De waarschuwing voor het bestellen van kaarten liegt er niet om. De voorstelling wordt afgeraden voor kinderen onder twaalf jaar vanwege thema’s als sexting en zelfdoding. Maar het begint allemaal heel onschuldig, met highschooljongeren die zingen over hun dagelijkse sleur. We maken kennis met een vriendengroep: Jack, altijd in voor een bizarre grap en Justin, de alfa, die Jack het niet hebben van een vriendin inwrijft. Ook Justins vriendin Miley en Grace horen bij het groepje. Daar ontstaat het idee een nieuwe app te maken, waarbij het belangrijk is om groepen (cirkels) te vormen. Deze kunnen elkaar dan uitdagen om punten te scoren. Ze weten Adam (die in zijn vrije tijd sites hackt) zo ver te krijgen deze te bouwen, en in een mum van tijd is deze dan ook klaar. Het wordt een wereldwijd succes.
Op deze highschool komt een nieuwe leerling, Mia, die door de directeur aan Jack wordt gekoppeld omdat zij veel dezelfde vakken volgen. Zij lijkt een standaard puber, maar heeft een thuissituatie waar ze mee worstelt. Als Jack haar thuis opzoekt en daar kennismaakt met haar dove broer Mateo, moet hij daar tegenover de rest over zwijgen. Zijn doofheid blijkt niet aangeboren, maar het gevolg van een auto-ongeval. Zijn vader reed de toen succesvolle sporter het hele land door, toen ze werden aangereden door een dronken bestuurder. Vader overleefde het niet, en Mateo kon zijn sportdroom wel vergeten, en vult de tijd met gamen. Er ontstaat een klik tussen Jack en Mia. Toch is ook hij verbaasd als Mia ineens bovenaan de scorelijst van de app terecht komt, en weet hij niet hoe te reageren als blijkt hoe. De naaktfoto van Mia verschijnt op de telefoon van iedere scholier. Het is de aanleiding voor Mia om uit het leven te stappen.
In de tweede akte ontrafelt zich verder wat er precies is gebeurd, maar is ook ruim aandacht voor iedereen die de schuld bij zichzelf legt. Met intense scenes en door geweldig acteerwerk leef je met veel van hen mee.
Schrijver Wanne Synnave lijkt wel een voorkeur te hebben voor een stroomversnelling vlak voor de pauze, afgerond met een schokkend moment. Waar dat bij Kamp Delta niet heel storend was, voelt dat hier als een verkeerde keuze. Er is een lange aanloop, waarin de situatie wordt geschetst, maar voor de verwikkelingen die tot de wanhoopsdaad leiden en verdieping van het karakter van Mia (nu een puber met iets meer puberproblemen dan gemiddeld) wordt te weinig tijd genomen. Misschien is dit bedoeld om dezelfde schok te voelen als haar omgeving in de voorstelling, maar het zorgt voor te veel afstand tot het karakter van Mia.
Dat je als publiek wel iets voelt is dan ook vooral te danken aan het prachtige nummer ‘Als ik val’, beginnend met indringende celloklanken, om uit te monden in stevige rock, prachtig uitgevoerd door Lotte Villays. Vooral in de tweede akte blinkt Lars Rogiers uit in de rol van Jack, al is de fraaiste (en meest emotionele) scène die tussen Mateo (Lucas Geldof) en zijn moeder (Sasha Rosen, na jaren weer te zien op het podium en wat een genot). Hannes Vandersteene heeft als principal Wilson vooral een komische rol, en doet dat prima. Iets wat voor de hele cast geldt: Zion Luts als Justin en Emma Vanthielen als Grace (twee spelers die we eerder zagen schitteren in 13) en Noah Apers als Adam. In het fraaie programmaboel (hulde dat zij er nog een hebben laten maken) zien we ook bij het ensemble indrukwekkende cv’s en de kwaliteit straalt ook van hen af. In de uitvoering van de goede choreografie (Mattew Michel), zang en spel.
De vormgeving doet wat denken aan Dear Evan Hansen, die deels over dezelfde thematiek handelt, maar is hier duidelijk minder aanwezig dan bij dit Broadway-succes. Vier enorme mobiele telefoons laten soms de schermen zien, maar worden her en der ook als decoraanvulling gebruikt. Verder worden de locaties vooral met bouwblokken geïllustreerde. Efficiënt een duidelijk. Voor de muziek is opnieuw een beroep gedaan om Sam Verhoeven, die een degelijke, maar ook gevarieerde collectie songs afleverde. Het eerder genoemde “Als ik val” kent duidelijk zijn signatuur, maar eerder worden we bijvoorbeeld getrakteerd op ‘wat laat je achter?’ een nummer dat zo door Spring gezongen had kunnen zijn. “Nooit vergeet’ en ‘Voor altijd zeventien’ zijn nieuwe musicalparels.
‘If I Fall’ is qua script zeker niet het hoogtepunt uit het oeuvre van The Singing Factory. De uitvoering en met name de tweede akte maken de voorstelling een bezoek zeker waard, en de beste nieuwe voorstelling die ik dit jaar in Vlaanderen zag. Op een grote nieuwe vervolgtitel hoeven we echter niet te rekenen. In het programma lezen we dat er twee geweldige gekende titels terugkeren: Magdalena en Muerto. Die gaan wij zeker niet overslaan.
