Dat het regionale theater bloeiend is in Twente wordt bewezen door de Musicalworld Awards voor regionale producties, die hier de laatste twee jaar belandden. Tijdens de kerstperiode zijn er weer een aantal te zien, en de eerste locatie die Musicalworld bezoekt is het Theaterhotel in Almelo, waar sinds vorig jaar eigen producties te zien zijn. Het Hans Christian Andersen-sprookje ‘Het Meisje met de Zwavelstokjes’ speelt zich af op kerstavond en lijkt hierdoor een geschikte keuze voor een kerstvoorstelling.
De voorstelling begint met drie acteurs, waarvan Han Oldigs de leiding lijkt te hebben. Maar hoe maak je een voorstelling over een sprookje, dat slechts anderhalve pagina beslaat. Bijvoorbeeld door te vertellen wat er allemaal gebeurt vóórdat het opgeschreven verhaal begint. Na wat weetjes over onder ander lucifers (fosfor) en zwavelstokjes, gaat het drietal aan de slag. Han Oldigs wordt de vader. Rein Hofman, die voor de voorstelling het publiek al wat heeft opgewarmd, als pruimenverkoper. Julia van der Vlugt tenslotte krijgt een rol als hoer toegewezen. Het zullen niet de enige rollen zijn die ze spelen. De rol van agent wordt zelfs door alle drie gespeeld. Als vervolgens een jong meisje (deze avond gespeeld door Sofie Romijn) verschijnt, zie je de acteurs naar elkaar kijken. Waar komt zij vandaan? Verbazing die zich herhaalt als er nog meer volk ten tonele verschijnt. Natuurlijk is het meisje hét meisje met de zwavelstokjes. Het meisje blaakt van positivisme, niet in de laatste plaats dankzij het boekje met verhalen, dat oma heeft geschreven. Het meisje leeft in de wereld van Dickens: Scrooge loopt al mopperend voorbij, en Dodger (Okke Roelink ) heeft zelfs een behoorlijke bijrol. Het meisje, dat tot het eind van het stuk overigens naamloos blijft, ontmoet allerlei mensen die doorgaans een stuk beter af zijn dan zij, maar toch hun redenen hebben om ongelukkig te zijn. Met behulp van de verhaaltjes van oma geeft zij aanwijzingen wat ze zouden kunnen doen. Deze verhaaltjes worden op allerlei creatieve manieren uitgebeeld. Soms met een projectie, dan weer met schaduwspel, wat het opsommingsgevoel bij deze verhaalconstructie nagenoeg wegneemt. Na een aantal van deze ontmoetingen, wordt aangekondigd dat dit het moment is waar het sprookje begint. [Aangezien het sprookje, dat ook in de Efteling te zien is, bekend wordt geacht, wordt in de rest van deze alinea ook de plot besproken.] Het meisje heeft tot dan toe steeds gezegd dat ze haar kerst viert bij oma, en giften die ze krijgt, in ruil voor de verhalen of de aangeboden zwavelstokjes, worden ook weer doorgegeven. Als ze die nacht haar laatste zwavelstokjes aansteekt, ziet ze hoe de mensen die haar zijn tegengekomen hun avonden beleven. Tenslotte komt oma haar halen. Oma is een prachtige pop, die naar haar toe komt zweven. Hoewel er eerst een lach in de zaal ontstaat, verstomt deze ook snel. Het is een indrukwekkend einde, dat de nodige tranen doet vloeien.
Quote
De losse manier waarop de acteurs in de vertelling staan, af en toe uit hun rol vallend om te informeren hoe het verder moet, zorgt voor een ontspannen sfeer
De losse manier waarop de acteurs in de vertelling staan, af en toe uit hun rol vallend om te informeren hoe het verder moet, zorgt voor een ontspannen sfeer. De verschillende accenten bij de diverse personages houden de afwisseling erin, en uiteraard blijft het Twents het leukst. Het creëert wat meer lucht in de tragische plot van een sprookje, dat in een tijd dat ongehoorzame zeemeerminnen gewoon lang en gelukkig verder leven, niet meer zo gebruikelijk is.
Naast de sterke acteurs staat er een dijk van een creatief team. Producent Gerard Cornelisse, ook verantwoordelijk voor onder andere Het Verzet Kraakt weet hoe je een aansprekende voorstelling maakt. Regisseur Jasper Verheugd heeft een historie van fraaie familieproducties en Jan Tekstra weet hoe je muziek schrijft (en samen hebben ze het script gemaakt. Creatieve geest op het visuele vlak, Joris van Veldhoven, lijkt de vrije hand te hebben gehad, want we zien technieken terug die hij ook in zijn eigen voorstelling gebruikte. Het totaalplaatje is prachtig, al helemaal als je beseft dat dit voor een zeer korte periode is gemaakt.
Een goede theatervoorstelling weet je te beroeren, en dat is hier zeker het geval. Er valt heel wat te lachen, om rare opmerkingen of karakters of leuke gebeurtenissen. Visueel is het betoverend. Als de daklijst op een gegeven moment zakt om een tafel te worden, is dat op wat kleinere schaal toch even indrukwekkend als de barricade die in Les Misérables verschijnt. En het droevige einde (hoewel dat een kwestie is van interpretatie, zoals in de epiloog wordt aangegeven) weet je stevig te raken.
Deze tweede Almelose kerstvoorstelling is het zien meer dan waard. Een mooiere invulling van je kerstvakantie is nauwelijks denkbaar. 29 december is alweer de laatste voorstelling. En voor wie het te ver lijkt: kijk nog eens naar de naam van het theater…
Scenefoto’s: Willem van Walderveen
Groepsfoto: Musicalworld.nl
