De Theater BV wist ons tweeëneenhalf jaar geleden te verrassen met hun eerste komedie, “Blind Date”. Het onderwerp, daten en dating sites, was dan wel niet heel origineel, maar werd een kapstok voor zeer geslaagde grappen en een originele benadering. “Ja, Ik Wil” gaat, zoals de titel suggereert, over het aanzoek en de aanloop naar het huwelijk. Wederom dus een onderwerp dat de originaliteitsprijs zal winnen, maar de uitvoering blijft steken in flauwiteiten en open deuren. Met aan het einde een vreemde twist. Soms best grappig dus, maar na de voorganger verwacht je meer.
In ‘Ja, ik wil’ zijn Bob Flinck en Jenny de Beukering (wie hier al een grap voorziet, ja, hij zit erin) twee jaar samen, en is het wel eens tijd voor een aanzoek. Een goed moment en een goede manier vinden, dat is een probleem. Dat de wat stuntelige Bob voor een manier kiest, die anders uitpakt dan gepland, is dan ook wel te verwachten. Als het verzoek eenmaal gedaan is, blijken de twee toch heel andere verwachtingen te hebben van de bruiloft. Waar Jenny een koets ziet, voortgetrokken door alle honden die zij in haar hondensalon heeft behandeld, ziet Bob een kleine ceremonie, afgesloten bij het lokale Chinees restaurant. En zo komt weddingplanner Koos in hun leven. Hij brengt een bijbel mee met do’s en don’ts, en neemt alle zorg uit handen, tegen een fikse vergoeding, gedurende het jaar van voorbereiding. Dat het plannen van zijn eigen huwelijk in 27 jaar nog niet is gelukt, weten zij nog niet. En of zijn aanpak wel zo effectief is voor een stel als Bob en Jenny…
In de voorstelling keren Freek Bartels en Brigitte Heitzer terug in hun vertrouwde rollen. Jenny heeft haar uit duizenden te herkennen lach, Bob zijn onzekere gestuntel. Dat de vertolking van de liedjes wel goed zit bij deze twee musicalrotten was te verwachten, maar blijkt ook daadwerkelijk zo te zijn. Een tweetal muzikale huwelijks-ABCs, die Bartels ten beste geeft, is niet alleen razend knap, maar is het hoogtepunt van de voorstelling.
Blind Date was mede een succes dankzij de meesterlijke (bij?)rol van Sanne Fransen, ditmaal is het Paul Groot die voor de aanvullende rollen zorgt. Hij weet het uiterste uit het materiaal te houden, zowel als wedding planner Koos als in andere rollen. Vooral Fred ‘Bruidsboeket’, waarmee het gesprek over ondertrouw wordt gevoerd, is door de uitvoering zeer geslaagd. Als stripper op beide vrijgezellenfeestjes weet hij zwak materiaal wel grappig te maken.
Waar Sam Verhoeven met zijn liedjes vaak wel raak schiet, kunnen ze het verschil in deze voorstelling ook niet maken. Er is wel een mooie duet, Oog van de Orkaan, dat ook weer wat misplaatst voelt in het kluchtige geheel.
Ja, Ik Wil is vooral een klucht, die het moet hebben van platte grappen, clichés en uitvergroot ongemak. Het is achterover zakken en over je heen laten komen en vooral niet te hoge verwachtingen hebben.
