In de Waagnatie in Antwerpen speelt sinds ruim een week de Deep Bridge voorstelling ‘Het Geheim van te veel Torens’. De voorstelling, gebaseerd op het jeugdboek van Mark Tijsmans, is door hemzelf bewerkt tot een voorstelling, waarin vooral de leerlingen van The Musical Academy kunnen stralen. Steve de Schepper is als rot in het vak hun steun en toeverlaat als butler Fidelius.
Wie naar de Waagnatie wandelt, verwacht daar niet meteen een knus theater aan te treffen. Wat toch vooral een grote hal moet is, is sfeervol ingericht met stoelen en tafels, waarop de lampjes van de koptelefoons je tegemoet glinsteren. Want hoewel we als publiek weldegelijk op ons plaats blijven zitten, moet je deze voorstelling, net als 40-45 via een koptelefoon volgen. Voor een galm als bij de voorstelling Zodiac hoeven we dus niet te vrezen, en we krijgen het geluid bovendien in een perfecte balans, op het gewenste volume. Wie eventjes de koptelefoon afzet tijdens de voorstelling, hoort dat we niet belazerd worden, en er echt live wordt gezongen.
Het verhaal van ‘het geheim van te veel torens’ voelt in eerste instantie aan als Suske & Wiske meets De Zevensprong. Een tweeling weeskinderen gaat naar een huis, en moet daar op basis van aanwijzingen een schat zien te vinden. Een verhaal ook dat realiteit mengt met een hoop fantasie-elementen, zoals geesten uit het verleden.
Het gaat om de tweeling Willem en Nelle Ter Toren, die in een weeshuis leven, en niet weten wie de oudste is. Als op een dag een vreemde, oude snuiter langskomt en hen vertelt dat ze eigenlijk Trop du Tour heten, en dat er een voorspelling is rond het vinden van een schat, gaan ze met hem mee. In het huis wonen twee uitgesproken vreemde figuren, Silence en Catastrophe Trop du Tour, waarvan de eerste haar naam zeker niet waarmaakt, en de tweede duidelijk wel. Ze zijn luidruchtig, en zeker niet de snuggerste, en doen zeker het eerste deel van de familiespreuk eer aan “stultissime sed non periculose” (Gek maar niet gevaarlijk). Zij hebben de schat dan ook niet kunnen vinden. Aan de hand van de voorspelling komen de weeskinderen stap voor stap meer te weten over de familiegeschiedenis, worden bevriend met de nazaten van van Burgzele, de man met wie alle ellende begonnen is, en bij wie ze in de klas zitten. En ook hun vader, leraar en burgemeester, blijkt niet slecht, maar wel weer een
beetje vreemd.
Krijg je de indruk dat de voorstelling een parade is van vreemde figuren, wel dat klopt wel. En dan zijn de ruziënde geesten Rik Rikkert en Rikkert Rik Trop du Tour nog niet eens aan bod gekomen. Al is er zeker genoeg ruimte de spannende zoektocht en ontrafeling van de familiegeschiedenis, die het verhaal toch vooral is.
De jeugdige cast straalt, geeft de voorstelling vaart en zingt voortreffelijk. Louis Maes en Rosa Kolacny zijn sterk in hun rollen als de jonge tweeling, die je in hun avontuur meenemen. Ook de wat kleinere rollen worden mooi gespeeld, met een opvallende rol voor de jonge zoon van de sultan, die in de paar minuten dat hij deze speelt, indruk maakt. Aaron De Veene en Idalie Samad zorgen als geolied duo voor adequate slapstick, die toch vooral op de kinderen gericht lijkt, en ook Bjarne Verschueren en Gregory Langen zijn een stel goed op elkaar ingespeelde zotten. Hiertussen speelt Steve de Schepper Fidelius, een hulpvaardige, relatief normale, maar vooral ook mysterieus personage met volle overtuiging.
De voorstelling begint met het voordragen van de voorspelling, die toch wel enige lengte, en mist zo een wat knallende opening. Als het verhaal eenmaal vertrokken is, blijft de vaart er goed inzitten. De belichting is vrij duister, wat bij een spannend verhaal natuurlijk past, maar waardoor je elke gelaatsuitdrukking mist. Mede door een kleurrijk geheel aan kostuums raak je soms ook de hoofdpersonen kwijt. Verder is het plaatje mooi, waarbij de vormgeving (maar ook de vertolking) van het paard een compliment verdient. Muzikaal is de voorstelling dik in orde, met een aantal heerlijke songs die hopelijk in de toekomst nog ergens zullen kunnen worden herbeluisterd. Er was ditmaal geen CD intekening of verkoop, wat wel het ergste doet vrezen.
De voorstelling is de opvolger van ‘De Ridders van de Ronde Tafel’. Deze ‘torens’ is een betere vertelling, zonder overbodige karakters of nevenlijntjes. De songs zijn soms ‘op z’n Broadways’ minder relevant voor het verhaal, maar met heerlijk aanstekelijke energie vertolkt. Wie het verhaal niet kent, kan met de nodige puzzelkwaliteiten het verhaal mee ontrafelen. Wie die moeite niet neemt, ervaart aan het einde nog een leuke verhaaltwist.
Een heerlijk jeugdverhaal, gespeeld door een sterke, jonge cast. Elk jaar blijkt er toch weer nieuw talent op te staan aan. Wie de voorstelling wil zelf beleven, moet snel zijn. Na 15 september is het weer voorbij. Ga je, luister dan de reprise zonder koptelefoon. Het klinkt acapella ook voortreffelijk.
Foto’s: Deep Bridge
