Recensie

Die Donker: depressie in theatervorm

Die Donker is een fascinerende muziektheatervoorstelling over depressieve gedachten en de strijd die dat oplevert. Hier is het een duistere gast, die een worstelende componist dan weer helpt, en dan weer tegenwerkt.

Bij een voorstelling over zwaardere thema’s weet je van tevoren één ding: deze moet vast bezinken, want alle gedachten rangschikken tijdens de voorstelling, daar is geen tijd voor. Als je weet dat 40% van de mensen te maken hebben gehad met depressie, is het een onderwerp dat heel dichtbij komt.

In deze voorstelling draait het om Toon (Roman Brasser), een componist die groot droomt Hij wil een nummer 1 hit te scoren, mooie dingen maken. Hij houdt van licht, van zoet, maar er is dus ook een duistere gast die voor tegenkleuring zorgt. Zijn donkere gedachten dus, verpersoonlijkt door Florian Slangen. Van zijn inbreng heeft Toon soms profijt: zijn composities worden er beter van, spannender, maar het weerhoudt hem ook naar buiten te gaan. Mee met zijn vriendin en muze, die nooit echt vat om hem krijgt. Het is dirigent Paul (Jonathan Baan), die gelijksoortige gevoelens heeft, het een naam geeft, Die Donker, zoals ze dat in Zuid Afrika zeggen; hij heeft er een tijd gewoond. Paul blijkt dezelfde gevoelens te hebben, en neemt uiteindelijk dé stap. Nadat hij zelfs zijn muze laat zitten, is de vraag: Kiest Toon voor pillen of een heliumtank om dezelfde weg als Paul te gaan, verslaat hij die gevoelens, of leert hij er mee leven.

Abstracte beelden, en muziek die dan op het ene moment streelt en het andere moment schuurt verbeelden fraai de interne worstelingen van Toon. Het (interne) gevecht wordt soms letterlijk uitgevochten, maar veelal blijft het bij conversaties. Teksten zijn soms poëtisch, dan herkennen we weer fragmenten van andere songteksten, en soms zorgt het voor een rilling over je lijf. Paul: “Mijn vader wilde alles uit mij halen en dat is gelukt. Ik heb niets meer.” Dat wordt versterkt door het sterke spel van eerder genoemde heren, maar ook van de dames die veelal de observerende of lijdende rollen hebben: Márin Kroon, Esther de Haas en Anne Freriks.

Waar voor de voorstelling voor de één een herkenbare visualisatie is van een strijd de ze voerden, of misschien wel nog steeds voeren, is het voor degene die niet bewust met depressie te maken heeft gehad een goede indruk van wat er dan gebeurt. En misschien is er ook bij hen wel een stuk herkenning. Componist en schrijver Theo Hoek, die zelf met het fenomeen te maken heeft, is er goed in geslaagd de drempel rond dit onderwerp te verlagen, uiteraard samen met regisseur Joos van Dooremalen.

Stichting Maatschappelijk Geëngageerd Theater heeft met Die Donker dus een mooie, fascinerende voorstelling neergezet. Deze premièreavond stond slechts de voorstelling op het programma. De aankomende (en tevens laatste) voorstellingen, vanavond en op 29 en 30 oktobe,r is er drie kwartier voor aanvang ook een voorgesprek. Alle voorstellingen zijn in het Lindenberg Cultuurhuis in Nijmegen. Toch hoop ik dat deze voorstelling op een later moment wordt opgepikt en meer exposure krijgt.

Scenefoto’s: Ton Gelsing
Overige foto’s: Musicalworld


14 October 2022
Première
Nijmegen
Lindenberg Cultuurhuis
https://www.diedonker.nl/

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen