Charlie, een goedige jongeman uit een industriestadje, probeert zijn zieltogende schoenenfabriek van de ondergang te redden door een bijzonder partnerschap aan te gaan: met de Londense drag queen Lola. Charlies fabriek gaat van ouderwetse, bruine herenschoenen over op het produceren van uitdagende showlaarzen die het gewicht van volwassen mannen kunnen torsen. De samenwerking gaat niet zonder slag of stoot: medewerker Don bijvoorbeeld heeft het niet zo op mannen in vrouwenkleren. Ondertussen begint zijn carrièregerichte verloofde Nicola haar geduld te verliezen. Zij vindt dat het echt tijd is om gezamenlijk in Londen aan het snelle zakenleven te beginnen. Charlie komt onverhoopt terecht in een crisis.
Het (enigszins) waargebeurde gegeven werd eerst tot lesje economie verwerkt in een BBC-documentaire. In 2005 kwam een redelijk succesvolle film met de naam Kinky Boots, een echte ‘britpic’ in de traditie van Billy Elliot en The Full Monty. En aangezien slimme producenten die twee films al eerder tot florerende musicals hadden omgevormd, was het een kwestie van wachten totdat van de avonturen van de schoenenfabrikant ook een Broadwaymusical gemaakt zou worden.
Dan komt nu de Nederlandse versie van Kinky Boots, geproduceerd door De Graaf & Cornelissen. De ooit zo kleine producent is na lefprojecten als My Fair Lady en Evita echt groot geworden. Kinky Boots heeft een grote cast, grote productienummers, een flink decor en vooral een grote boodschap. Tolerantie en acceptatie. Met de geruststelling dat je altijd van je oude, verstokte mening kunt veranderen en zo de wereld kunt veranderen. ‘When you change your mind, you can change the world’ is het motto van de show. Of ‘herzie je mening en de wereld wordt nieuw’ volgens de vertaling van Jurrian van Dongen. Die boodschap weten cast en creatives feilloos — vooral in de finale - over te brengen. Jammer dat het pad ernaartoe niet helemaal egaal is.
Allereerst de songs, niet onbelangrijk in een musical, geschreven door zangeres Cyndi Lauper. Lauper mag dan minstens twee wereldhits op haar naam staan (denk aan True Colors), maar in Kinky Boots zijn de liedjes hooguit aardig te noemen: er is nergens een klassieker te bespeuren. De 11 o’clocksong ‘Hold me in your heart’/’Sluit me in je hart’ lijkt te groeien naar een verpletterende climax, maar de componiste draait te vroeg een einde aan de song. Een einde met horten en stoten. De pauzefinale heet ‘Everybody say yeah’ (‘Laat je horen’) en met dat ‘yeah’ is alles gezegd over dat lied. Een welkome uitzondering is het folky ‘Take what you have’/‘Met wat je hebt, moet je het doen’, prachtig gezongen door Rick Sessink. Heel misschien maakt alleen Soul of a man — wanneer Charlie zich in een diep dal bevindt — met zijn meeslepende ritme en gewiekst geplaatste uithalen aanspraak op het predikaat kraker.
Het verhaal zelf heeft ook zijn problemen. Elke held krijgt te maken met tegenkrachten, maar in Kinky Boots komen die wel erg bedacht over. De ambitieuze, bazige vriendin van Charlie lijkt alleen maar verzonnen om hem over te kunnen laten stappen op de schattige medewerkster Lauren. Een vraagteken roept de mentale crisis van Charlie op. Ergens in de tweede akte begint Charlie zich ineens af te vragen of zijn joint venture met zijn flamboyante zakenpartner wel zo’n goed idee is. Als die ommezwaai ook nog gepaard gaat met nogal intolerante verwijten richting Lola, krabt de kijker zich op het hoofd: ‘Wat gebeurt hier? Heb ik iets gemist?’ Ook hier lijkt de verandering alleen ingevoegd te zijn om Charlie zijn prachtige song Soul of a man bestaansrecht te geven. En ook nog om het vlak voor het einde van de avond goed te laten komen tussen Charlie en Lola.
Gelukkig zijn er de Nederlandse Angels die regelmatig de rimpels rechtstrijken. Met dank aan de Cagelles uit La cage aux folles krijgen deze dansers de lachers op de hand, maar laten zij de monden van het publiek openvallen met hun bij vlagen acrobatische choreografie. De types — Kinky Boots draait nu eenmaal ook om lekker kijken naar drag — variëren van hilarisch (Darren van der Lek) tot grotesk (Michael Konings). Jonathan Demoor heeft na Soldaat van Oranje eindelijk weer een stevige rol en weet zich goed te weren. Na zijn drie jaren Simba in The Lion King durft Naidjim Severina de totaal andere rol van Lola aan en bewijst hij niet bang te zijn voor out-of-the-box casting. De beste acteur van de avond is Dennis Willekens als de nogal homofobe fabrieksmedewerker die op een geloofdwaardige manier (Willekens wel) van mening verandert en zo volgens het motto van de voorstelling de wereld verandert. Of Kinky Boots zelf in staat is de wereld een zet in de goede richting te geven, zal de musicalgeschiedenis uitwijzen.
