een venster, waardoor (soms) de maan te zien is, met daarvoor een schuin plateau, waarop soms weer meubels worden geplaatst die vervolgens wel weer rechtstaan (en als ze erbuiten staan dus weer scheef). Meneer van Dale is de enige die overdreven veel moeite heeft op dit schuine vlak te bewegen. Jasper Verheugd bewijst met deze voorstelling opnieuw dat hij een meester is in het regisseren van echte familievoorstellingen.
Dolfje Weerwolfje is een heerlijk feestje voor jong en oud. Natuurlijk komt dat vooral door de heerlijk absurde karakters, en het spelplezier wat van het podium spat. Mag het openingsnummer nog niet echt beklijven, verderop in de show zitten een heerlijk meezingbaar, of eigenlijk meehuilbaar nummer (Janken naar de maan) en dat wordt dan ook gestimuleerd. In ‘het beest is los’ heeft het ook een lekker spannend thema. De boodschap die niet wordt opgedrongen, maar er natuurlijk overduidelijk wel is: er is niets mis met anders zijn, vier het. En laten we vooral ook de opening van de theaters weer vieren door dit soort heerlijke voorstellingen te bezoeken.
