Terwijl er door het antwoordapparaat allerlei vage berichten worden afgespeeld komt Vera Mann op met lange jas en koffer. De jas belandt op het apparaat dat meteen verstomt, en de koffer wordt neergezet. Met Johan Verminnen’s “Zanger zonder mee” schetst ze al een zelfbeeld, waarna ze vervolgt van een reis door haar leven. Hoe ze als meisje van 10 stil bleef staan bij de bevalling van een koe, zo in een huis belandde waar de dochter Chopin speelde, en hoe zo de liefde voor muziek ontstond. Via muziekles, de eventuele andere toekomstdromen en hoe deze toch niet geschikt leken, zodat zangeres als enige overbleef. Fraai is de zoektocht naar een eigen geluid – er was al een Barbra Streisand – waarin ze een aantal treffende fragmenten van toen beroemde zangeressen ten gehore brengt. Van Shirley Bassey tot onder andere Willeke Alberti en Édith Piaf. Het door Richard Kates geschreven “Streisand got there first” sluit hier mooi op aan.
Het vervolg leidt van een mislukte toneelauditie naar een geslaagd vervolg op de Kleinkunst, van de Vlaamse taal en uitspraak tot een onthutsend familiebeeld. Het leidt tot een uitbeelden van oerelementen, planten en bomen en dieren, een quizje Vlaams, dat zelfs voor een regelmatige bezoeker van de zuiderburen toch een nieuw woord opleverde: vleesklak). De schets van haar moeder en de thuissituatie levert een pijnlijk beeld op, die van haar jongere broer neigt meer richting thriller. Het is ook hier dat ze een stuk zingt van “Nog een kans”, het door haar vertolkte thema van Vrouwenvleugel. Tenslotte komt ook haar weinig succesvolle liefdesleven voorbij.
Muzikaal wordt geput uit een rijke muzikale schat: van Sondheim tot Michel Legrand, van Joni Mitchell tot Léo Ferre. Superbekende songs worden vermeden. Behalve de eerder genoemde fragmenten, en Rodgers & Hammerstein’s “My Favorite Things” valt niets onder deze noemer.
Quote
Op het ene moment uitbundig, dan weer erg kwetsbaar.
Mann weet uitermate boeiend te vertellen, in een op alle punten afwisselende voorstelling. Ze neemt je mee in een achtbaan van humor en tragedie, waarin ze mooi wordt begeleid op vleugel en accordeon door Ed Boeke. Op het ene moment uitbundig, dan weer erg kwetsbaar. Natuurlijk is de voorstelling interessant voor wie benieuwd is naar de vrouw achter de (musical)ster, maar zelfs voor wie nog nooit van Vera Mann heeft gehoord, heeft een buitengewoon boeiende avond.
