1989. De cast van deze voorstelling is op 1 na nog niet geboren als in het kader van de week van het spannende boek een geschenk wordt uitgegeven, waarbij het laatste hoofdstuk ontbrak. Via een prijsvraag kon het publiek inzenden wie de dader was en waarom. Er was destijds slechts een handvol goede inzendingen. De uiteindelijke prijswinnaar kon door omstandigheden zijn prijs – een moordmysterieweekend in Londen - niet ontvangst nemen. Waarom ik dat na al die jaren nog weet? Ik was een van die weinige anderen die het goed had. Nog langer geleden vond ik niets leuker dan geheimschriften bij speurtochten. Met andere woorden: als District 12 voor iemand geschikt is, is dat wel voor mij.
In de laatste jaren zijn de escape rooms als paddenstoelen uit de grond geschoten en vinden veel mensen dat ook ontzettend leuk om te doen. District 12 combineert escape-room elementen met een moordmysterie, dat opgelost moet worden. Een mysterie dat net als de meeste whodunits op TV een beperkt aantal verdachten heeft (3), maar waarbij de dader vinden toch beduidend lastiger is dan een aflevering van Murder She Wrote (met bijvoorbeeld dat net even te lange shot op een brandende open haard in de zomer om aan te geven wat er niet klopt).
De voorstelling begint met een symposium waarbij een professor de zaal studenten toespreekt, en al snel botst met Jim, een mondige student in de zaal. Deze student zien we later terug bij de professor, die onderzoek blijkt te doen naar een middel dat alle kwalen kan genezen. Het middel heeft bij hemzelf een hersentumor weten te genezen, maar binnen de medische wereld staat hij bekend als controversieel. Jim heeft ADHD, maar mankeert verder niets. Sem en Angela, de twee studentes die daar ook zijn om aan de experimenten deel te nemen hebben een levensbedreigende ziekte. Het is deze professor die dood wordt aangetroffen, en de verdachten zijn: de drie studenten.
De plaats van handeling verandert: we zijn in het politiebureau waar twee rechercheurs op de zaak zitten, met assistentie van de teams uit de zaal. Hier wordt de zaak besproken, bewijsmiddelen getoond, en worden de verdachten verhoord. De politiechef, die niet helemaal op deze taak lijkt te zijn berekend, worstelt met de persconferentie die hij moet gaan geven. Eigenlijk hoopt iedereen op het bureau een ontspannen avond karaoke in het café. Maar ja, die moord moet nog opgelost worden.
Mocht je uit deze laatste zin concluderen dat het deze avond niet een en al ernst is: dat klopt. Er zitten komische conversaties in, en rechercheur Mike is in de verhoren soms ongehoord bot. Als uiteindelijk wordt getoond wat er tijdens de laatste levensminuten van de professor is gebeurt, is de uitvoering deels zo grotesk dat het zeer grappig is.
Naast de opeenvolging van scenes op het podium, waarbij die in het politiebureau met simpele decorwissels worden afgewisseld met flashbacks van de verdachten op andere locaties, zijn er ook drie puzzelmomenten. In de dossiermap, die iedereen bij binnenkomst heeft gekregen, zitten enveloppen met aanwijzingen, zoals bijvoorbeeld het autopsierapport. Deze bevatten puzzels, die ,eenmaal opgelost, kunnen helpen bij het bepalen van de dader. De tweede is tevens het pauzemoment. Op al deze momenten tikt de klok wel onverbiddelijk door.
Natuurlijk kent de voorstelling een “Mousetrap”- einde, hoewel het bij deze Agatha Christie klassieker sinds internet eigenlijk geen zin meer heeft. Ook hier wordt aan het slot verzocht te zwijgen over ontknoping en de dossierenveloppen in te leveren. Het is tevens het laatste moment om te informeren hoe de puzzels, die je zelf niet kon oplossen, in elkaar steken. Er wordt veel gebruik van gemaakt.
De cast bestaat uit Kaylee Hotinga en Yuri Disseldorp, die het inspecteurs duo spelen, en zo de zaal op sleeptouw nemen. Af en toe worden zij dus onderbroken door Dirk van der Pol als de chief. Hij speelt ook de onfortuinlijke professor. De drie studenten, die geen van allen het achterste van hun tong laten zien hebben we alle drie in musicals kunnen zien. Eva Layla Schipper, die Sem speelt, was te zien in De Tweeling, maar deed vooral andere dingen. Pepijn van Bokhoven (Jim) is een bekend gezicht dankzij onder neer Les Miserables, Titanic en Soldaat van Oranje. In deze laatste voorstelling konden we ook Lisse Knaapen (Angela) bewonderen, maar ze was ook het lichtpunt in het verguisde Sky en buitengewoon indrukwekkend in de solovoorstelling “In het licht.” Waar nodig weten ze de lach op te wekken, en waar dat wordt gevraagd zijn ze ook serieus heel overtuigend.
Ook leuk is dat je voor de voorstelling al kunt beginnen met puzzelen. Op de website kun je een aantal codes terugvinden, die, eenmaal ontcijferd, een extra aanwijzing opleveren om het mysterie op te lossen. Het valt sowieso aan te bevelen om wat ruimer van tevoren in het theater te zijn. Niet alleen kun je dan rustig het dossier bekijken en nog even door de mogelijke aanwijzingen op de website lopen, maar bijvoorbeeld een foto maken van items, die in de foyer terug te vinden zijn. Dat scheelt weer mogelijk dringen in de pauze. En geeft je extra tijd om de puzzel in elkaar te leggen. Het percentage in de zaal dat de dader goed heeft aangewezen ligt, zoals verwacht, beduidend hoger dan bij die prijsvraag in 1989. Maar net als velen heb ik ook een heleboel hints gemist. Inclusief die ene wel erg “wie is de mol”-achtige, waarvan de finale toevallig samenvalt met deze voorstelling. Ik ben dus vast niet de enige.
Hou je van escape rooms? Zit je regelmatig als een ware Scooby Doo (nou vooruit, Velma) voor je beeldbuis/scherm om de dader te achterhalen? Dan is deze voorstelling echt wat voor jou. Als ervaringsdeskundige, die het deze avond alleen deed, moet ik wel zeggen dat het alleen kan, maar dat de puzzeltijd dan wel wat krap is. Met twee of meer samen werkt het soms sneller, en twee zien natuurlijk meer dan één. Dan was misschien ook de eervolle vermelding wel mijn kant op gekomen.
Scenefotos: Create Studios
Slotapplaus foto: Musicalworld
