De voorstelling begint met een medley van musical- en operasongs. Ze klinken de zaal bekend in de oren, maar ze allemaal benoemen blijkt nog een hele klus. (Uw recensent wil zich op de oppervlakte houden en verbijt zich bij de hiaten en fouten in het musicalgedeelte). Soms zijn melodieën ook gewoon bekend, zonder dat je precies weet wat het is. Dat reclame hieraan meedoet, of het voetbalstadion. De dames proberen de overeenkomsten en verschillen te benoemen, en doen dat door een historische trip. De eerste echte musical (Showboat) of de eerste opera’s, die klassieke thema’s hadden (bijvoorbeeld Xerxes). Dat sommige opera’s ontstonden uit maatschappijkritiek, en hoe Le Nozze di Figaro daardoor raakvlakken heeft met Foxtrot. Of waar ze muzikaal elkaar raken, zoals bij Leonard Bernstein. Soms ligt een overgang voor de hand: van de Dreigroschenoper naar Cabaret is natuurlijk een kleine stap. Maar vaker is de keuze voor songs, of aria’s verrassender. Jekyll and Hyde bijvoorbeeld kent bijna niemand hier (en dan is het lied dan ook nog eens niet de René Froger-klassieker , maar ‘Iemand als jij’). Edelweiss is dan weer overbekend (maar krijgt weer een persoonlijke tint), net als bijvoorbeeld het meest gecoverde nummer ooit: Summertime. Op opera-vlak ligt bijvoorbeeld Purcell’s Dido & Aeneas misschien niet zo voor de hand.
Soms zijn de dames het eens, vaker niet helemaal. Grappig wordt het als Janke Dekker ook eens probeert opera te zingen. De eerste pogingen ontlokken een wel heel valse maar erg grappige opmerking bij dochter Amy, maar uiteraard wordt het al snel beter, en zit er zelfs een duet in. Herkenbaar zijn sommige inkijkjes in het gezin Egbers-Dekker. De verandering van standpunt van de dochter over etiquette bijvoorbeeld, of de zogenaamde schaamte als moeder voor “Dans tien, lijf drie” uit A Chorus Line wel heel sexy op het podium verschijnt, en de vergelijking met ‘Hotter than my daughter’ wordt gemaakt. Of als de reactie van vader wordt beschreven zodra de pil ter sprake kwam. Het maakt de voorstelling persoonlijker.
Het decor, voornamelijk bestaand uit een enorme jurk is een tijdlang een raadsel. Het wordt opgelost tijdens de voorstelling. Het is een jurk die ze 32 jaar geleden als de eerste Nederlandse Evita droeg, al heeft deze wel wat te lijden gehad. Een ander kostuumstuk uit haar verleden wordt gebruikt voor de afsluiting van het stuk, en maakt de cirkel mooi rond.
Hoewel veel van de stukken oorspronkelijk flinke orkesten gebruiken, is de muzikale begeleiding deze avond in de handen van 1 persoon: Eelco Menkveld begeleidt op de piano. En een enkele keer op gitaar. Het draagt bij aan de intieme sfeer, en de meeste songs/aria’s worden er zeker niet minder indrukwekkend door.
De zaal in Bodegraven is helaas wat minder gevuld. Helaas schijnen te weinig bewoners uit de omgeving te weten wat voor leuk en gastvrij theater ze hier hebben, met ook nog eens een fijne programmering. De inzet van Janke Dekker en Amy Egbers was er niet minder om. Het plezier spatte van het podium af. Van de onderonsjes uit het gezinsleven, tot de quasi-discussies over de genres: het is onderhoudend en leerzaam. Inhoudelijk maakt het nummer uit Madam maakte de meeste indruk, dankzij de tekstuele aanpassing die het nummer duidelijk een persoonlijk Janke Dekker-nummer maakte. Naast het fraaie stemgeluid van beide dames natuurlijk.
De productie is tot en met 5 januari te zien in diverse theaters in het land.
Foto’s: Wim Lanser
