Bij een voorstelling over zwaardere thema’s weet je van tevoren één ding: deze moet vast bezinken, want alle gedachten rangschikken tijdens de voorstelling, daar is geen tijd voor. Als je weet dat 40% van de mensen te maken hebben gehad met depressie, is het een onderwerp dat heel dichtbij komt.
In deze voorstelling draait het om Toon (Roman Brasser), een componist die groot droomt Hij wil een nummer 1 hit te scoren, mooie dingen maken. Hij houdt van licht, van zoet, maar er is dus ook een duistere gast die voor tegenkleuring zorgt. Zijn donkere gedachten dus, verpersoonlijkt door Florian Slangen. Van zijn inbreng heeft Toon soms profijt: zijn composities worden er beter van, spannender, maar het weerhoudt hem ook naar buiten te gaan. Mee met zijn vriendin en muze, die nooit echt vat om hem krijgt. Het is dirigent Paul (Jonathan Baan), die gelijksoortige gevoelens heeft, het een naam geeft, Die Donker, zoals ze dat in Zuid Afrika zeggen; hij heeft er een tijd gewoond. Paul blijkt dezelfde gevoelens te hebben, en neemt uiteindelijk dé stap. Nadat hij zelfs zijn muze laat zitten, is de vraag: Kiest Toon voor pillen of een heliumtank om dezelfde weg als Paul te gaan, verslaat hij die gevoelens, of leert hij er mee leven.
Abstracte beelden, en muziek die dan op het ene moment streelt en het andere moment schuurt verbeelden fraai de interne worstelingen van Toon. Het (interne) gevecht wordt soms letterlijk uitgevochten, maar veelal blijft het bij conversaties. Teksten zijn soms poëtisch, dan herkennen we weer fragmenten van andere songteksten, en soms zorgt het voor een rilling over je lijf. Paul: “Mijn vader wilde alles uit mij halen en dat is gelukt. Ik heb niets meer.” Dat wordt versterkt door het sterke spel van eerder genoemde heren, maar ook van de dames die veelal de observerende of lijdende rollen hebben: Márin Kroon, Esther de Haas en Anne Freriks.
Waar voor de voorstelling voor de één een herkenbare visualisatie is van een strijd de ze voerden, of misschien wel nog steeds voeren, is het voor degene die niet bewust met depressie te maken heeft gehad een goede indruk van wat er dan gebeurt. En misschien is er ook bij hen wel een stuk herkenning. Componist en schrijver Theo Hoek, die zelf met het fenomeen te maken heeft, is er goed in geslaagd de drempel rond dit onderwerp te verlagen, uiteraard samen met regisseur Joos van Dooremalen.
Stichting Maatschappelijk Geëngageerd Theater heeft met Die Donker dus een mooie, fascinerende voorstelling neergezet. Deze premièreavond stond slechts de voorstelling op het programma. De aankomende (en tevens laatste) voorstellingen, vanavond en op 29 en 30 oktobe,r is er drie kwartier voor aanvang ook een voorgesprek. Alle voorstellingen zijn in het Lindenberg Cultuurhuis in Nijmegen. Toch hoop ik dat deze voorstelling op een later moment wordt opgepikt en meer exposure krijgt.
Scenefoto’s: Ton Gelsing
Overige foto’s: Musicalworld
