The Singing Factory snijdt met hun eigen voorstellingen tot nog toe zware thema’s aan. Highschool shootings, de katholieke werkhuizen, de Berlijnse muur: je kon er donder op zeggen dat je emotioneel geraakt werd door het onrecht dat in die voorstellingen werd getoond. Met Andrew Lloyd-Webbers School of Rock brachten ze eerder ooit wel lichtvoetiger ‘geleend’ materiaal, maar Esta Noche voelt zo toch als een primeur. Eentje waarvoor ze met vlag en wimpel zijn geslaagd, getuige het enthousiasme van het publiek tijdens de voorstelling en bij het verlaten van de zaal.
Esta Noche is een hotel op een zonnig Spaans eiland. Als publiek zijn we daar te gast, maar onze kamers zijn nog niet klaar. Om de tijd te doden vertellen twee enthousiaste kamermeisjes het verhaal van de hete zomer het jaar ervoor. We zien vervolgens de voor de verhaallijnen relevante gasten binnenkomen. Even denken we dat er een Mamma Mia deel 3 is geschreven, als Pauline, een jonge vrouw, die op het punt staat te gaan trouwen, met drie vriendinnen het hotel betreedt (al is er hier wel een zus), maar uiteindelijk blijkt niets minder waar. Een gezin dat er al jaren komt, met twee zoons en een dochter, zorgt al voor de eerste verwikkeling. Een van de zoons is Pauline’s ex. Een grootmoeder met zoon die de as van haar man wil verstrooien. Een vlogster die alles opneemt. Een hoteleigenaar die er nog maar kort de baas is, en zijn zoon. Veel gezichten in korte tijd, maar gelukkig wordt wel de tijd genomen om de hen echt te leren kennen en de nodige intriges op te bouwen.
Terug naar het gezin. De jongste dochter (11 jaar) Aline (Axelle Lambrechts) is de vlieg op de muur, en eigenlijk de voornaamste bron voor het verhaal. De kamermeiden (Joke de Vos en Jules Heijlen) komen vooral via haar de getoonde verwikkelingen te weten, in ruil voor chocolaatjes. Zoon Felix (Dusty Heijnen) hoopt vooral veel knappe Spaanse jongens te daten, en Victor (Kobe de Cock), de andere zoon, is dus de genoemde ex. Hij is destijds door Pauline (Ella van Dalfsen) gedumpt, omdat hij te lief was, als een ‘golden retriever puppy’. Oonah (Rosalie Custers), een van de vriendinnen, ergert zich aan de manier waarop Hanne (Emma Villays) naar prachtige omgeving kijkt, en het dus niet echt ervaart. Hun contact leidt tot meer. André (Sebe Buermans) heeft wat gladde cheesy praatjes, maar dat verhindert niet de klik met Kato (Zuri Bakuru). Het zijn niet twintig Spaanse jongens, maar één Vlaamse die Felix betovert. Het is Tuur (Scout di Bono), die met oma en de eerder genoemde bijzondere taak naar het eiland is gekomen. Lastig is wel: Tuur weet het allemaal niet zo zeker, en vreest voor het oordeel van zijn oma. Zoals het een romcom betaamt zijn er genoeg ontwikkelingen die aanstaand geluk in de weg zitten. De professionele acteurs spelen sympathieke karakters, maar zorgen ook voor de tegenkleur. De rouw van oma (Nicky Langley) over haar overleden man biedt hoteleigenaar Miguel (Jo Hens) voor het eerst de gelegenheid openlijk zijn verdriet te tonen over zijn eigen gemis.
De cast (ik zag groen, er is ook een cast blauw) is fenomenaal. De jongeren spelen fantastisch, de personages zijn zeer overtuigend in al hun emoties. In al hun cliché-romcom context zijn het geloofwaardige mensen, met hun geintjes en hun nukken, die je hun liefde gunt. Ook de zang is prima in orde, al gaat het hier en daar in een duetje wel even mis. Victor is zo schattig, dat je je afvraagt of mensen in het publiek na afloop een golden retriever puppy gaan overwegen. Tussen alle zomerse vrolijkheid valt het solonummer van Jo Hens, waarbij hij zichzelf begeleidt op toetsen, extra op. Een waar kippenvelmoment, mede door het prachtige beeld dat erbij wordt getoond, blijkt ook deze voorstelling toch weer een zakdoekje nodig. Ook Nicky Langley (die kennen we inderdaad als oma Fonkel in Mega Mindy – er wordt 1x snaaks naar verwezen) zorgt voor een mooi emotioneel moment, maar het is vooral haar shownummer wat de meeste indruk maakt. Ik denk dat ik ‘nee, laat maar’ zou zeggen als een oma mij voorstelde over haar wilde jaren 60 te vertellen, maar als publiek zijn we dolblij dat Tuur ja zei. Hij heeft er inhoudelijk natuurlijk wel vrijwel onmiddellijk spijt van. Een waanzinnig disconummer met oma in glitterjurk zorgt voor een enorm spektakel. Hoogtepunten zijn ook de momenten dat we de voltallige cast zien stralen in lekkere dansnummers. ‘Titelsong’ Esta Noche, dat rechtstreekst uit het repertoire van Gloria Estefan lijkt te zijn geplukt, is zo’n heerlijk moment.
De vormgeving is eveneens fraai. Beginnend met wat witte blokken en een muur eromheen, wordt dit in no time me wat extra attributen omgetoverd tot een lobby, bar of slaapkamer. De “lamp’ van doeken, die in eerste instantie niet echt opvalt, past zich door te zakken en te stijgen aan de locatie aan, en blijkt ook nog een essentiële eilandplek te bevatten: de grot, waar zo veel gebeurt.
Wanne Synnave heeft een goedlopend script afgeleverd met heldere verhaallijnen, vol herkenbaarheid. Welke tiener herkent bijvoorbeeld niet dat ene wat gênante verhaal van vroeger dat keer op keer door een ouder wordt opgerakeld. De door hem gecomponeerde songs zijn gevarieerd. Naast eerder genoemde songs lijkt de opening van de tweede akte een mengeling van diverse musicalthema’s te bevatten, elders voelen we Hamilton even om de hoek kijken. De dansen in een choreografie van Kylian Campbell zijn swingend. Regisseur Ivan Pecnik heeft voor een aantal prachtige beelden gezorgd en er een goedlopend geheel van gemaakt. Elke keer zeggen we weer hoe geweldig de samenzang in de koorpartijen van The Singing Factory is en dat is deze keer niet anders. Tinne de Groot is de koorleider.
Kijkend naar de aankomende voorstelling voor de komende tijd, “Romeo en Julia” en een herneming van het fraaie maar niet vrolijke “November ’89” duurt het na deze voorstelling wel weer even voor we van hen weer een feestje kunnen verwachten. Esta Noche is nog tot en met 21 april te zien in het Zuiderpershuis in Antwerpen en kan er een voorschot op de zomervakantie worden genomen.
Scènefotos: Wanne Synnave
Foto’s slotapplaus: Musicalworld
