Jarenlang prijkte voor de gevel van het Palace Theatre in Londen een enorme stilettohak. Het was het uithangbord van de van oorsprong Australische musical Priscilla Queen of the Desert. Een heerlijke komische jukeboxmusical, feelgood, maar op momenten verrassend bitter en hard. De confrontatie tussen drie flamboyante drag queens en de simpele bevolking in de Outback van Australië levert natuurlijk geen Kumbaya-samenzang bij een flakkerend kampvuur, maar homofobie en geweld. Lang hebben we moeten wachten op een Nederlandse versie: wil Nederland van de bank af voor een musical vol homo’s? Eigenlijk wachten we in Nederland daar nog steeds op, maar België is ons voor: InTeam Producties durft het aan.
Maar met een beperkt budget, het productiehuis heeft geen subsidie. Bovendien hebben ze een non-replicalicentie bemachtigd, wat betekent dat - behalve het script - hun productie er niet mag zien als de oorspronkelijke. Een onvoordelige uitgangspositie, zou je denken.
Aaibaar
Laat die gedachte maar varen. Het publiek krijgt een enorm sterke hoofdcast aan het werk te zien die onder regie van Niels De Valk en choreografie van Matthew Michel de zichtbare kostenbesparingen met het grootste gemak van de wereld compenseert. En wel meer doet dan compenseren. Van het drietal is Adam de grootste etterbak. Verwend en denkt vooral aan zichzelf. Maar hij heeft een zwakke plek en jammer genoeg weten zijn kompanen waar die zit. Een vurige Baptiste Vuylsteke houdt die etterigheid precies op dat niveau dat hij grof en aaibaar tegelijk blijft. Als hij nadat hun vervoermiddel door homofobe dorpelingen beklad is, de verontwaardigde stemming binnen één enkel lied weet om te draaien, laat je je eerste tranen nota bene om een rotjoch. Jeroen Logghe is Tick en omdat hij naast drag queen ook nog vader is van een piepjonge zoon die hij ondanks alles wil mee-opvoeden, speelt een mooie link tussen een glitterwereld vol gillerigheid en het cisgenderpubliek in de zaal. Ster van de avond is Brecht Callewaert, die de rijpere is van de drie. Ze is volledig naar vrouw getransformeerd, heeft het allemaal meegemaakt en al haar verlangens diep weggestopt. Het is diep roerend om te zien hoe Callewaert ineens uit het niets een kans ziet om op haar leeftijd toch nog één liefdesrelatie te krijgen. Zelfs de hardnekkigste Priscilla-recidivisten die allang weten hoe dit sprookje afloopt, hopen voor de zoveelste keer driftig mee op hernieuwd geluk voor de dappere vrouw.
Krachtig
En dan is er het ensemble. In aantal drastisch uitgedund ten opzichte van de cast die we in Londen zagen, maar wat zijn ze sterk. We noemen er een paar: Joke van Robbroeck (A Chorus Line), Gregory Langen (Lelies) en Rick van den Belt (Chaplin) en die handvol anderen zingen en dansen jukeboxclassics als Finally van CeCe Peniston en I will survive van Gloria Gaynor ongelooflijk krachtig en fanatiek. Ze worden met minstens zoveel kracht begeleid door - wat een luxe anno nu - een stevig en strak orkest onder leiding van Charles Vanden Broucke. Het resultaat is een sprankelende voorstelling die iedereen met een warm gevoel naar huis laat gaan.
